Voor het eerst vertrek ik in het donker. Iedereen was vroeg wakker en een spanjaard deed om twintig voor 7 het licht al aan. Ik ging als eerste ontbijten en daarna pas mij klaarmaken, dan is er niemand meer in de badkamer. Hontanas is niet groot en je komt direct terug in de Meseta. Er staat veel wind vandaag, maar het is niet koud. Na enkele kilometers kom ik door de ruïnes van het Convento de San Anton wat over de straat heen met mooie puntbogen de kerk met het hospitaal verbond. Ongelofelijk dat zo een mooi complex totaal verloren ging. Het begint licht te regenen en ik trek mijn cape aan. 2 Kilometer verder ligt het dorp Castrojeriz langgerekt onder rond een heuvel geplakt, met bovenop de heuvel een Castillo (weliswaar een ruïne nu). Eerst kom ik langs de Santa Maria del Manzano, de eerste kerk van het dorp ( mooi maar gesloten). Door de natte verlaten straten kom ik voorbij de tweede kerk (natuurlijk ook toe). Verderop links komen pelgrims buiten uit een bar, ik ga er binnen, eigenlijk wil ik nog niet stoppen maar ik wil naar het toilet. Ik bestel een icetea en drink die snel op. De klim naar de Alto de Mostalares ligt uitdagend voor je wanneer je Castrojeriz verlaat. Eens tussen de huizen uit begint de wind weer aan mijn cape te rukken. Een bord geeft een 12% helling aan, nochtans valt het mee doordat het grindpad breed en vrij gelijk is. Wanneer ik boven op de tafelberg kom heeft de wind zijn volle kracht en ik schuil even onder een afdak. Van hieruit zie je mooi hoe Castrojeriz zich rond de heuvel langgerekt uitstrekt. Na een kort vlak stuk volgt een even stijle afdaling. De wind is nu zo hard dat ik bijna mijn hele gewicht naar voor kan laten vallen en mijn flink vertraagd. Wel is het wat opgeklaard, ik trek mijn cape terug uit, die is weeral droog gewapperd. Er is geen levende ziel te bespeuren zo ver ik kan kijken, zelfs geen vogel in de lucht. Af en toe is het pad modderig en plakt de leem onder mijn schoenen en aan de wielen van mijn kar. Eindelijk zie ik een gebouw. Het is het Hospital de San Nicolas de puente Fitero, het laatste gebouw van de provincie Burgos. Met de brug over de Pisuerga kom ik in de provincie Palencia. Er komt een donkere lucht opzetten en ik ben blij dat ik bijna in Itero de la Vega ben. Plots gaan de hemelsluizen open en door de wind lijkt het wel of de regen met de hogedrukspuit in mijn gezicht gespoten wordt. Ik snel het dorp in, dicht tegen de huizen aan. Ergens is een deur open en ik val binnen. Het is een winkeltje, de winkelierster vraagt of ik voor de albergue kom. Ik ben flink nat geworden en besluit om te blijven. Ik koop brood en beleg en kan naar de albergue in het volgende huis gaan. Er zijn nog 3 Koreanen en ee Tjechische dame. Pierre heeft minder geluk, hij belt me, hij is doornat geworden en komt samen met nog een Koreaan een half uur later toe. We steken een machine was in, ik poets mijn kar en maak een babymenu warm met potje asperges. Van het dorp heb ik niks gezien en achteraf blijkt dat ik verkeerd liep want de albergue ligt niet langs de route. Het moest zo zijn.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht