Deze morgen op mijn gemak ontbeten , blog verstuurd en opgeruimd. Ik wil nog even het maison Jaques Cœur bezoeken. Het was in de 15 e eeuw wellicht de rijkste burger van Frankrijk. Hij was zakenman en handelde met bijna alle landen rond de Middellandse zee. Hij maakte de haven van Marseille groot en had wel 20 schepen. Hij had overal bezittingen, bezat zilver, koper en zink mijnen was bankier en sloeg munten. Hhij werd argentier van koning Karel VII. Hij bouwde in Bourges een prachtig paleis ( gespaard van de vele vernielingen waar godsdienstige gebouwen onder leden) de koning werd jalours en hij werd opgepakt wegens het exporteren van geld en hij werd ervan beticht Agnes Sorell, de maïtresse van de koning te hebben vergiftigd. Al zijn bezittingen werden verbeurd verklaard in Frankrijk. Hij heeft echter nog al zijn schepen op zee en een massa eigendommen in andere landen. Aan het hoofd van een kruistocht sterft hij ( waarschijnlijk van scheurbuik) in 1456 op Chios. Ik mocht echter niet binnen, ze konden mijn kar nergens zetten. Snel maakte ik nog een foto van de binnenkoer. Jammer, dan wandel ik maar verder. De stad uit gaat zo als vaak langs drukke wegen. De eerste blaadjes aan de bomen beginnen te verkleuren. Het begint te waaien. Ik kom langs een grote bakkerij waar je ook kan eten. Ik neem een quiche en een soepje. Ik bekijk mijn route en beslis nog tot Chârost te gaan en bel voor een slaapplek.
Een groot deel van de route gaat over de weg. Ik kom Jannie en Jeannette terug tegen, maar die zijn er al bijna, het waait harder nu, ik moet nog 15 km en stap flink door. Na Morthomiers kom ik in het bos hier valt de wind gelukkig weg. Er is een groeve in de buurt , het geluid ervan dringt door tot in het bos. Wanneer ik voor Villeneuve sur-Cher uit het bos kom waait het hard en het begint te druppelen. Als ik deze middag niet had geboekt, was ik hier gestopt. Het is nog 9 km en die gaat helemaal langs de D16. Een vrij drukke weg met maar een smalle berm. Wanneer die door het bos loopt is het daar al vrij donker. Ik trek mijn zilver reflecterende vest aan en doe een lampje op mijn kar. Behalve de wind begint het te regenen. Langzaam maar zeker wordt ik helemaal nat , als een verzopen kat kom ik eindelijk na 28 km aan. Het is dus herfst. Ik kan direct een warme douche nemen bij Sandrine en daarna kunnen we samen met haar dochtertje Lola eten.( Weinig foto’s vandaag wegens de regen)

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht