Het begint al licht te worden wanneer ik wakker wordt, ah ja, het uur is natuurlijk verzet. Pierre heeft al koffie gezet, tijdens het ontbijt zoeken we een slaapplek. Het valt weeral niet mee. In Saint Palais kunnen we terecht in de refuge des Franciscains. Ook daar is het de laatste dag dat ze open zijn. Het is 30 km te gaan, gelukkig is het nog steeds mooi weer. Pierre vertrekt al, ik doe nog snel de afwas en vertrek ook. Het is al lang licht, ik ben nog niet aan het nieuwe ritme toe. De tocht begint met een afdaling naar het kerkje, het enige overblijfsel van het hospitaal dat zijn naam gaf aan L’Hopital-d’Orion. Mireille komt langs gereden en zegt nog goedendag. Bij de kerk staat een groot beeld van de pelgrim. In het voorportaal bedenk ik me hoeveel zieke pelgrims hier gepasseerd zijn. We trekken verder, verlaten de weg, over een pad door de velden en de bossen, altijd stijgen of dalen. Een schuimige paddestoel, kleine witte reigers en de blonde d’Aquitaine trekken de aandacht. Bij een smal paadje bergop wil Pierre de kar overnemen. Na veel aandringen geef ik ze. Hij geraakt er echter geen meter sneller mee omhoog dan ik. Hij heeft helemaal niet door hoe de kar reageert en hoe je met de balans moet spelen. Waar we uit het bos komen is het eventjes wel super stijl en glibberig. Er staat een groepje mountainbikers en ik ben toch blij dat er een een hand geeft om me omhoog te trekken. In Andrein ga ik de eerder onopvallende kerk binnen, maar hoe mooi is hier de combinatie gemaakt met de oranje muur en het altaar. Buiten wil Ik even gaan zitten, er is geen bank, er staat een mooie zerk, nog zonder chrisanten, in gedachten vraag ik toestemming om te mogen gaan zitten op het familiegraf. Pierre wandelt al door, ik blijf maar een paar minuten eet wat, drink wat en vertrek dan ook. Bij de kapel (gesloten) Saint-Martin de Sunarthe staat een wegwijzer, we zijn halfweg tussen Vézelay en Santiago. Op het kerkhof hier is geen bloemetje te vinden, de graven zijn zo oud dat de mensen zijn vergeten. Ik kom in Sauveterre de-Béarn via l’hopital Saint Antoine, waar in de muur van de kleine toegang de oude inkervingen van de middeleeuwse pelgrims nog vaag zichtbaar zijn. Op het plein is een leuk terras, ik bestel een grand café crème en eet mijn laatste croissant. Daarna bezoek ik de Saint-André kerk. Pierre komt er ook aan maar gaat weer tekenen. De middeleeuwse versterkingen van de stad verheffen zich hoog boven de Gave d’Oloron. Met de tour Monréal, de oude brug die midden in de rivier stopt, de vele terrastuintjes en galerijen, de fontein is dit stadje een ongelooflijke parel op de weg. Zelfs de camping langs de rivier is de moeite. Ik moet verder, want het is nog 15 km tot Saint Palais. Het gaat nu een stuk langs de grote baan, waar late zonnebloemen nog wat zomers aandoen. Dan komt er een kleine afslag naar het hospitaal van Osserain. In deze streek zijn er opvallend veel hospitaals. Een dame van 94 jaar, die in haar tuin bezig is spreekt me aan. Ze zegt dat ze wat oud is om nog op pelgrimstocht te gaan. Ik beloof dat ik voor haar zal bidden, ze is er blij mee. Het is al half 5 wanneer het pad terug het bos in gaat. Bij een stijle helling over een smal pad haalt Pierre me weer in. Plots zie ik in de berm een opvallend rood ding, is het plastic? , nee, het zijn paddestoelen, de traliezwam, stinkend en giftig, maar oh zo mooi. Het wordtnu snel donker en we hebben nog 4 km te gaan, Pierre belt de hospitalier dat hij niet ongerust moet zijn. Ik doe een lampje op mijn kar en mijn reflecterend vest aan. We komen bij een soort van finse piste, het is er pikdonker intussen, over de brug zie ik niet wat er onder is. Wanneer we inSaint-Palais een beeld van een pelgrim zien zijn we er bijna. Jean-Pierre en Marie-Rose iit Brussel verwelkomen ons. Ze maken eten met wat hun rest voor de laatste avond van het seizoen. Marie-Rose maakt een voetbad voor me klaar, want deze etappe was duidelijk aan de zware kant voor mijn voet. Jean-Pierre schrijft ons in, we zijn nr 1264 en 1265, de twee laatste pelgrims dit jaar.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht