Na het laatste stukje Spanje van Anneloes en Jacqueline weer terug bij Ellen en Paula in Herrera:
We zijn hard bezig met het vervaardigen van de ‘raised garden beds’ van pallets die al tijden in de tuin staan. Hilary laat ons een YouTube filmpje zien voor het idee. Ziet er leuk uit en lijkt gemakkelijk uit te voeren, maar de realiteit is toch iets anders dan zo’n filmpje.. oude pallets met roestige schroeven maken het werk lastig en we verliezen helaas veel mooie latten. Maar we houden vol en we lijken voldoende over te houden voor twee bakken.
Gelukkig is de watertoevoer weer OK; de loodgieter is geweest. Alleen is het nog niet warm en is douchen nog een no-go.
Het is wel weer wennen zonder J&A. Het is erg stil en we missen hun gezelligheid!

Woensdag is het officieel onze laatste werkdag en gaan we met Hilary kippen en -accessoires halen. Omdat we zo hard gewerkt hebben aan de ren wil ze vóór ons vertrek toch de kipjes hebben. Er zijn alleen witte jonge hennetjes beschikbaar, dus die nemen we dan maar, 4 stuks. Op ons verzoek zal Hilary ze onze namen geven😀. Ze zijn nog erg bang en kruipen steeds bij elkaar in een hoekje van het hok.

Donderdag is dan de dag van ons vertrek aangebroken. Toch hebben we nog een paar
allerlaatste klusjes, zoals het huis netjes en schoon achterlaten, het oude roestige kippengaas naar de vuilstort brengen- ze kennen ons daar inmiddels al- en de laatste hand leggen aan de plantenbakken. Ellen wil ook nog een legkastje in elkaar zetten dat we als bouwpakketje hebben gekocht, maar daar gaat het jammer genoeg toch niet van komen🙁.
De kipjes zijn nog steeds erg voorzichtig en blijven op een kluitje in het hok, maar als Hilary er eentje mee de ren in neemt, gaan ze allemaal wel een tijdje naar buiten. Ze merkt daarbij op dat ze speciaal haar haar gewassen heeft om zo aantrekkelijk mogelijk te zijn voor de hennetjes, want we hadden gelezen dat het wetenschappelijk bewezen is dat kippen houden van mooie mensen🤣. Da’s nou typisch Hilary-humor…
Voor de laatste keer verzorgt Hilary nog weer een lunch met de lekkerste frietjes en dan is het tijd voor het afscheid 😩.
We vertrekken naar Álora naar een appartementje met zwembad bij een Schotse man. Van het zwembad gaan we geen gebruik maken. Een leuk klein huisje met een prima bed, maar met een bank waar je nooit meer uitkomt als je eenmaal zit..😅.

Vrijdag 17 februari: Eén van de dingen die je gedaan moet hebben in Andalusië is de Caminito del Rey, zegt men. Ons appartement is 25 min rijden ervandaan, en we moeten een bochtige weg volgen naar het startpunt. We vertrekken ruim op tijd-denken we- maar worden door de navigatie eerst naar het eindpunt gestuurd, vervolgens naar een smal steil weggetje dat uiteindelijk dood loopt, en pas daarna naar de goede plek. Eenmaal bij het officiële startpunt aangekomen zijn we eigenlijk te laat voor de begeleide route maar kunnen we wel zonder gids gaan. Heel uitgekookt hebben ze maar 10 gewone toegangskaarten per dag, zodat je al snel voor de toegang-met-gids gaat als je niet te lang wilt wachten. Maar eenmaal daar kun je wél zonder gids wandelen…😏. Enfin, elke paar minuten vertrekt er een groep, en wij zonder gids zijn van de ‘blauwhelmen’. Tja, als iedere toerist in Andalusië de Caminito ‘moet’ doen, weet je dat je niet de enige bent🤪. Maar…het is een geweldige ervaring. Paula heeft wel wat hoogtevrees, maar zelfs voor haar is het goed te doen. Alleen op het allerlaatst, als we een hangbrug over moeten, zweet ze wel peentjes 🫣. De foto’s spreken voor zich, denk ik. Eenmaal terug in ons huisje, loopt er een lange rij mieren van buiten naar de keuken…🤨. Na onze vraag of onze host Donald er iets aan kan doen, schrijft hij: “goh, nooit eerder gehad! Maar vraag even aan Yvonne (zijn vrouw) of ze een spuitbus heeft”. Yvonne loopt vervolgens met de spuitbus mee naar boven en zegt:” Ja, we hebben veel last van die mieren. Je snapt gewoon niet waar ze vandaan komen…“

