Tweede dag op rij dat ik in het donker vertrek. In de albergue gisteravond was er even onenigheid tussen Pierre en de patron. In het huis was het erg koud , alleen in de woonkamer was de pelletkachel aan. Pierre en één van de Koreanen waren gaan douchen, maar ook in de badkamer was het koud en het water was eveneens koud. Ik heb niet gedoucht. Daarna had Pierre gevraagd om de was te doen waar ze 5€ voor vroegen (ik heb mijn was er bij gestopt, zo hoefde hij maar de helft te betalen) maar de machine had helemaal niet goed gezwierd, je kon de was zo nog uitwringen. Om dat nog droog te krijgen had hij twee droogrekjes voor de kachel gezet, bij zijn natte schoenen. Om 9 u kwam de patron binnen en hij deed de kachel uit. We moesten maar in bed kruipen en een deken nemen. Daar was Pierre niet blij mee, want zo ging hij morgen geen droge schoenen hebben of droge kleren. We hebben de kachel dus zelf terug aangemaakt. Een half uur later was de patron echter weer daar en hij was lastig op Pierre. Toen hij weer weg was ging Pierre even door het lint, ik begrijp het wel, je betaalt voor overnachting en de was en dan moeten vertrekken met natte schoenen en kleren is frustrerend. Ik stop nog een keer droog krantenpapier in Pierre zijn schoenen. Zelf ga ik niet naar boven, maar slaap op de zetel in de woonkamer. Ik werd om half 7 wakker. Ik haal mijn was van het droogrek, stop de natste spullen in een waterdicht zakje en de bijna droge boven in mijn valies. Ontbijt is er niet, ik eet een baby fruitzakje en vertrek. In det donker dus. Aan de rand van het dorp komt Jordi de straat op met zijn twee honden. Het is een jonge gast uit Catalonië met een opplooibare bolderkar . Ik zag zijn sporen gisteren in de modder. Hij slaapt meestal in leegstaande huizen ( die zijn er zat) omdat hij met zijn honden bijna nergens terecht kan. Één keer per week kan hij ongeveer terecht om te douchen en de was te doen. Ik voel me al bijna schuldig dat ik het koud heb met een fatsoenlijk dak boven het hoofd. Na 500 m samen stapt hij met ferme pas verder. Buiten het dorp strekken de velden zich onmiddellijk weer uit met vaste regeninstallaties die veel droogte verraden. Intussen krijg ik het gelukkig warm, dat stapt toch aangenamer. Ik steek het canal del Pisuerga over, waar bijna geen water in staat. Het begint licht te regenen en ook de wind wakkert weer aan. Over dit kale land heeft die natuurlijk vrij spel. De eerste 8 km tot Boadilla del Camino gaan vrij vlot. In het dorp is geen levende ziel te bekennen. Er is geen bar te bespeuren en de desolate sfeer wordt aangescherpt door een oude afgedankte kar in de wei. Op de kerktoren zie ik dat de ooievaarsnesten wel goed stand houden in de wind. Nadat ik dan maar een gelreepje verorber ( zonder energie haat het niet) verlaat ik Boadilla del Camino en gaat het een 5-tal km langs het canal de Castilla. Jordi (die daarnet in de berm wat rust nam) steekt me weer voorbij. Het jaagpad ligt hoger in het landschap en vangt natuurlijk al de wind. Zonder te stoppen vis ik mijn lippenbalsem uit mijn rugzak. Over een smalle sluis gaat het nu Fromista in, een etappe stad. Het is half 12 en hier vind ik wel een bar, ik bestel 2 bocadilla’s met koffie. Pierre komt er ook aan. Lang wil ik niet blijven zitten want er staan nog 20 km op het programma. Na. Fromista gaat het over een grindpad langs de weg met achtereenvolgens vier dorpen waar nergens iets te beleven valt. De weg is eentonig, de wind waait strak en de regendruppels prikken als naaldjes in mijn gezicht. Kromgebogen tegen de wind schuift langzaam het pad onder mijn voeten door. Af en toe kijk ik op, ik zie steeds hetzelfde kale land. De Meseta doet ook in dit seizoen haar reputatie eer aan. De Ermita San Miguel kondigt Poblacion de Campos aan. In mijn korte doortocht merk ik een mooie muurschildering op van een vuursalamander. Na de brug over de rio Ucieza volgt weer 5,5 km weg via Revenga de Campos tot Villamentero de Campos. Daarna nog eens 4 km tot Villalcázar de Sirga. Bij de bushalte wil ik even poseren, er zitten twee honden die even blaffen, maar door het baas het zwijgen opgelegd krijgen. Hun baas is Marie José, een echte pelgrim, met schelp op zijn hoed. Hij kookt pasta op een houtvuurtje en vraagt of ik mee eet. Hij blijft hier vannacht ook slapen, de tweede hard core pelgrim in één dag. Ik trek Carrión de los Condes binnen langs de Ermita de la Piedat, het monasterio de Santa Clara, de kerk op het plein en de Santiago kerk. Ik ga heel de stad door naar het nonasterio San Zollo. De Meseta was niet mild voor mijn 100ste stapdag, dus verwen ik me zelf op een mooie kamer met een warme douche. Mijn kar kreeg gisteren avond al een nummerplaat om de 100ste stapdag te vieren met 2369,87 km in de benen.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht