Ja, we zijn weer thuis. Home sweet home? Ook wel een beetje, maar het was fijn op het eiland. What did we do op onze laatste dag, nou… opstaan. De wekker gezet, want anders vijf keer ‘s nachts wakker schrikken, horloge kijken, ah… het is 3:00, gelukkig…. En dan whelllp… ohnee, het is kwart voor vier… nog even omdraaien… Terwijl we zulke fijne wekkergeluiden hebben in onze iphone en appelwats. Ik begin om kwart voor 7 met een vogelconcert en Sjaakmans heeft om 7:00 een prachtig combo van harp en piano. Er waren nog broodjes, dus een gang naar de bakker hoefde niet. Terwijl Fyke nog even kwispelend op het strand een dikke drol neerlegde, stond ik onder de douche en dekte ik de tafel. Ineens staan de mannen van It Aude Kolonyhûs voor de deur… whelllp… we hoeven toch nog niet weg ofzo??? We hadden toch tot 10:00 uur??? Jaja, maar de jacuzzi moest schoon voor de volgende gasten, dus waren ze daar al driftig mee bezig. Geeft toch een beetje opgejaagd gevoel. Na twee nespresso’s (we hebben trouwens bedenkingen bij die wacaco Marieke, niet alle minicompacte instrumenten zijn handig denken we) hebben we de fietsen beladen, de rugzakken omgehangen en bedachten dat het misschien een goed idee was als we de bagage bij de receptie zouden achterlaten tot het uiterste moment. En dat was geen probleem. Dus na 20 meter ging alle bagage er weer af, en hadden wij weer wat meer bewegingsvrijheid. We fietsten naar de bunker, die we afgelopen dinsdag gemist hebben en we wandelden nog een eind door het ware natura 2000 duin. Waar je in Bloemendaal niet buiten de paden mag, en hier in Drenthe al dit soort gebied met prikkeldraad is afgezet, kun je hier op Schier gewoon lekker wandelen. Ongelofelijk eigenlijk, tussen de broedende vogels door. Waardoor je ook enorm veel vogelgeluiden hoort. Tjilptjilp, tuuttuut, twietdedied, rrrrroeirrrroeiii, en het geluid van een roestige claxon van een oldtimer. Dat is die mannenfazant. En Truus, de vrouwtjes zijn er ook, maar die hebben schutkleuren (for a reason), waardoor je ze niet ziet. Beetje de grauwe gans. En waarom associeer ik dit nu weer met al die kwesties waar homosapiensvrouwtjes mee naar de psycholoog gaan als ze midveertig tot soms wel over de zestig jaar oud zijn. Het niet gezien worden is een biologisch iets dus. Het overstemd worden door mannen, mansplaining… het hoort er bij (ja, en het is ook bij homosapiensmannen gekras van een roestige claxon, het klinkt uiteindelijk nergens naar toch?). Want waar is die veelkleurige showman als mammie haar wollig kroost laat zien hoe je in leven blijft? En dat wij vol vertedering kijken naar die eigenwijze hipkipjes… it’s all in the game mensen!
Ik dwaal af. Bunker. De bunker is een naar en lelijk monument. Je kunt erin, en het voelt naargeestig. Ineens ervaar je hoe het moet zijn geweest, de dreiging van vijandige vliegtuigen en dode soldaten tussen de halmen in het zand. Om er een twist aan te geven is het ook nog tijdelijk een restaurant geweest, ik vraag me af hoe dan, maar het is gek genoeg niet goed gelukt om dat aantrekkelijk voor de mensen te maken. Dus nu is het een monument.
De fietsen stonden tegen de houten palen geparkeerd en we zetten onze laatste Schiersessie te voet voort. Er zou ook nog een begraafplaats zijn, en die vonden we. Ook indrukwekkend, alle nationaliteiten liggen er. Sommigen zonder naam, maar known to God. En het raakt me als ik zie dat het jonge mannen zijn, 19 jaar.
Met een slingertje door de duinen liepen we weer terug naar onze fietsen. Nog even halt gehouden bij een kudde geiten. Neem geen geit, ik heb net een meidoornhaagje geplant en ik zie ze erin klimmen om de lekkerste, groenste, verste blaadjes eruit te grazen. Ze waren opmerkelijk tam, nieuwsgierig zelfs. En Fyke vond het allemaal ook wel prima.
We hadden ons voorgenomen om een late lunch te doen bij Wad Anderz, bij de jachthaven. Ook met stip genoteerd, naast de 4 dames. Wij hadden onze papillen gezet naar vis, vis, vis, maar aangezien alles zo’n beetje dieprood is behalve kweekvis staat er hier niet veel op de kaart. We kiezen uiteindelijk voor een borreldingens: waddenkokkels en een broodplankje. Die waren heerlijk! Daarna toch maar een bordje bisque met noordzeegarnaaltjes en toe namen we het meringuetaartje. Zo, wij haalden het wel tot de overkant. Zeg dat, het was best een ding om met zo’n volle buik en al die bepakking op je touringfiets te stappen. Die heerlijke glazen chardonnay deden ook een duit in het zakje. We waren niet heel erg ruim op tijd, maar we misten de boot gelukkig niet. En wat kwam er een volk aan zeg… joehoe, het is vakantie!!! Het eiland werd overspoeld met toeristen, blij dat we een weekje eerder waren zeg.
Ondertussen klaarde het op, het was een heerlijk weekje zo. Smaakt naar meer en nog een keer.
Bij thuiskomst zien we dat onze robotgrasmaaier is vastgelopen en dat moet aan het begin van de week geweest zijn. Het gras staat hoog. We zetten de tassen in de gang en ploffen neer op ons bankje in de zon. Glaasje wijn erbij, want het is nog vakantie. We hebben deze week afgesloten bij het Brinkcafe, met een lekkere salade respectievelijk een pompoenterrine. Allebei heerlijk. En daarna… naar bed naar bed. Voorlopig staat er geen vakantie geboekt, we gaan verbouwen. Ook heel spannend!

Geschreven door Sjaak-en-karool.keep.U.posted