Vandaag is het dé dag, we vertrekken deze namiddag naar Egypte. Terwijl Matti nog een laatste matcheke aan het voetballen is in Heule, zetten we mijn auto alvast aan het station in Harelbeke (voor onze terugrit met de trein en nadien met de auto naar huis) en steken we de laatste spulletjes klaar in onze valies. Het doet 'raar' om onze valies te vullen met zomerspullen, terwijl het buiten zo’n miezerig regenweer is. Rond 11u arriveren mamie en papie Beitem in Beveren-Leie en samen eten we alle restjes warm eten uit onze frigo op. Om 12u30 stipt staat Christophe voor onze deur, klaar met een taxi-busje (via airport service Christophe, die ik leren kennen had als patient in het ziekenhuis). Heel vlotte rit naar Zaventem, met enkele sluiproutes van den driver. Mooi op tijd afgezet aan de luchthaven, bagage inchecken en dan nog wat relaxen en lezen over Egypte (30 insider tips via Miriam van Kingfisher Tours) bij onze gate. De kinderen kijken hun ogen uit, naar alle vliegtuigen en al het gebeuren errond, met het vullen van kerosine, schoonmaakmannen die op en neer naar het vliegtuig gaan, catering busjes die eten brengen, bagage die wordt vervoerd … . Met een half uurtje vertraging, vertrekken we rond 16u30 met Egyptair richting Caïro. De eerste echte vliegtuigrit voor de kids (de allereerste keer was Matti slechts 5-tal weken oud en Lola en Dauwe nog te klein om alles goed te beseffen 😊), met toch wel wat spanning in de buik bij het opstijgen. We genieten van het kijken van films, van wat lezen en kruiswoordraadsels invullen, mandala’s inkleuren, een dutje doen, … . We krijgen een kip of visschoteltje voorgeschoteld. Vele moslims die in het vliegtuig zaten aten pas nadat er omgeroepen werd dat de zon onder was en ze dus mochten eten in hun Ramadan. Ze beginnen steeds met het eten van enkele dadels (suiker), alvorens ze verder eten.

Rond 20u30 arriveren we in Caïro, de hoofdstad van Egypte alsook dé grootste stad van heel Afrika (met 22 miljoen inwoners, aldus 2 keer alle Belgen). We voelen onmiddellijk de warmte, 21°C, en kunnen onze zomerjas reeds achterwege laten. Met een busje rijden we naar de aankomsthal, en we voelen al direct de Egyptische rijstijl vanop de luchthaven en het graag claxoneren (op een te traag rijdend bagage-karretje voor ons). In de luchthaven van Caïro worden we opgewacht door een hele vriendelijk man, die ons helpt het visum te verkrijgen. Wat overweldigd door de drukte op de luchthaven en het luide (lijkt zo wat ruziemakende) arabische taaltje. Dauwe is onder de indruk en voelt zich wat onwel. Gelukkig zijn we in goede handen van deze vriendelijk Egyptenaar, die ons ook helpt de bagage terug te vinden en zorgt dat we in ons autobusje geraken die ons naar Oasis hotel voert.

‘Allahu akbar’ – Allah is de grootste. Dé kreet van de muezzin, waarmee hij via de luidspreker op de minaret van de moskee de gelovigen oproept tot gebed. Dit confronteert ons reeds van in de eerste uren in Egypte met de diepgewortelde religiositeit van de Egyptenaren. Zijn kreet kan de Europeaan misschien ook stimuleren om al op de luchthaven bij de paspoortcontrole zijn ideeën over snelheid en efficiëntie te vergeten en andere manieren van denken en leven te accepteren. Al op het vliegveld in Caïro moeten we ons reeds behoedzaam aanpassen aan het tempo van het land en merken we dat tijd in Egypte een zeer rekbaar begrip is. Het Egyptische ‘IBM’ staat voor: ‘insha’allah’, ‘bukra’ en ‘malesh’, alle drie sleutelbegrippen waarmee men de mentaliteiten van de meeste onder de Egyptenaren beter kan begrijpen. ‘Insha’allah’ betekent ‘als god het wil’ en volgt op elke, ja, echt elke toezegging – en betekent in feite: als het dan niet lukt, dan heeft Allah dat zo gewild. ‘Bukra’ betekent ‘morgen’, maar men bedoelt eigenlijk: wat vandaag niet lukt, kan ook morgen of zelfs overmorgen ook nog wel. En morgen kan mischien ook volgende week zijn, ooit – of nooit. ‘Malesh’ past bij de vriendelijke, lome aard van vele Egyptenaren en de vertaling ervan is zoiets als ‘maakt niets uit’, ‘wind je niet op’ of ‘kalm blijven’. Malesh is echter ongetwijfeld ook de binnensmondse vloek van de vertwijfelde reiziger. Egypte ligt als een groot blok tussen Libië in het westen en de landen aan de Rode Zee, Israël, Jordanië en Saudi-Arabië, in het oosten. In het zuiden grenst de Gumhurriya al-Arabiya al-Masriya (Arabische Republiek Egypte) aan Soedan, en de Middellandse Zeekust vormt de noordgrens. Het grootste gedeelte van de meer dan 100 miljoen Egyptenaren leeft langs de Nijl. De Nijl is met zijn 6671 km de langste rivier op aarde en maakt een kleine vijf procent van het land vruchtbaar. De resterende 95 procent van Egypte bestaat uit woestijn.

Na een uurtje rijden komen we rond 23u15 aan in het hotel. Overal staan er Egyptenaren klaar om ons te helpen, valiezen dragen en begeleiden naar de kamer, .... . Dankzij Myriam (van Kingfisher tours) wisten we reeds welke tips of fooien (baksheesh) er gebruikelijk zijn in Egypte voor wie en voor welke hulp of diensten. Ook de Egyptenaren doen dit onder elkaar. De fooi is namelijk voor de tassendragers, de badhanddoekenjongen, het personeel in hotels en restaurants, gidsen en chauffeurs een vast onderdeel van hun salaris. Het bassisalaris van de Egyptenaren is relatief laag, dus de baksheesh is een verkapt salaris dat je als 'afnemer' van een service direct aan die dienstverlener geeft. De kamers in het Oasis hotel zijn 3 kleine 'bungalowtjes' op een rij. Het blijkt een heel groot hotel te zijn, met vele mooie tuinen, een groot zwembad, restaurant alsook heel veel bungalowtjes. Gezien het late uur (ondertussen reeds iets na middernacht) duiken we snel ons bedje in, de jongens samen in een bungalow voor 3 personen, Lola en ik samen en mamie en papie ook samen.

Geschreven door DeBosjes