De eerste twee nachten hebben we uiteindelijk verlengd met nog eens 6 nachten, want het is hier goed toeven. Paula heeft haar onderhandelingsvaardigheden met verve uitgevoerd en de hoge kosten flink kunnen reduceren. En dat terwijl we het zwembad helemaal voor onszelf hebben, en we erg verwend worden door de eigenaresse en het andere personeel. Zo had Doña Amanda thuis zelf arepa's voor ons gemaakt omdat we hadden aangegeven dat we die niet lekker vinden...!
Ook bracht ze ons hoogstpersoonlijk naar een restaurantje in het dorp, want daar kunnen we alleen met de taxi komen als we niet een half uur (in de hitte!) willen lopen. We lagen de eerste dag natuurlijk meteen in het zwembad, heerlijk!, al werd onze rust verstoord door een met een personeelslid bevriend gezin dat die middag met 5 lawaaiige en luid plonzende kinderen ook gebruik van het zwembad maakte. Gelukkig werden die mensen tot de orde geroepen... De volgende dag lagen we voor het ontbijt alweer in het zembad en hebben we in de loop van de dag een verkennende wandeltocht gemaakt langs een zijrivier van de Rio Magdalena, maar dat was een beetje dom, want het werd erg warm, en we hadden ons daarop te weinig voorbereid met alleen een klein flesje water, geen zonnebrandmiddel en geen wandelschoenen. Dus na een halfuurtje hebben we de terugtocht maar weer aanvaard en besloten we dat we het de volgende ochtend vroeg nog eens zouden overdoen, want het was een prachtig pad. En zo geschiedde. Om half 7 de volgende ochtend bewandelden we wederom hetzelfde pad, zonder de brandende zon. We hadden gezelschap gekregen van Bruno, de lieve en gehoorzame hond van het hotel, die de hele weg meeliep, en graag wilde spelen met de koeien en paarden die we tegenkwamen. Ondanks de nog niet doorgekomen zon kwamen we 2 uur later, helaas zonder bij de rivier zelf gekomen te zijn, hevig zwetend weer bij het hotel aan. En dan is het zwembad helemaal goddelijk!
Honda zelf heeft een historisch centrum met koloniale gebouwen en keiige straten, we hebben er het museum van de Rio Magdalena bezocht met een kleine maar boeiende expositie. Het leuke is dat we onze eerste dagen in San Agustin, honderden kilometers naar het zuiden, ook al kennisgemaakt hebben met deze lange rivier. En ook in Mompos, daar hebben we er zelfs over gevaren... We hebben al twee keer op straat gegeten, één keertje de wél lekkere arepa's met kaas en een heerlijk sapje, en gisteren een 5-tal visjes (Licura).
Vrijdag zijn we naar een balneario geweest dat zo'n 5 km hiervandaan ligt, om te zwemmen en te luieren aan een stromend watertje. Het is daar prachtig, en vrij toegankelijk, alleen zo jammer dat het niet schoongehouden wordt door de gemeente, waardoor er veel troep op de stenen en naast het water ligt. Dus, we relaxen wat af hier! Als hier nou geen muggen of anderszins jeukerige insecten waren, zouden we helemaal gelukkig zijn hier... Zaterdag zijn we nogmaals heeel vroeg opgestaan om over een verborgen pad naar de 'loma' te klimmen, een heuvel van toch wel zo'n 400 m hoogte. We werden bijgestaan door de 16-jarige dochter van een van de werklieden hier, en haar broertje Sebastian. Een pittige klim, die omhoog zo'n drie kwartier duurde. Maar wát een schitterend uitzicht! Het was de moeite waard om weer drijfnat te worden van het zweet. Zondag en maandag echt geluierd, eten laten bezorgen, zwemmen, lezen, NPO kijken.... We zullen het heerlijke weer erg missen!
En nu zitten we op het vliegveld, klaar om te boarden. Vandaag in Bogota nog allerlei booschapjes gedaan voor thuis, en we zijn er klaar voor om naar het natte, koude en vieswerige Nederland te gaan...
Einde van een geweldige reis!

Geschreven door Ellenpaula.weer.eens.weg