Het avontuur is begonnen hoor! Heel tevreden over de resultaten van het werk in San Agustin ( metalen raamwerken geschilderd, terras rondom het huis met staalborstels geschrobt, de stenen vloer in de kamer en keuken 3 lagen gelakt), zijn we donderdag na de laatste heerlijke vega lunch bij Tomate, op de bus gestapt naar 'het einde van de wereld'... Jammer dat we nu weer weg zijn bij de familie in San Agustin, we hebben het heerlijk gehad daar.

Het einde van de wereld
De volgende stop was Mocoa, waar we naar een hostel in de rimboe zouden gaan, om daar twee nachten te blijven en het gebied te bezoeken, met een mooie tocht naar een schitterende waterval. Ellen had een verblijfplaats uitgezocht die niet ver van de doorgaande weg zou zijn, maar dat viel uiteindelijk toch behoorlijk tegen. De taxi bracht ons naar de entree van het gebied, waar we de rest verder te voet moesten doen. Het zou zo'n 400 meter lopen zijn. Het was al donker geworden, en stel je voor dat je dan met roltassen, een rugzak, en nog een paar tasjes over een modderig pad met stapstenen en keien je weg naar boven moet banen....😳. Met een zaklampje dat we van een uitbater aan het begin van het pad mochten lenen, en onze telefoonlamp ploeterden we naar boven. Het was geen doen. Met zijn tweetjes één tas dragen was ook niet echt makkelijk, dus is Paula halverwege in haar eentje verder gegaan om het hostel te vinden. Ellen bleef bij een rustplaats wachten. Echt pikkepikkedonker! Ik zat daar ruim een half uur, en hoopte dat Paula niet gevallen was of zo. Maar eigenlijk vertrouwde ik er wel op dat ze gewoon weer terug zou komen... Een heel meditatieve ervaring was dat, zo in het stikkedonker☺️. Paula kwam terug met een best wel oude man die hoppa! zó een tas op zijn schouders nam en naar boven liep... Ondertussen gingen wij weer een stuk naar beneden om de andere tas op te halen,; die was veilig gesteld door een paar reizigers bij het eerste hostel dat we tegengekomen waren. Ze wilden wel met ons meelopen naar boven, maar daar was onze weldoener Jesús alweer om de tas te sjouwen. Wij er achteraan klauteren, en -zowaar!- we waren op onze plek aangekomen. Pfff, we waren nog niet koud binnen-nou ja het was wárm-, of het begón me toch te hozen! En de hele nacht verder... Ik kreeg al visioenen dat we voorlopig niet in Ecuador zouden belanden, maar dat viel de volgende dag gelukkig mee. Tegen de middag werd het weer droog, alleen konden we helaas de tocht naar El fin del Mundo niet maken omdat het water te hoog was gekomen. Als alternatief gingen we met een paar ander gasten naar een dierenpark waar dieren uit de jungle opgevangen worden - vaak dieren die men als huisdier had willen houden🙄 - maar het gaat natuurlijk niet lukken als je een jonge panter voor een poesje aanziet.... Het was een interessant uitstapje, maar jammer genoeg niet waarvoor we 2 dagen daar geboekt hadden. De posada (nederzetting)was wel erg leuk trouwens; de familie daar had er een kleurrijk geheel van gemaakt met allerlei gerecyclede spullen. Ons verblijf daar was ondanks de tocht ernaartoe toch de moeite waard geweest! Overigens, toen we bij daglicht over dat vreselijke pad gingen viel de afstand en de moeilijkheid reuze mee, haha! Toen we daar weer vertrokken kregen we hulp met onze spullen van een vader en Down-zoon, en stoere Paula nam zelf een tas op de rug..😧😓!

Trampoline van de dood
Zo wordt de weg van Mocoa naar Pasto genoemd... Een smalle zand-/gruisweg met veel bergpassen waar je alleen met een klein busje vervoerd kan worden. Die rit duurde vijf en een half uur, de tocht die we vorig jaar maakten van San Agustin naar Popayan was er niks bij... Het achterwiel, waar ik boven zat, kwam regelmatig vervaarlijk dicht langs de afgrond😬... Maar we hebben het overleefd, en zijn 'snel' doorgegaan naar de grensplaats Ipiales, want we hadden nog wat kilometers voor de boeg voordat we op maandag volgens afspraak op onze nieuwe werkplek in Ecuador zouden zijn. In Ipiales konden we terecht in een hotelletje in een groezelige buurt, voor wel €12,- per kamer😅. Met eigen douche en toilet, haha.

De grensovergang ging heel vlot, in tegenstelling tot de verhalen die we hadden gelezen, want veel Venezolanen die ook naar Ecuador vluchtten zouden voor rijen van wel 3 uur zorgen. Misschien dat men in Venezuela nu meer hoop heeft op het aanblijven van de nieuwe president. Boffen wij effe! Meteen maar weer verder via Quito en nog een paar uur extra naar Santo Domingo waar we weer in een goedkoop hotelletje bij het busstation terecht konden. De volgende ochtend wilde ik zo snel mogelijk weg vanwege de CO2 uitstoot van het verkeer😩 die rechtstreeks onze kamer in vloog. De voorlopig laatste 7 uur in de bus naar Puerto Lopez..., en daar zijn we dan! Armando is de wat verlegen maar bijzonder aardige Amerikaanse eigenaar van het hostel, getrouwd met de Ecuadoraanse Maxima, die als ze met je gaat praten, nooit meer stopt.🙄. Vandaag hebben we meteen flink aangepakt in de tuin: onkruid verwijderen, de parkeerplaats grasvrij maken en dode bladeren en takken uit de bomen halen. Het was een heel hete dag vandaag, dus we waren gesloopt om 13uur😓😓😓... Maar... na een koude douche en een dutje op de warme kamer zijn we de zee ingedoken die op 5 min. lopen hiervandaan ligt. Heeeeeerlijk! Morgen beginnen we wat eerder met het werk (ramen lappen) en hopelijk is het dan niet zo heet😏.
Het is een lang verhaal geworden, sorry....
Puerto López, 5 februari 2019, liefs!

Geschreven door Ellenpaula.weer.eens.weg