Om 6u (veel te vroeg!) wekt de wekker ons, want om 6u30 pikt de bagage-man van het hotel onze valiezen reeds op om naar beneden te brengen. We ontbijten wat en om 7u worden we terug opgepikt aan het hotel door de chauffeur Mana alsook Ms Chino, onze Engelssprekende gids, die meereist naar Kanchanaburi provincie (128 km ten westen van Bangkok). In de busrit schrijf ik verder aan ons Pindat reisverslag, terwijl de anderen genieten van een ochtenddutje in de zalige platliggende zetels.
De provinciehoofdstad Kanchanaburi heeft wereldwijd bekendheid gekregen door de ‘spoorlijn des doods’ (Death Railway), die tijdens de Japanse bezetting in de Tweede Wereldoorlog door geallieerde krijgsgevangenen en Aziatische dwangarbeiders werd aangelegd. Om hun troepen sneller te kunnen verplaatsen begonnen de Japanners in 1942 met de aanleg van deze spoorlijn tussen Thailand en Birma. Het grootste deel van het ruim 400km lange traject van Bangkok naar de grens met Birma voerde door het dal van de rivier de Kwai Yai. Er werd op verschillende plaatsen tegelijk gewerkt aan de spoorlijn die, toen hij gereed was, in totaal 15 km aan bruggen telde. Normaal zou de aanleg van deze spoorlijn 5 jaar duren, doch men heeft het in 16 maanden klaargespeeld. Er werden ongeveer 250.000 Aziatische dwangarbeiders en 61.000 geallieerde krijgsgevangenen ingezet. Naar schatting kwamen 100.000 Aziatische arbeiders en 16.000 krijgsgevangen tussen 1942 en 1945 om door mishandeling, ondervoeding en ziekte.

Rond 9u30-10 komen we aan bij de brug over de rivier de Kwai (Khwae Yai). We bekijken eerst enkele oude stoomlocomotieven alsook een ingenieuze Japanse bevoorradingstruck die zowel over de weg als over de rails kon rijden. We wandelen over de brug, over aaneengesloten stalen platen tussen de rails. Driemaal per dag rijdt er een trein vanuit Bangkok, dus wanneer de eerste trein ons passeert wijken we uit tussen de boogsegmenten op een voorziene uitwijkmogelijkheid. Er zijn in feite 2 bruggen naast elkaar gebouwd; de houten brug kwam in 1942 gereed, de minder kwetsbare stalen brug in mei 1943. Ze waren regelmatig het doelwit van geallieerde bommenwerpers, maar werden uiteindelijk pas in 1945 onherstelbaar beschadigd. Slechts 8 boogsegmenten aan weerszijden van de rivier zijn origineel; de rest is na de oorlog in het kader van Japanse herstelbetalingen herbouwd. De brug werd wereldberoemd door de uit 1957 stammende film The bridge on the river Kwai, die 7 Academy Awards won (hoewel er nogal wat historische onjuistheden in zitten). Tegenwoordig is het grootste deel van de spoorlijn ontmanteld. Wel rijden er vanaf het station van Kanchanaburi nog steeds 3 treinen per dag naar het eindpunt in Nam Tok.

Na het bezoekje aan de brug passeren we langs een klein kraampje waar de kinderen alle drie een mooie ketting uitkiezen als soevenier. We wandelen terug naar ons busje, die ons dan naar het station ervoor brengt (alwaar minder mensen opstappen, dus meer zekerheid op zitplaats). Aan het hoofdstation aan de Saeng Chuto Road staan er ook nog meer oude locomotieven te bezichtigen. We stappen op op de Death Railway Train en proberen een plaatsje aan de linkerkant van de wagon te bemachtigen (gezien Chino ons vertelt dat we aan de linkerkant van de wagon langs de rivier rijden en de mooiste uitzichten hebben). We genieten van een 1,5 uur durende spectaculaire rit door het regenwoud. De trein stopt op vele plaatsen (zonder station), alwaar mensen erop en eraf gaan. We stappen uit aan het Death Railway Station en bezoeken een grot, de Kasae Cave, waar de gevangenen leefden tijdens het werken aan de spoorlijn. Nu staat er een groot boeddha-beeld en wordt er vooral de gebeurtenis en alle doden bij het bouwen van de spoorlijn herdacht. Mana neemt ons daarna mee naar een lokaal restaurant in de buurt, waar we genieten van een lekker lunchbuffet. Na de lunch rijden we verder richting onze verblijfplaats voor deze avond, de Jungle Rafts (drijvende hutjes, zonder elektriciteit, op de River Kwai). Onderweg stoppen we nog langs een ‘monkey feeding place’, waar we de rest van onze zoete groene pannenkoeken (die we niet graag lusten) uitdelen aan de apen. Wat verderop stoppen we ook nog bij een mooie tempel met klooster, doch daar zijn het nogal agressieve apen en dus mag er van de monniken geen eten gegeven worden aan de apen. We krijgen wel allemaal een geluksbandje van de monnik, in het kleur volgens de dag van de week waarop we geboren zijn.

Aangekomen bij de pier werden we allen, met onze valiezen, in een langstaartboot gezet en via een zalige boottocht van een uurtje door de ongerepte bergachtige jungle gebracht naar de River Kwai Jungle Rafts. Prachtige mooie hutten, met elk een ponton vooraan, veel planten, alles gemaakt met bamboe stokken! We genieten (meermaals) van een zalige stroomafwaartse zwempartij langs de Jungle Rafts (met zwemvesten weliswaar gezien de forse stroming), wat lezen op ons idyllisch terras terwijl de jongens genieten van het spelen in het zand aan de oevers (via een bamboe-brugje vanop de Jungle Rafts). Rond 19u mochten we in het restaurant aan tafel, aan het water, met een magisch zicht op de jungle en rivier rond ons. Lekker eten, met vnl de kippeboutjes waar de jongens van smullen, en natuurlijk veel rijst om het pikantere eten wat te blussen. Om 20u worden we uitgenodigd voor een dansoptreden van de Mon clan, met traditionele kledij. Heel tof om te zien. Morgen gaan we door het nabijgelegen etnische Mon Tribal dorp wandelen en kijken hoe men in die Mon dorpen leeft. Na het optreden spelen we op ons terras nog een spelletje Exploding Kittens (niet eenvoudig om te zien welke kaart je vast hebt met enkel een olielamp op onze tafel 😊) en nadien gaan we slapen. Dauwe en ik slapen in 1 hut, Tom en Lola en Matti in de andere. We hebben een muskietennet boven onze bedden, waar we gretig gebruik van maken, gezien we hier voor het eerst geplaagd worden door muggen.

Geschreven door DeBosjes