Om kwart voor zeven wordt ik wakker. Samen met Pierre ontbijt ik. Tegen dat ik klaar ben om te vertrekken is Pierre er al vandoor. De late groep van gisteren is ook nu laat. Het meisje uit Gent heeft last van een ontsteking aan haar scheenbeen. Ze vraagt wat ze er aan kan doen, ik zeg; langzamer wandelen, ik geef haar mijn crème die ik voor mijn voet gebruikte. Dan ben ik weg. Het heeft flink gevroren vannacht. Ook nu is het echt koud, ik ben warm aan, maar moet wel even mijn vingers naar mijn handpalm plooien in mijn handschoenen om ze warm te houden. Na 15 minuten stappen heb ik het terug warm. De zon komt op. Ondanks de koude zie ik dat bij een koeienstal met vrije uitloop al de koeien buiten zijn. De weg naar Mansilla de los Mulos ziet er hetzelfde uit als gisteren. Het loopt vlot, de mussen beginnen opnieuw te kwetteren. Ik stop even bij het pelgrims monument en ga net de autostrade over wanneer de zon op komt. Na anderhalf uur ben ik al in Mansilla de los Mulos. Ik loop via de Puerta de Santiago het dorp in. Er is nog nergens iets open, dus ik ben er in een mum van tijd doorheen. De brug over de Esla brengt me opnieuw naar dezelfde weg. Geleidelijk aan is er meer te zien, eerst meer bomen, dan hier en daar een gebouw, dan een verkooppunt voor veebenodigdheden. Je voelt de stad naderen, nog even over een wandelpad, over een voetgangersbrug met zicht op de Puente romana over de rio Porma in Puente de Villarente. Dan gaat het onder de spoorweg door en net voor het dorp is een mooie picknick plek waar ik even wat eet. Richting grote stad kan je drukke wegen niet vermijden, maar overal is er netjes een pad langs voor de pelgrim, wat later overgaat in brede stoepen door een industrieterrein dat Valdelafuente al heeft opgeslokt. Een showroom met tractoren verraad het nabijgelegen landbouwgebied. Van op een heuvel zie ik Leon liggen. Dan kom je in de bebouwde kom voorbij de Iglesia de San Pedro waar zelfs in de drukke stad ooievaars hun nest bouwden. Met de Puente Castro over de Torio verlaat je het voorstedelijk gebied en kom je in Leon. Eerst is het nog vrij rustig tot aan het historische deel waar het plots een overrompeling is. Ik zoek de albergue de peregrinos de las Benedictinas (Carbajalas), een mond vol, midden in de oude stad. Het is er heerlijk warm, dat staat me al aan. In de dames slaapzaal zijn maar twee bedden bezet, bij de heren ligt het goed vol. Ik installeer me, zonder bagage ga ik terug de stad in. Nu is het over de koppen lopen en plots is er een echte kerstsfeer. De straten zijn allemaal verschillend verlicht, bij de kathedraal is er een kerstmarkt. Ik dompel me onder in de kerstsfeer, kuier door de prachtig verlichte stad op zoek naar een plek om te eten. Om 9 uur ben ik terug in de albergue. Om 10 uur sluit daar de poort en wordt het rustig. Buiten hoor ik mensen babbelen op het plein. Wanneer ik om 3 uur ‘s nachts wakker wordt hoor ik ze nog, de nachtbrakkers.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht