We zijn om 8 u de deur uit. Mijn voet is nog niet helemaal ok, maar het valt mee. Gisteren was de abdijkerk gesloten, daarom ga ik even zien of ze nu open is. De ladders uit het portaal zijn weg, een man snoeit de bomen op het plein. In de kerk moet je 2€ in een automaat steken om het licht aan te doen. Het heeft iets magisch. Ik treuzel niet en stap op, aan de splitsing bij het kruis ( in het ochtendlicht) naar rechts. Het wordt mooi weer vandaag en het is niet meer zo veel klimmen. Het belooft warm te worden ( 30 graden voorspeld), maar het is nu nog aangenaam wandelen. Ik heb steeds het gevoel iets vergeten te zijn, mijn hoed heb ik, mijn stokken, mijn oplader en batterij, mijn drinkfles, nee dat heb ik allemaal. Ik kom door het gehucht ‘ au nègre’ , dat moet niet simpel zijn qua discriminatie. Ik ben 4 km weg en dan weet ik het opeens; ik ben de donativo vergeten. Ai dat is toch not done. Ik bel Dominique en vraag of hij me kan vinden als hij boodschappen doet. Hij heeft een auto daar dus hij komt af. Hij vindt me nog voor ik in Coutures ben en bedankt me omdat ik alsnog belde. Met een gerust hart kan ik verder. In een weiland zie ik een bijna niet meer te herkennen veetrailer liggen verkommeren. Voor de grap stuur ik een berichtje naar de app van De collega’s van Ifor Williams, of ze tijd hebben voor een groot onderhoud. Net voorbij Coutures ga ik even rusten op een trap. Ik drink wat een eet een pom’pote. Na 10 minuutjes rust stap ik weer op. Even later haalt Pierre me weer in en we wandelen samen naar Le Pont, daar picknicken we. Met een klein uurtje rust kan ik er weer tegenaan. Met mijn voet moet ik er op letten goed mijn hiel te gebruiken, vooral als het bergop gaat. Rond half drie bereik ik La Réole. Eerst even voorbij de wegenwerken laveren, langs een oude cinema (Rex) om dan in het historische centrum re komen. Pierre zit weer ergens te tekenen. Ik ga eerst naar de kerk en luister nog eens naar het pelgrims gebed. Ik zal de link eens posten op Facebook. Er is een mooi glasraam met het leven en de smarten van Maria als thema. Ik heb dorst gekregen en het eerste terrasje gaat open. Ze heeft er enkel bier ( nogwel heksen bier)🫤, dan gaat het tweede open, die hebben wijn en koffie. Ik installeer me en laat Pierre weten waar ik ben. Hij heeft een lokale specialiteit van de bakker meegebracht. Lekker 😋. Pierre heeft diverse mensen gecontacteerd, maar nergens een overnachtingsplaats kunnen vinden. Het is al bijna 5 u als hij iets vindt in de abdij van Pondaurat. Dat is nog ruim 9 km te gaan. We stappen op en ik zeg tegen Pierre dat hij maar al door stapt zodat hij kan verwittigen dat ik er ook nog aan kom. We steken de Garonne over en dan gaat het over de dijk, met een prachtig zicht op La Réole. Ik vind Pierre weer al tekenend. Hij haalt me zo dadelijk wel weer in, want hij wandelt met gemak aan 6 km/u met zijn lange benen. Het is aangenaam op de dijk, langs de uiterwaarden van de rivier vol canada’s. Voorbij Bassanne haalt Pierre me weer in, vlak bij een kiwi plantage. Ze zijn nog niet rijp, maar er hangen een massa vruchten aan. Het begint al te schemeren en ik monteer mijn dinamolampje op mijn wandel stok. Het is al kwart na 7 als ik aankom in de mooie abdij boven het water. Martine stempelt onze credentials en vertelt dat het vanaf hier nog precies 1000 km te gaan is. Dat schiet lekker op. In haar winkel kast kunnen we nog wat kopen om te eten. Ana is er ook, maar die was er al om 5 u. We douchen eerst en dat maakt Pierre de soep warm en ik heb nog quinoa. Tijdens het eten begin ik aan mijn blog. Ana gaat al slapen, wij nemen de andere kamer om haar niet te storen. Buiten bliksemt het een uur later regent het pijpenstelen. Binnen wordt je er niet heel veel van gewaar. Om 22.00 u gaan de lichten uit.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht