We worden om 9u opgepikt aan het Centara hotel en rijden een tweetal uur richting Lampang, de provinciehoofdstad wat verder naar het zuidoosten. Hoewel de stad niet meer zo rustig is als vroeger, is één ding onveranderd gebleven: er rijden nog steeds door paarden getrokken koetsjes rond, die voor een ritje of per uur te huur zijn. Onze eerste stop is bij het Lampang Elephant Conservation Center. Dit is een soort opvangcentrum, waar nu 100-tal olifanten verblijven. Het is ook een ziekenhuis voor olifanten, die in privé handen zijn en daar verzorgd worden. Met een klein trammetje worden we dieper in het park gebracht. We kunnen de olifanten eten geven en zien ook hoe ze in het water gaan en een bad nemen (2x per dag, en ze doen dit heel graag). Je kan ook een kort ritje op de olifant maken, doch dit doen wij niet (wordt minder en minder gedaan, er wordt sterk op het gewicht gelet en zo, maar men raadt het eerder af). Ook is het een soort educatie-centrum, waar er shows gegeven worden met allerlei ‘kunstjes’ van de olifanten zoals achteruit lopen, knielen en rollen, ballen gooien, schilderen, zware boomstammen dragen aan een touw (zoals ze vroeger deden), … . Dit alles wel met respect voor het dier. Elke olifant heeft een mahoet, die (vaak levenslang) elk voor hun olifant zorgen en er ook bij wonen. Deze mahoet zit vnl op de nek van de olifant, wat beter is voor het dier. Een olifant kost moment 300 tot 500.000 Baht, dit nog zonder de verzorging en massa’s eten die ze nodig hebben.

Rond 13u komen we aan bij het Dhanabadee Ceramic Museum. Daar krijgen we een korte rondleiding van 30 minuten en leren we over de geschiedenis van Lampang Ceramic en de legendarische ‘chicken bowl of Dhanabadee’. Apa E vond kaolin klei in 1955 in Lampang, van goede kwaliteit en ideaal om keramiek van te maken. Hij was van China afkomstig en had daar ervaring met klei maken. Hij en enkele vrienden verhuisden naar Lampang, alwaar Apa E trouwde met een Thaise vrouw. In 1957 openden ze samen hun eerste Chicken Bowl (Cham Kai in het Thais) in Lampang. De chicken bowl is eigenlijk de komvormige schaal, waar men al hun gerechten in serveert en waar de typische kip opstaat, verwijzend naar Lampang. De chicken bowls waren in die tijd nog volledig hand-made en erg populair. Na een 5-tal jaar besloten de vrienden elk hun eigen zaak te starten. In 1965 opende Apa E dan zijn eigen fabriek en noemde dit Dhanabadesakul. Ze produceerden ook mini-saus potjes en andere potjes, die gebakken werden in de Dragon Kiln (een grote oven waar men 1 jaar aan gebouwd had met 2 werkmannen, gemaakt uit sticky clay vanuit de rijstvelden dicht bij de fabriek). In de Dragon Kiln konden 5000-8000 chicken bowls gebakken worden ofwel 20.000 dessert of sauskommen. Na het voorverwarmen van deze oven moesten de producten 24 uur gebakken worden en nadien 3 dagen afgekoeld. Apa E stierf op 83 jaar, waarna zijn vrouw en 5 kinderen het bedrijf verder zetten. Nu wordt er zowel hand-made klei-kommen gemaakt (30 per dag) maar ook machinaal (300 per dag). Ze gebruiken ook verschillende vormen om zo allerlei beelden en kommen/potjes te maken. Nadat ze het product in klei hebben gemaakt, wordt dit geglazuurd en nadien versierd. De unieke designs van deze producten worden heden geexporteerd naar > 70 landen wereldwijd. Na het bezoek aan het museum mogen de kinderen zelf een voorwerp kiezen (Dauwe en Matti kiezen een pennenhouder in de vorm van een olifant, voor op hun bureau – Lola kiest een vaasje voor droogbloemen) en dit beschilderen. Terwijl we rond 14u30 in een lokaal restaurant lunchen, worden hun producten in de oven gebakken en kunnen we ze nadien terug oppikken.

Rond 16u bezoeken we de Wat Phra That Lampang Luang, een prachtige 13e-eeuwse boeddhistische tempel in Lanna-stijl. Het is een meesterwerk van Noord-Thaise tempelarchitectuur. Het tempelcomplex maakte ooit deel uit van de versterkte stad die hier meer dan duizend jaar geleden lag. De muurschilderingen zijn de enige nog bestaande voorbeelden van de traditionele noordelijke techniek lai khram, waarbij voorstellingen op een onderlaag van goud zijn geëtst. Er zijn geen ambachtslieden meer die deze techniek onder de knie hebben om dit te renoveren. Het belangrijkste bouwwerk van het complex, de Viharn Luang, stamt uit 1476. Dit is een van de oudste houten gebouwen van Thailand, met een uit drie niveaus bestaand dak. In een grote vergulde schrijn achterin de viharn staat een fraai 16e-eeuws bronzen Boeddha-beeld. Andere belangrijke bouwwerken zijn de 45-meter hoge Phra That Lampang Luang (een met koperen platen bedekte chedi in Lanna-stijl) en de kleine Viharn Nam Taem, een 16-eeuws gebouw in Thai Lü-stijl die bekendstaat om de prachtige muurschilderijen, uitgevoerd in pasteltinten, die hier bewaard zijn gebleven.

Om 17u komen we aan in het Lampang River Lodge hotel, een prachtig resort in Lanna stijl dat een gevoel van rust en traditie uitstraalt. Dit gevoel van cultuur en rust wordt verrijkt door het Lanna interieur, de grote natuurlijke groene tuin, de houten inrichting en het geweldige uitzicht op de enorme natuurlijke ijver omgeven door een weelderige groene tuin. We duiken snel in het zwembad en genieten van wat spelen en lezen wat, alvorens we ons klaar maken voor het diner in het Bua Tong restaurant van het hotel. Lola heeft de ganse dag al wat last van diarree en neemt wat medicatie hiervoor. Ze eet een spaghetti carbonara en de jongens kiezen een spaghetti bolognaise. Tom geniet van stir-fried sea food and rice en ikzelf grilled vegetables. We spelen een spelletje uno in het restaurant en begeven ons nadien naar de lodge van Lola en Dauwe (die samen in het grote bed gaan slapen, onder hun muskieto-net) en spelen daar nog een spelletje Exploding Kittens alvorens we gaan slapen. Tom, Matti en ik slapen in de lodge ernaast, elk onder onze muskieto-net.

Geschreven door DeBosjes