Ik kom even terug op dat bubbelplonzen van gisteren. Dat liep niet helemaal lekker. Busvrouw zat bloot in het ruime sop, kopje thee erbij, dan komt Sjaakmans een hele tijd niet, vanwege god weet wat voor drukte (noem het wordfeud, noem het candy crush, noem het tegenwoordig Color Bock Jam), in ieder geval iets wat dringend de onmiddellijke en algehele aandacht vereist en kortom… er zat een poes in bad die reuze zielig alleen lag te bubbelen met haar mutsenthee. Niet zo heel lekker geslapen. De kamer was klein, het kussen was niet mijn kussen, er was nog zand in mijn haar en dat lag nu in mijn bed, en toen ik mijn oren spitste hoorde ik Fyke de vuilnisbak uitmesten… Tsssssk
En zo werden wij allebei wakker met hoofdpijn. Paracetamol was bagagetechnisch wegbezuinigd.
Er stond een vrij stevig voornemen, er is weer een plan om iets met hardloopschoenen te doen in strakke tight en knellend thermohemd. Eerst hond uitlaten, want die had de blaas helemaal vol. En Fyke? Die had er zin in.Die trok me gelijk over de weg het schelpenpad op en sleurde me richting het eerste de beste kweldertje. Dat kwam door dat konijn (was het een haas?), die zat daar parmantig te wachten en speelde het spel volleerd met ons jachthondje. Het werd een beste wandeling en ik dacht nog heel even: als ik nou tegen mezelf zeg dat ik dit stuk heb hardgelopen, wat feitelijk zo is want ik liep harder dan slenterend, dan zou ik… maargoed, zo wint een vrouw die innerlijke oorlog ook niet, dus het voornemen bleef staan, er moest gewoon gebikkeld worden. Met mate, dat wel, op voorschrift van Rogier, mijn Ludistrainer, want anders verschiet ik mijn kruit, verkramp ik mijn kuit en dan is het allemaal niks meer waard. Ik ben gegaan, het was weer de eerste hardloopbeweging sinds tijden, en ik miste de Bloemendaalse duinen, het geknars van het schelpenpad onder mijn zolen, het ruisen van de wind door de pijnbomen, alles wat naar zee ruikt en klinkt… Ik werd overmand door al dat schijtnieuws over Drentse gifbollenvelden, kippen die zoveel pfas in hun eieren hebben dat je die in de kliko moet gooien, verstikkend stikstof en de eeuwige modder overal. En dat je het daar met niemand over kunt hebben.
Het plan was 10x 1 minuut te dribbelen. Ik heb het gedaan. En toen ik thuiskwam was ik heel heel moe. Ik heb snel gedoucht, want ondertussen was Sjaakmans naar de bakker geweest en die had vers brood gehaald. Heerlijk. We ontbeten buiten, wat ik alweer een plus aan deze dag vond. Want eerlijk is eerlijk, planningstechnisch had ik op niets anders gerekend dan regen en binnenzitten. Puzzelen, boek lezen, theetje drinken… op zich niks mis mee, maar dat je je broodbeleg en de boter naar de koelkast moet brengen omdat het anders verschrompelt en smelt… dat is natuurlijk wel top.
Na het ontbijt een fijn kopje koffie. Nu, op dag 2, ga ik te biecht: ja wij hebben onze nespressomachine meegenomen. Die kleine zeg ik er meteen bij. Hoe moet ik anders…? Ach, we maken er geen woorden aan vuil. Heerlijke koffie, die colombiacups (die dus). En daarna in de legstoel nog even onderuit, in de bejaardenstand (of slapelozenachtgehadstand) voor een powernap. Daarna ontvouwden wij een plan voor de dag. Fietsn. Een rondje over de paden, zoveel zijn het er niet. Het is broedseizoen, dus je kunt zeker niet het hele eiland over, maar voor mij en Fyke was het een mieters eind. Het leuke is, je eindigt in het dorp alwaar de horeca je welkom heet. Dus we dronken een verfrissend biertje, ik kocht kaas van Schier (voor veel geld, maar extra lekker) en ik kocht een nootje voor bij de vino bij het appartement. Wij thuis borrelen, Fyke een stukje paardenplaat. Heb ik ooit eens gekocht, ik dacht dat het porportionele snacks waren, maar het was dus een stuk van 30 bij 50 centimeter. Veel te groot voor ons verfijnde beestje, dus ik dacht: even bijknippen en zelf portioneren. Dat ging niet zomaar, alle messen hebben we ingezet, de plaat is gekraakt op het aanrecht en ik wenste eigenlijk dat er in de bezemkast ook nijptangen lagen waar dit geval mee gekliefd kon worden. Toch zonder gelukt! En Fyke was er blij mee, die snelde naar haar plaats, nam het kwispelend in ontvangst. Goed kauwen, dat t regelmatig in dr bloed komp. En daarna ging ze snurken als een bootwerker uit Schier.
Na het borreltje hebben we heerlijk gegeten, deze Hello Fresh maaltijd was gelukkig wel compleet. Het enige… kleine ovenschaaltjes (alles moet altijd in de oven bij Hello Fresh) in een 8-persoons appartement zijn er gewoon niet. Dus het werd een dunlagige, langwerpige pastaschotel. En dan doen ook de grote mensen dikke burp, moe van de zee, het strand en de fietstocht, en gaan hun oogjes en hun snaveltjes ook alweer toe.

Geschreven door Sjaak-en-karool.keep.U.posted