Haihai, daar zijn we weer!

Dinsdag 13 februari is onze laatste werkdag bij Sarah. De Canadezen noemen Paula 'The Tank', omdat ze maar door- en door- en doorwerkt. En: ze heeft het hele stuk in de tuin klaar! Ze is op een gegeven moment de stenen gaan tellen, en heeft al met al wel zo'n 5000 keien en kleinere stenen uit de grond gehaald, niet normaal, toch?

Steven is die dag ook jarig, dus we gaan het vandaag vieren met Paella, de koningsmaaltijd van Sarah, en een grote chocoladetaart toe. We zitten lekker buiten met het mooie weer, en het is heel gezellig en heerlijk. Alleen jammer dat Paula er niet van houdt; die eet er maar een klein beetje van. De paella eet je direct uit de pan, en de pan mag niet gedraaid worden, legt Sarah uit. ze vertelt een verhaal over een paella maaltijd, waar iemand de pan had gedraaid, en waarna de pater familias vloekend en tierend van tafel was weggelopen en de volgende 6 uur niet meer gezien werd... Je eet dus het deel dat voor je ligt, en je kunt anderen toestemming geven van jouw deel te eten. Steven krijgt van ons een pakje stroopwafels -dat eigenlijk bestemd was voor Sarah, maar Paula vond een paar tulpen en narcissen genoeg voor haar🤭- en daar is hij heel blij mee.
De volgende ochtend nemen we lekker de tijd om alles in te pakken en het huisje schoon achter te laten. Tijdens het ontbijt in Sarah's huisje hadden we een debriefing zoals Sarah dat noemde. Ellen benoemt tactvol dat we ons aanvankelijk niet erg welkom voelden maar dat het steeds beter werd. En dat ze ook het gastenhuis wat beter moet maken: knoppen aan de deuren, de keuken gebruiksklaar maken, de klusrommel wegwerken enzo. Paula is trots op Ellen, zij zou het anders gezegd hebben... Terwijl Sarah met veeeeel woorden uitlegt waarom het allemaal nog zo is, kan Paula niet naar haar kijken, want ze kan niet tegen haar lange verhalen😅. Sarah is uiteindelijk dus heel tevreden over ons, en ze wil graag dat we volgend jaar weer terug komen. We hebben daar wat vaag over gedaan, maar we weten zeker dat we daar niet meer terugkeren... Toch hebben we weer een heel goede ervaring erbij met dit avontuur. We nemen afscheid van Steven en de Canadezen, en vertrekken rustig aan naar ons nieuwe verblijf met een onderbreking voor een lunch.
In de buurt van Almería maken we een foto van al die groentekassen die het uitzicht op het landschap behoorlijk bederven, en zien achter ons een bijzonder huis met een oude auto en motor op een hoge sokkel. Het blijkt een museum te zijn van een Citroën-bedrijf.
We belanden in een dorp in het natuurgebied Cabo de Gata, even voorbij Almería. Vlak bij het strand in een goedkoop AirBnB huisje op de eerste verdieping, helemaal OK voor ons, ook al hangt er een keukenkastdeurtje scheef en steeds een beetje open, en is het douchen een valgevaarlijke onderneming vanwege de gladde vloer.
Donderdag gaan we een fietstocht maken langs de kust, richting San José aan de oostkant van de kaap. Net onderweg, wil Paula even voelen hoe de temperatuur van het zeewater is. Ze struikelt en valt in het water. Lekker, om met een natte broek en schoenen de fietstocht te gaan maken...🤪. Maar Paula maalt daar niet om. Het is een leuke tocht met klimmen en dalen en prachtige uitzichten. Helaas komen we niet veel verder dan de vuurtoren aan het zuidelijke puntje van de kaap, want het pad wordt daarna zó steil dat we er niet tegenop kunnen met de fiets. Het koelt ook af, dus we aanvaarden de terugtocht en kunnen nog even met een plotseling zonnetje een bakkie doen op een terrasje.

Vrijdag wil Paula toch even met badpak in de zee; Ellen twijfelt nog, en besluit aldaar toch maar droog te blijven. Eenmaal in het water blijkt dat de zee erg trekt, en als Paula in de golven stapt, komt ze er maar met moeite weer uit. Ellen moet erg lachen, maar tegelijkertijd vraagt ze zich af of ze een reddingsactie in gang moet zetten. Stoere Paula redt het gelukkig in haar eentje 💪🏼... Vandaag toeren we met de auto door het natuurgebied langs een paar bijzondere plekken, zoals gefossiliseerde duinen en de Mirador de la Amatista.
In één van de toeristische beschrijvingen staat het volgende: "Het Natuurpark Cabo de Gata is gelegen in het zuidoosten van de Spaanse regio Andalusië en kent een vulkanische oorsprong. Met een oppervlakte van meer dan 45 000 hectare is dit ook het grootste beschermde kustgebied van Andalusië. Het natuurgebied grenst aan de Tabernaswoestijn en in het oosten aan het witte dorpje Mojácar.
Het landschap wordt vooral gekenmerkt door de verschillende type landschappen met idyllische baaien, ongerepte stranden, prachtige rotsformaties en diepe kliffen. Verder geniet je hier ook van de mooiste uitzichten en kan je er bijzondere fauna en flora terugvinden." Helaas hebben we niet voldoende gelegenheid om nog uitgebreider rond te kijken.

Zaterdag vertrekken we weer, nu richting Nerja, waar we twee nachten verblijven voordat we maandag naar Hilary gaan. Eerst bezoeken we Almería nog. We parkeren de auto in de buurt van de haven, en gaan op de fiets op zoek naar een strand om een bakkie te doen. Helaas, we rijden de verkeerde kant op, en moeten ook nog eens over de autoweg door een tunnel..🫨. Omdat de bestemming niet is wat we verwachten, slaan we een weg in die via een heel steile klim uitkomt in een Cul de Sac. Geen doorgang naar de stad, dus we moeten weer terug... Eenmaal in de stad kunnen we eindelijk ons koffietje drinken op het plein van de kathedraal, waar we ook nog eens een Engels echtpaar voor de tweede keer ontmoeten. We fietsen wat rond door de stad en genieten van een hapje en een drankje op een terras.

In Nerja hebben we een leuke studio vlak bij het strand, heerlijk op de begane grond, dat scheelt een hoop sjouwen met bagage en etenswaren. Zondag fietsen we naar een rommelmarkt - Ellen vindt het meer een rotzooimarkt- en vervolgens naar een strand voor ons bakkie koffie. Als we weer huiswaarts gaan blijkt dat de enige route via een heel steile weg omhoog gaat. We moeten weer eens lopen want de fiets trekt dat niet 😦.. Ach, zo lopen we de taartjes bij de koffie er weer af! 's Middags genieten we nog lekker van de zon bij het Balcón de Europa met een schitterend uitzicht op de zee en een strand beneden. Oorspronkelijk was het balkon een fort dat gebouwd werd tegen de rotsen aan om weerstand te bieden aan de Engelse piraten en kapers. Tegenwoordig is het een soort wandelpromenade die ver boven de rotsen uitsteekt en als een soort balkon boven het water hangt.

En dan zijn we nu weer helemaal bij! Morgen gaan we Hilary weer zien, we hebben er zin in!

Geschreven door Ellenpaula.weer.eens.weg