Deze morgen was ik natuurlijk al vroeg wakker. ik maak me een tas thee en knabbel wat crackers. Een ontbijt heb ik niet maar hopelijk vind ik een bakker. Om half 8 ga ik naar het gemeentehuis om de sleutel terug te brengen. Op de deur hangt een briefje ‘ zaterdag uitzonderlijk gesloten ‘ daarmee dat ik geen antwoord kreeg. Een bakker is hier niet, maar Les Cars, het volgende dorp is al na 3,5 km. Daar is de bakker gelukkig open, want een café of iets om te zitten is er ook niet. Dan maar even op het muurtje voor de kerk in het zonnetje mijn croissantje opeten. Niet lang want ik heb nog een grote etappe te gaan. Het landschap hier in de Périgord is mooi, golvend en afwisselend. Tegen de middag kom ik in Châlus, een iets groter plaatsje, maar ook hier nergens een restaurant of café open. Ik kom langs een ruïne, een museum met een beeld van reuze kastanjes, de kerk (gesloten) en een uitzonderlijk mooi oorlogsmonument. Gelukkig kan ik op het nippertje nog in de superette binnen voor wat eetbaars. Er tegenover zijn zitbanken onder een open hal. Oh hier is een stopcontact, ik laad er tijdens mijn lunch mijn gsm terug op. Na een half uurtje stap ik weer op (sneller dan normaal). Het landschap is hier heel mooi en afwisselend met ofwel dalende of stijgende wegen. Ik kom langs een supermooi domein, waar ze op de binnenkoer gezellig koffie drinken ( kon ik privacy gewijs geen foto maken). Even verder lukt het me om eindelijk een foto te maken van de veldparelmoervlinder. Ik kom ook heel vaak een oranje vlinder tegen, maar die heb ik nog niet kunnen strikken met mijn camera. Een heel eind verder maak ik een foto van het landschap en merk dat dat mooie domein aan de einder nog zichtbaar is. Wanneer ik de weg oversteek staat er een camionette met een schelp. Een Duitser spreekt me aan en vertelt dat hij met zes vrienden de camino wandelt. Eén van hen rijdt de camionette telkens een 5-tal km vooruit ( hij heeft ook de bagage en de drank mee). Ze wisselen telkens van chauffeur en doen dit elk najaar een week. Ze zijn in 2014 vertrokken in Keulen en zijn nu net als ik voorbij de helft. Alé, zo gaan ze er tegen 2030 toch geraken 😉). Schapen grazen in een grote weide en even daar voorbij kom ik in Firbeix. De hoofdweg doorkruist hier het dorp en bij de kerk zie ik de Duitse camionette weer staan. Het dorp stelt niet veel voor en ik duik weer het bos in, bankjes hoef ik hier niet te verwachten, maar bij een holle weg kan ik min of meer comfortabel op de rand zitten. Ik heb net mijn fruitzakje leeg wanneer de Duitsers me in een snel tempo voorbij gaan. Zij gaan vandaag ook tot La Coquille, ik ben benieuwd of ik ze nog zie. Ik kan hun tempo helemaal niet volgen, ook al omdat ik er al 29 km heb opzitten. Op het einde komt er nog een venijnig stukje met een smal bruggetje en een stijle helling er vlak na. Maar dan ben ik snel in La Coquille en een wegwijzer vertelt waar ik zijn moet. Het is een refuge van het Franse Compostela genootschap, dat is meestal fijn omdat die vrijwilligers zelf pelgrim geweest zijn en weten wat je nodig hebt. Anette verwelkomd me hartelijk. Ik ben de enige gast en ze kookt voor ons twee. Ik ben blij dat ik eindelijk kan gaan zitten, want met 34,87 km ( ik was nog een beetje fout gelopen) doen mijn voeten nu wel zeer en mijn keelpijn is ook wat erger. Morgen ( vandaag zondag) moet ik zeker bij de apotheker binnen springen, maar voorlopig moet ik het stellen met mijn zijden sjaaltje (volgens ons ma is dat zo goed als een medicijn). Ik kan nog gaan douchen voor het eten en dat doet weer echt deugd. Annette heeft lekker gekookt en ze vertelt hoe ze hier drie maanden per jaar als vrijwilligster komt vanuit Bretagne. Na het eten overlopen we de volgende routes. Morgen maar 17 km want de volgende is 23 km verder en met het nodige klimmen is dat te ver. Ze verwittigd me ook voor een plek waar 8 loslopende honden zitten die vorig jaar een Nederlandse pelgrim flink hebben toegetakeld en adviseert een alternatieve weg. Ze vertelt ook hoe inn het voorjaar een dame van dat smalle bruggetje is gevallen en haar neus brak. ( Goed dat ik op zulke plekken altijd extra voorzichtig ben en mijn tijd neem. Verder in de Landes ga ik ook problemen krijgen om logement te vinden zegt ze want door het ondermaatse gedrag van veel pelgrims tegenover de vrijwilligers ( en donativo’s van slechts 5 € voor overnachten, avondmaal en ontbijt, dat is niet houdbaar), gaan al de gîtes daar op 15 oktober dicht. Dat is jammer want ik vind de vrijwilligers overal super vriendelijk en behulpzaam. Maar ik zal het er mee moeten doen, een verwittigd man … Al voor negen uur ga ik naar de dortoir, ik begin mijn blog, maar mijn ogen vallen al snel toe. Die moet morgen dan maar verder geschreven.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht