Het ontbijt is vandaag al om 7 u. Jean heeft eitjes gekookt, dat is al buitengewoon in Frankrijk. Jean wil ons op tijd de deur uit want hij wil naar de rugby match gaan kijken bij de buurman Claude. Het lukt hem niet echt dus vertrekt hij al even terwijl wij ons nog klaar maken. Claude is 80 en woont naast de kerk als een hermite zegt Jean. In het andere huis woont een jong koppel. Dat is het, Vialotte heeft een kerk, een kerkhof, twee huizen en drie inwoners. Met ons bezoek verdubbelen we de bevolking hier. Vroeger was het dorp wel groter, er woonden vooral mensen die in het bos werkzaam waren, hoofdzakelijk met het oogsten van hars van de dennenbomen. Jean komt tijdens de halve gauw zien of we al klaar zijn. Hij vraagt me of ik niet hospitalier wil worden bij les amis de Saint Jaques des Landes. Ik zal er eens over nadenken. Het is al half 9 ( nog altijd een beetje schemerig) wanneer we afscheid nemen. We moeten een stukje terug naar de oude spoorweg. Vandaag gaat het weer een heel aantal kilometers rechtdoor, desondanks is het aangenaam wandelen. Verderop iets van de route af ligt de Chapelle de Lugaud, vroeger kwam hier de route langs. In de kapel zijn 13 e eeuwse muurschilderingen aangetroffen met hospitaliers en pelgrims. Ik neem even de afslag, maar de kapel is gesloten, ik zal dus genoegen moeten nemen met het infobord. Een heel eind verder komt er een hert over het pad, (ik dacht eerst dat het een paard was), ik stop neem voorzichtig mijn gsm voor een foto, het kijkt me aan met zijn groot gewei en hop, schiet terug het bos in. Op de foto staat alleen zijn achterste 🙁.Na de passage van een vervelend brugje kom ik in Roquefort ( maar niet van de kaas). Naast de kerk ligt de kapel van St-Jean met een groot beeld van Saint-Jaques. Het is vrij donker in de kerk, gebouwd als versterking met zelfs een donjon tijdens de 100-jarige oorlog. Pierre is niet bij de kerk dus ik bel hem. Over de brug zie ik een terras, daar wil ik wat eten met een koffie. Hij komt er aan. Ik bestel een croque monsieur met een koffie. Pierre eet zijn brood. Hij vrrtrekt weer om te tekenen. Het is al vier uur wanneer ik opstap. Pierre is in gesprek met de dame die ons al eerder aansprak ( ik verstond haar slecht), ik zeg dat ik al stilletjes verder stap, op zoek naar de bron van St-Radegonde ( genezeres van reumatische aandoeningen). De bron zelf is vervangen door een fontein. Even verder is de weg afgekalfd en in de diepte gestort, al een hele poos geleden want de paardenstaarten hebben de boel al ingenomen. In de buitenwijken van Roquefort staan veel mooie huizen op grote stukken grond. Daarna kom ik weer in de immense bossen met maritieme den. Af en toe moet ik hard trekken aan de kar door het mulle zand. Ik bedenk me dat ik wel veel geluk heb met het weer, want als het hier regent gaat het een grote modderpoel zijn. Ik volg het hoofdpad en kom aan de achterzijde van een industrieterrein. Oeps, dat klopt niet. Ik heb in gedachten verzonken de afslag gemist. Er is geen alternatief, dus omkeren. Misschien gaat Pierre me nu voorbij zijn. Wanneer ik uit het bos kom is het nog 7 km tot de gîte. De verantwoordelijke heeft me een bericht gestuurd met de beschrijving van de route en waar de sleutel ligt. Het is al zes uur, ik durf niet echt sneller te wandelen, want mijn voet begint weer pijn te doen. Françoise ( de verantwoordelijke) belt me, ze is er met het eten en er is nog niemand. Ik stel haar gerust en zeg dat ik fout gelopen was, over een uurtje ben ik er. Ze zet het eten in de frigo. Pierre belt, hij is nog maar net vertrokken uit Roquefort. Ik zeg hem dat hij in het bos moet opletten voor de afslag, als hij de sporen van de kar 2 x ziet is het fout. Het begint al te schemeren, hij gaat in het donker door het bos moeten. Om 20 na 7 zie ik de zonsondergang tussen de dennen. Ik ben er bijna. De gîte ligt in het domein van 9 Fontaines op het eerste verdiep. Ik bel Françoise om te zeggen dat ik er ben. Dan probeer ik Pierre te bereiken om hem de binnenweg uit te leggen. Dat lukt niet meer, zijn gsm is waarschijnlijk plat. Ik neem een douche en eet al. Om 9 u wordt ik wel ongerust, hier buiten is het pikdonker, ik loop nog eens de trap af dan springt het buitenlicht aan. Mijn kar laat ik beneden staan dan ziet Pierre waar het is. Even later hoor ik gestommel. Hij is er.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht