Oh mensuh, de zon blaakte vanmorgen over de heuvels van het Susssexe land, en wat is het hier dan mooi. Echt wel verdrietig dat je dan begint met de spullen bij elkaar te rapen om alles weer in de auto te proppen. We hadden nog 4 eieren (aus Holland, dus die gaan we niet nog weer meenemen), daar heb ik een uitsmijter mee gemaakt. Met toast van heel oud brood. Alle benodigdheden moesten uit de vuile vaatwasser, want (heel klein minpuntje) servies en bestek is hier beperkt voorradig. Geeft niet, als je maar eten hebt. En dat is er volop. Voor een weeshuis. De houdbare spullen dus alweer teruggeduwd in een krat, dat zit vol. Thee, koekjes, mayonaise, limonade (hier gekocht), pindakaas en nutella… Het is dat ze hier heerlijke potatoes hebben, maar wij zijn zo gek om ook aardappelen mee te sjouwen. De wasmand zit vol, ja we hebben een wasmand mee. Die eet geen brood en is reuze handig, want waar laat je anders je zweterige t-shirtjes en vieze slipjes.
Het was natuurlijk niet uitsluitend huilie huilie over voorbije glorie, we gingen vandaag nog één keer wandelen. En goed ook, want er stond een tocht van 11 kilometer op het programma. Vanaf ons startpunt een looping noordwestwaarts. Fyke had er ook weer zin in, maar die lust verging al snel. Helder weer, koud, ideaal weer om hertjes te spotten en dood te schieten. Het plofte om ons heen. Fyke wil daarvan weg, zelfs als ze daardoor de baas en haar vriend kwijtraakt. Ze schuilt dan in de bosjes (terwijl ik dan denk: dat is niet clever meid, want dan sta je tússen die hertjes en straks zien ze jou voor een hinde aan… dan is het gedaan met ons mooie beest) en ze komt er niet meer vandaan. We moesten onze trilbil halen, dwars door de bramenstruiken heen. Dan is het sjorren en trekken, tot het ploffen opgehouden is en ze weer in een rustige vibe komt. We liepen richting bewoonde wereld en daar is minder plof. Wel een golfbaan, waar het public footpath dwars overeen voerde. Hole in one, Fyke vond al die geruite broekjes wel leuk, en kwispelde weer. Goede vibe, hele goede vibe.
De regenval heeft overigens wel wat drassigheid veroorzaakt. Met enige regelmaat zakten we tot voorbij de vetersluiting van onze wandelschoenen, waardoor ijskoude modder over het randje gulpte. Natte sokken, drabberige voetzolen… koude tenen. Onze schoenen blijken lek, dus we zijn klaar voor een bezoek aan de wandelschoenenspeciaalzaak. We willen nieuw, of een middel dat waterdichtheidsgarantie geeft (spoiler: die spray had ik gebruikt en het werkt dus niet).
Al met al een fikse wandeling, het is hier namelijk niet waterpas. De hillies zijn pittig en dat voelen onze oude botten. Tel daarbij op mijn eerste hardloopimitatie van dit jaar… het is een lichamelijk jubelfeest. Fyke was aan het eind ook echt moe, ze stond te knijpen met haar oogjes. Eenmaal thuis eiste ze haar ‘lekkertje’ op, en ik toverde een dik stuk runderhuid met haar uit de blije doos. Daarna maakte ze haar eigen bedje op. Ik vind dat zo grappig; we leggen de deken, het fluffy action-kleedje en de fleecedeken en daar bovenop de Ikea badmat met mathematische precisie keurig bovenop elkaar, als een strak opgemaakt hotelbed, en wat doet onze hond… Met haar snuit gaat alles aan de kant zodat ze zichzelf heerlijk indekt. Waarna ze meteen in de knock-out fase belandde. Wij overigens ook, maar dan dobberend in de jacuzzi. Zonder bubbeltjes want dat koelt zo snel af dat het water net iets te koud gaat aanvoelen. We zagen de maan, met venus daar nu rechtsboven, sterren verrezen boven ons badje… je zou zeggen romantiek all over the place maar laten we zeggen het was serene rust. We waren beiden bijna in slaap, en we hielden het hoofd koel (boven het bad was het -3 graden).
Daarna nog even Netflix gekeken, begonnen aan The Squid Game, seizoen II. Net zo luguber als het eerste seizoen.

We hebben voor de laatste avond in dit Goddelijke Paradijs een tafel geboekt in de betere pub in de buurt: de Fountain Inn. Wel even een kwartier je motor laten lopen voordat alle beslagen ramen weer enig zicht gaven, en flink ijs moeten krabben. Het was de moeite waard, een hele gezellige pub met een open haard en gezellige bediening. We hadden squid (game over) en pie. Beiden heerlijk! Een toetje past er helaas niet meer in, want ook die waren verleidelijk. Wel een flinke cappuccino en daarna weer terug naar huis. Alwaar Fyke nog steeds als slappe pap bij de verwarming lag. We realiseren ons dat het zo langzamerhand ook een dame op leeftijd is; ze wordt dit voorjaar alweer 9.

Nu dan drink ik een laatste slokje uit de laatste fles wijn die we hadden meegenomen. En als ik dat op heb dan ga ik enorm ronken in mijn bedje. Ik wil thuis ook zo’n matras. Dat is de hemel.
En ja… dan zit het erop. Morgen rijden we naar huis. Dan weet je wat je te wachten staat morgen. Een kort en sip verhaal. Maar nu eerst… oogjes dicht en snaveltjes toe.

Geschreven door Sjaak-en-karool.keep.U.posted