Ik heb super goed geslapen. Michel heeft het ontbijt klaar staan, we eten samen, Michel blijft vertellen, over het werk, het dorp, de school en het domein van zijn ouders. Hij heeft een huis met 32 ha grond dat hij aan ‘t verbouwen is, en toch ging hij 7 maanden op vakantie. Hij brengt me uiteindelijk terug naar Sault-de-navailles waar hij me opgepikt heeft. Voor ik vertrek zingt hij nog het Franse pelgrimslied voor mij. Tot ziens, Michel. Op naar Orthez. Ik hou een gezapig tempo aan. Ik kom een aantal huizen tegen de in een Haloween sfeer gehuld zijn, het ene al feller dan het andere. Even gaat de weg door het bos met een paar brugjes. Er valt een schot en een ganse vlucht duiven vliegt op. Wanneer ik het bos verlaat vliegt er een enorme zwerm duiven, de hele lucht ziet er gespikkeld uit. Ik volg hun vlucht even tot ze terug in het bos landen om enkele seconden later weer met zijn allen op te vliegen bij het volgende schot. Ik verlaat Les Landes en kom in Frans Baskenland. De Sint Jacobs vereniging heeft langs de route op verschillende plaatsen fruitbomen van lokale rassen aangeplant voor de pelgrims. Na een flinke helling, voorbij het kasteel van Sallespie zie ik ineens de Pyreneeën in de verte. Het is wel nog een honderd kilometer voor ik daar ben, maar het zicht is toch bijzonder. In het bos nadien is er een bellevedère met een oriëntatie tafel. In de weides staan ook andere koeien, de Blondes d’Aquitaine. Ongelooflijk hoe dat hier onmiddellijk nadat je de grens over bent veranderd. Via de oude middeleeuwse straten kom ik Orthes binnen. De sterk dalende weg komt langs het donjon, la Tour Moncade. In het centrum bij de kerk vind ik Pierre terug. Het is intussen middag en ik stel voor hier op het plein wat te gaan eten. We stappen bij Ronron en gourmande binnen. Ze vragen me met katten of niet, ik begrijp er geen snars van en zeg met. We gaan door een deur waar een aantal mensen aan tafel zitten te eten. Er staat een bordje met het reglement. Stilaan heb ik het door. Er lopen hier een aantal katten rond. Achteraf blijkt dat je ze kan adopteren. De meesten blijven in hun mand of bij de krabpaal zitten, maar een jong katje zoekt Pierre als favoriet op. Het eten is er lekker en hoewel ik niet zo voor katten ben vind ik het concept wel goed bedacht. Na het eten gaan we de Eglise Saint-Pierre binnen, die in de XVI e eeuw werd opgeëist voor het protestantisme. (Een groot spinnenweb verraad de graad van onderhoud) De invloed van het protestantisme is sterk gelinkt aan Jeanne d’Albret. Er is zelfs een museum over de geschiedenis van het protestantisme hier. Jammer genoeg heb ik daar nu geen tijd voor. Via een XIII e eewse brug gaan we over Le Gave de Pau, gebouwd ten voordele van de handel en pelgrims destijds. Ik ben Pierre weer kwijt en bel hem dat ik stilletjes verder wandel. In Sainte-Suzanne bij de kerk wacht ik. Ik had gebeld voor een overnachting in l’Hopital d’Orion, maar de dame was vanavond niet thuis. Ze zei dat ik mocht terug bellen moest ik niets vinden, ze wist nog wel iets. Pierre komt er aan , we bellen de verblijven in Orion, ik spreek op twee plaatsen een bericht in, de andere is volzet. Het is druk bij de kerk, auto’s rijden af en aan met mensen die bloemen op het graf gaan zetten. Na een kort bezoek aan de kerk gaat de tocht verder naar Lanneplaa. Het is weer flink klimmen, ik krijg een berichtje dat de gîte die ik belde gesloten is. Op het kerkhof van Lanneplaa staat onder een afdak een oude handkar die gebruikt werd om de kist op te zetten bij begrafenissen. Ze is nog in een erg goede staat. We hebben nog steeds geen slaapplek en het is al 17.00 u. Ik bel terug naar de dame die zei dat ze nog iets wist ( Mireille). Alles wat ze voorstelde had ik al geprobeerd. Ze zei dat als we tegen 18 .00 u er nog konden zijn dat ze dan even terug kon komen om ons binnen te laten, maar dat ze niet kon koken want om half 7 moest ze weer weg. Ik zei prima, dat halen we net. Bij de ceder moeten we links houden zei ze nog. Ik stap onmiddellijk op. Pierre maakt nog eerst zijn schets af. Wanneer ik in de verte de ceder al zie staan ben ik blij dat we er zijn. Mireille staat al op straat te wachten. Ze is super vriendelijk en brengt ons nog spek en eieren, kaas en brood. Het is weer een mooi onderkomen met een heerlijk bed. Mireille brengt me een teiltje en lokaal grof zout voor een voetbad, wat ik niet afsla. Ik bak het spek, Pierre dekt de tafel. Het wordt nog een gezellige avond. Ik krijg de kamer, Pierre slaapt op de overloop.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht