Als je al een tijd geen vlees hebt gegeten, dan valt de lamsstoof en de aardappelen in room, met daarbovenop de taart, behoorlijk zwaar. We brengen de nacht door met boeren, scheten laten, en we dromen van magere maaltijdsalades. We staan redelijk vroeg op, en zoals beloofd was het bewolkt geworden. Koffie, nog een koffie en een stokbrood in de hand en we zijn klaar voor vertrek. We gaan een ruk maken vandaag, dwars door de buien die momenteel razen in midden Frankrijk. En indeed, de ruitenwissers hebben hard gewerkt. Ik vind dat altijd erg inspannend rijden.
We willen niet verder rijden dan daar waar het weer droog is, dan kunnen we ook nog wat rondkijken in de plek waar we aankomen. We schieten op Langres, 100km boven Dijon.
Sjaak heeft onderweg een camping geïdentificeerd, op de stadsmuur. Dat is leuk, lekker dichtbij het centrum, dan hoeven de fietsen niet van de camper af en integreren wij poep en plas van hond met de wandeling naar het dorp. De campingeigenaar zegt een plek voor ons te reserveren, want het is druk. Bij aankomst is het hier de wet van de jungle. Er hangt een bord ‘Complet’ aan het hek, maar het lijkt of iedereen daar gewoon schijt aan heeft. Er staat een rij voor het hek. En wij gaan daar ook in staan, we hebben immers gereserveerd. We krijgen het advies van een geinstalleerde camperaar om eerst je unit op een plek neer te zetten, en dan je te melden bij het bureau. Ik stuur Sjaak op onderzoek uit, zo op het eerste gezicht is het tamelijk … ‘complet’. Er zijn ook geen vaste plekken, iedereen prakt m maar neer. En zo onderscheiden zich vrijwel meteen de sociale en de asociale medemens. Er zijn er die hun unit ‘technisch’ neerzetten en er ‘technisch’ hun tafel en stoel opstellen, en er zijn erbij die denken: ik hoef hier alleen te slapen, dus veel heb ik niet nodig. Sjaak komt terug en zegt dat ik ergens achter nog kan staan. Hij wijst mij een plek die een hellingspercentage heeft waar ze op de wegen voor waarschuwen, in frontale en zijwaartse richting. Ik vind het niks, maar ik geef een dot gas en de ‘technisch gepositioneerden’ naast ons kijken verbluft op. Hun honden slaan aan en ik denk ohneeeee, dit trekt Fyke niet. Dus ik zeg: moet ik hem dan andersom neerzetten? Ik probeer te keren, laverend langs mensen die van schrik hun knieën intrekken en hun biertje zeker stellen, ik hang ongeveer als zwaantje in de ringen naar boven, trekkend aan de handrem om in zn achteruit de hellingproef te nemen. Met deze grote zware camper. De hel. Natuurlijk slaat hij af, ik rol naar beneden, mensen kijken en ik zeg: zo! Dit gaan we niet doen! Eigenlijk heb ik de vlekken overal, ik stress en ik denk: hier, vlak voor het bureau, daar ga ik staan. Op het pad, wie weg wil rijdt maar om mee heen. Ik was #notamused. Ik stap uit en zeg: ik sta! Dat kan natuurlijk helemaal niet, dus ik ga op zoek naar een andere plek. Er zijn nog plekken helemaal achterin. Dat is dan wel naast de weg, maar het is vlak en ik ben boos op Sjaak dat hij die plek niet heeft gekozen. Daar hebben we het later over. Sjaak heeft het gewoon niet gezien. Ik word heel verdrietig, want ineens is er die ervaring dat Sjaak het overzicht niet meer heeft en dat ik daarmee geconfronteerd word. Ik heb spijt van mijn reactie, ik kan daar natuurlijk niet boos over worden. We moeten dit voortaan gewoon anders doen. Samen een plek uitzoeken, dat is veel gezelliger. Uiteindelijk staan we prima, een pietsie schuin, maar we hebben erger gehad. De blokken blijven binnen (ik haat blokken, het oprijden erop). Sjaak doet de plichtpleging bij het bureau, en voor 14 euro staan we hier safe and sound.

Langres is omringd met vestingswallen met zes poorten. Volgens mij staan wij op de Porte des Moulins. Het is ook nog eens feest vandaag. De campingeigenaar heeft ons nog gewaarschuwd voor vuurwerk. Het is fijn dat we dat weten, want wij hebben natuurlijk een hondje wat daar heel erg angstig van is. We lopen het centrum in, er is nog een beetje markt en ik zie een stal met tomaten zo groot als kinderhoofden. Niet normaal. Er zingt nog iemand, gezellige Franse chansons. We gaan op het terras zitten en bestellen een rode wijn. Inderdaad om 8 uur barst het vuurwerk los. De lessen uit de vuurwerkcursus kunnen nu in praktijk gebracht, maar helaas… Fyke bibbert er op los, hijgt en heeft de blik op onbereikbaar. Het is echt zo zielig, ze kruipt onder de stoel, onder de tafel, ze wil wegrennen, maar waar naartoe? Ze zit een kwartier te shaken tot ze enigszins kalmeert. Dan geven we haar iets te knagen en dat helpt. Knagen helpt. Gelukkig krijgt zij er geen obesitas van, bij haar baasje heeft deze oplossing tot overgewicht geleid.
Toen Fyke echt gekalmeerd was hebben we nog wat te eten besteld. En nog een karaf wijn. Want deze Macon, het was net limonade. Niks van te merken, todat… Ik lag te tollen in mijn bed.

Geschreven door Sjaak-en-karool.keep.U.posted