Zaterdag fietsen we naar Álora, waar we even lekker op een terrasje gaan zitten en wat boodschapjes doen. Best een klim, maar toch goed te doen met onze elektrieke tweewielers.

En zondag vertrekken we weer. Via Antequera, waar we in een Carnavalsoptocht belanden, naar Frigiliana, volgens Jaqueline en Anneloes een prachtig dorpje met weinig toeristen in de buurt van Nerja. Nou, prachtig is het zéker! maar niet toeristisch... nee, de tijden zijn veranderd. Het dorp is vrijwel geheel overgenomen door Engelsen; ze wonen er en ze houden er vakantie. Er lopen Spaanse en Engelse gidsen met groepen toeristen en er rijdt zelfs zo vreselijk treintje door het dorp. Het wordt beschouwd als één van de best bewaard gebleven historische stadscentra in de provincie Malaga en hierdoor werd het in 2014 officieel benoemd tot nationaal erfgoed. We arriveren in het dorp en geven op de navigatie het adres in van het appartement. We worden weer eens alle kanten uitgestuurd… Ellen scheurt een weggetje op (want zó steil) en Paula staat doodsangsten uit en wil beslist niet verder! Dit gaan we niet doen, en Ellen kan met moeite keren om weer terug te gaan. We zetten de auto neer langs de ‘hoofdweg’ en klimmen de trappen op. Paula vraagt wel drie keer: ‘hoe ver is 't nog?’ Want het is een zware klim. Maar natuurlijk komen we er, in een smal trappen-straatje. Rosa, de host, loopt met me mee terug naar de auto om me zo dicht mogelijk bij het appartement te brengen. Dan nog de bagage uitladen en de trappen op om het bij ons huisje te brengen. 😮‍💨
Het is een schattig klein huisje, helemaal in Marokkaanse stijl. De vloer is kleurig betegeld en de badkamer is echt heel mooi met een Marokkaanse waskom en een heerlijke douche. Zo klein als het huisje is, zo groot zijn de 2 tv‘s🤭. De bank is jammer genoeg keihard, en het matras van het ‘bed’ ligt op een stenen verhoging, dus het slaapcomfort laat ook te wensen over.. maar Rosa heeft er alles aan gedaan om het zo mooi mogelijk te maken 😊. Paula heeft wel een probleempje met de eerste keer douchen… de kranen draaien naar buiten open en naar binnen dicht, en als Paula de koude kraan heeft dichtgedraaid, kan ze niet meer bij de warme kraan want het water is veel te heet 🥵. Ze roept Ellen om hulp en die kan de kraan dicht draaien om het hoekje van de deur. ze ziet nog steeds voor zich hoe Paula in haar blootje in het hoekje naast de wc staat..🤣

Maandag rijden we richting Nerja om vanaf daar een stukje langs de kust te gaan fietsen. We belanden bij een tentje aan de kust waar we even een lekker hapje doen. En vervolgens op het terras van Plaza de España voor een lekker drankje; uiteindelijk dus maar weinig gefietst…

Dinsdag gaan we wandelen. Eerst naar de toeristeninformatie om een routeboekje te halen, en dan op pad. We lopen een paar kilometer door de rivierbedding, dat is een prachtige tocht, en goed te doen voor Ellens knieën. We besluiten halverwege niet verder te gaan, enerzijds omdat we twijfelen aan de beschrijving van de route en anderzijds omdat we dan niet hoeven te klimmen en vooral niet te dalen 😅. Na een ontspannende pauze met alleen een bijengeluidje op de achtergrond en af en toe wat wandelaars lopen we gewoon terug. Wéér een heerlijke dag!

En we zijn nu weer helemaal bij!
Liefs!

Geschreven door Ellenpaula.weer.eens.weg