Hello again!

Time flies... Maandag 19 februari nemen we de tijd om van Nerja naar Herrera te rijden, het is maar een kleine twee uur rijden. We strijken neer in El Palo, een badplaats ten oosten van Málaga, om daar eerst een café con leche te nemen, vervolgens de zee in te duiken en daarna op een ander terras onze lunch te nuttigen. We hebben afgesproken om pas na de lunch bij Hilary aan te komen. We worden warm onthaald, en voorgesteld aan Su, een Canadese vrouw van 52 die haar land verlaten heeft om in Engeland te gaan wonen.
Het voelt zó vertrouwd om weer hier te zijn, het lijkt alsof we hier vorige week nog waren...! Alleen delen we het huis nu niet met Anneloes en Jacqueline, maar met Su. Dat gaat heel goed en is ook heel gezellig.
Er is niet veel veranderd op het terrein. Een hondje erbij, Lola. Nu zijn er dus 3 honden. Lola heeft een week onder de auto van Hilary gelegen, volkomen uitgehongerd en vol met teken, en met een smachtende blik op Hilary. Maar die wilde niet nog een zwerfhond en bracht Lola naar de dierenarts om haar te laten inslapen. Omdat ze verder gezond was weigerde de dierenarts dat, dus heeft Hilary haar toch maar onder haar hoede genomen. En het is ook een schatje.
Paula leeft zich weer uit in de tuin. Ze kan heel goed samenwerken met Su. Ze planten tulpen- en narcissenbollen, verwijderen onkruid, en maken het geheel netjes met grote stenen. Su heeft geweldige ideeën voor het groen in de tuin, en voor potten met planten op het erf. Ze is onder andere tuinarchitect, dus ook zij kan haar hart ophalen met allerlei klussen voor Hilary. Paula doet nu in feite het zelfde werk als ze bij Sarah deed: tuin omspitten, egaliseren en onkruid verbranden. Ellen heeft zich weer een paar dagen bezig gehouden met het voorbereiden van de uiteindelijke productie van marmelade. Dat is best een klus, net als het prepareren van de artisjokken in Cádiar. We krijgen een paar potten mee naar huis😋.

Over Cádiar gesproken, we kregen op Workaway en geweldige review van Sarah: (Google vertaling)
"Ellen en Paula kwamen in de winter naar de casitas en ik moet toegeven dat ik aanvankelijk een beetje onzeker was of ze wel opgewassen waren tegen de taken die ik ze had opgedragen. Ik ben blij om te kunnen zeggen dat mijn zorgen ongegrond waren, aangezien het bij dit echtpaar allemaal om het gedaan krijgen van dingen gaat. Bij aankomst waren ze nauwelijks uit hun auto toen Paula zei: 'Laat me zien waar het tuinwerk is en waar het gereedschap is.' Wauw, oké! Paula is een krachtpatser en ze heeft een enorm stuk land volledig voorbereid en gereed gemaakt om te planten. Hiermee bedoel ik dat ze het van overwoekerd, rotsachtig, met onkruid gevuld, oneffen terrein naar vlak, glad, luchtig vuil heeft gebracht. Echt iets moois. Ellen kreeg de grote klus van het vernissen toegewezen - twee grote kasten en planken - en ze ging naar de stad om het glas van de ovendeur schoon te maken totdat het er gloednieuw uitzag. Dit zijn slechts enkele voorbeelden. Ik was onder de indruk van hun ijver en toewijding, niet alleen om het werk te doen, maar ook om het goed te doen.Het waren ook heel plezierige mensen om in de casitas te hebben, en ik voelde me erg op mijn gemak bij hen. Respectvol en attent, ik zou niet aarzelen om ze terug te krijgen."

Afijn, dat is even tussendoor.

Op vrijdag werken we niet en gaan we met Hilary na wat omzwervingen naar een tuincentrum om van alles voor de tuin te kopen, en we bezoeken ook een keramiekwinkel. Daarna gaan we lunchen in Écija, allemaal heel gezellig en lekker. Zaterdag werken we weer wel en zondag lunchen we gevieren in La Bodega, een restaurant in de buurt waar het op zondag altijd gezellig druk is met grote families. We hebben hier vorig jaar ook gegeten met Anneloes en Jacqueline. 's Nachts regent het behoorlijk, en als Paula en Ellen op maandagochtend naar de doe-het-zelf winkel en naar de vuilstort willen, komen we vast te zitten in de modder op het pad achter het huis. En niet zo'n beetje ook. Gelukkig is daar Su, die ervaring heeft met auto's in de sneeuw, en met veel gedoe en geduw komen we weer op vaste grond. Su is de held van de dag, want even daarna heeft ze Leo teruggehaald, de mastiff, die kans heeft gezien door het hek weg te glippen. Hij was echt kilometers verderop!
Maar goed, we kunnen dus verder met onze boodschappen en scoren ook nog eens twee pallets bij de vuilstort, die altijd weer gebruikt kunnen worden voor de een of andere constructie.
Dinsdag hebben we een dagje Sevilla gepland, Su gaat ook mee. Helaas zijn de kathedraal én de Alcazar volgeboekt, dus die moeten we een andere keer bezoeken. Wel gaan we op aanraden van Hilary naar een sjiek hotel om koffie te drinken, en we kunnen lekker buiten zitten. De koffie is lekker, maar wel drie keer zo duur als elders 🫢 ! Daarna regelen we een boot- en bustour, zodat we op een comfortabele manier de highlights van de stad tot ons kunnen nemen. In de oude visserswijk Triana 'hoppen we even off' voor een lunch, en weer 'on' om de te de Metropol Parasol te bekijken. In de volksmond wordt die ook wel Las Setas (paddenstoelen) genoemd; het is een houten constructie met 2 betonnen zuilen waarin de liften zijn ondergebracht die toegang geven tot het uitzichtpunt en is gelegen op het centrale Plaza de la Encarnación in de stad Sevilla. Het heeft afmetingen van 150 x 70 meter en een hoogte van ongeveer 26 meter, en was het winnende project van de wedstrijd die door de gemeenteraad van Sevilla was uitgeschreven voor de renovatie van het plein waarop het zich bevindt; de ontwerper was de Berlijnse architect Jürgen Mayer.
Na het bewonderen van de paddenstoelen besluiten we dat het voldoende is voor vandaag en rijden we weer terug naar 'huis', zeer tevreden over ons dagje uit.

We lopen weer achter met het verhaal, maar het vervolg zal niet lang op zich laten wachten! Over een paar dagen het verslag van de voorbereidingen en feestelijkheden van Hilary's verjaardag, die op 2 maart plaatsvindt....🥳🎉🎈.

Tot snel!

Geschreven door Ellenpaula.weer.eens.weg