We worden wakker met een uitzonderlijk droge bek. Die aioli van gisteren bleek een wreed goedje te zijn. Sjaak oppert een hardloopsessie en ik denk: whuuut? Hm, ja, nou, eehhhh… we zijn hier nog wel in bergachtig gebied schat… Sjaak had gisteren op zijn ‘waar-ben-ik-app’ een paar straten aan elkaar geknutseld en zo een mooi rondje van ongeveer 4 kilometer bedacht. Ik deed het gordijn van het dakluik open en zag wolkjes. Dat betekent schaduw, en dat betekent weer dat het niet achterlijk heet zal zijn tijdens het lopen. Ik voelde nog wel die leren lap in mijn bek, maar daar hebben we een grote beker thee voor, om die in vorm te krijgen. Ik hijs me in mijn strakker geworden hardloopbroekje en heb zelfs assistentie nodig om mijn hippe sportbh aan te sjorren. Zoveel redenen om te gaan hardlopen heeft een mens nog nooit gehad.
Eenmaal buiten de camping zien we dat de weergoden echt een ander plan hebben dan de afgelopen 3 weken. Er drijven schapenwolken over de bergtop onze kant uit. In de straat waar de camping ligt doen we wat wiek- en spartelbewegingen, daarna zet ik de app van Evy aan en ze zegt dat ze nu al fier is. Prima! We gaan 4 minuten hardlopen. Aan het eind van de weg draaien we een straatje in en ik moet mijn hoofd in mijn nek leggen om te zien waar ik heen moet. Djiezus wat steil! Ik begin te mediteren: het zijn maar 4 minuutjes, komaan. Wees fier, vier minuutjes. Hoe lang nu nog? Nog drie minuten en 15 seconden. Nog twee minuten achtenvijftig. Nog twee minuten tweeendertig. Ik kan niet meer, begin te mopperen op Sjaak (wie verZINT zo’n parcours zeg) en ik krijg de wind van voren. Niet zeiken, gewoon doorgaan. Bedremmeld stiefel ik door, maar het gaat inmiddels nergens meer over. Ik hup nu nagenoeg op de plaats. Ik hoop dat het bij de bocht beter wordt. Maar dat is niet zo. Deze weg vervolgt zich naar boven, links en rechtse stegen zijn doodlopend. Ik besluit te staken. Ik grom op Sjaak. Ik klik de tempowisselingen die Evy bedoeld had voor deze sessie, maar ik wandel gewoon stevig door. En eerlijk gezegd is dat al een pittige training. We overbruggen een hoogteverschil van bijna 100 meter. Dat is belachelijk. Dat weet je natuurlijk thuis pas, als je dit puzzelwerk van de organisator gaat evalueren, maar inmiddels heb ik alweer gehuild omdat ik het allemaal niet kan.
What a start of the day.

We eten biscottes, ik een tomaat (ik moet ineens dringend afvallen ja) en we voelen allebei onze stelten: leeg, slap, stram. Na een douche hangen we wat in onze stoel. Fyke ligt de hele dag te maffen, verplaatst zich van haar kussen in de camper naar de mat voor de camper.

Om vier uur besluiten we dan toch naar het stadje te gaan. We zetten de fietsen bij de brug en lopen meteen de trap op naar boven. Er zijn iets meer winkeltjes open, maar dit stadje is duidelijk in een recessie. Veel winkelpanden zijn dicht, te huur of te koop. De winkeltjes die er zijn lijken pop-up stores, handwerkjes, en fludderkleertjes. We kopen nog een klein flesje thijmlikeur. Omdat we de frambozenlikeur zelf maken tegenwoordig.
We zijn dorstig en bestellen een biertje. Die citadel is nog een flink eind klimmen en daar hebben we moed voor nodig. Om tien voor zes beginnen we aan de klim en we komen twee minuten over zes boven. Het hek is dicht, want de citadel is geopend van 9:30-18:00. Althans: kaartjeskopen. Want er lopen nog allemaal mensen rond en die mogen tot 19:00 rondkijken. De caissière schuift haar glazen raampje open en legt vriendelijk uit dat ze er morgenochtend weer zijn. Ik zeg merci, en denk: trut, morgen zijn we hier niet meer.

Bij een volgend biertje bedenken we hoe we richting Nederland zullen gaan. Morgen gaat het regenen over het te rijden traject. Dan kun je maar beter rijden in plaats van recreëren. Dus het plan is om een eind naar het Noorden te gaan. Maar waar we uitkomen is altijd een verrassing.

We eten bij het restaurant Hotel Court, ze hebben een mooie kaart en drukke obers. De maitre (het is een vrouw, is het dan een maitresse?) kijkt stuurs en doet stuurs. Ze is niet blij met ons. Terwijl het terras nog niet voor de helft gevuld is. Aan Fyke kan het niet liggen, die gedraagt zich voorbeeldig onder tafel. Ze krijgt niet eens water. Maar wij hebben haar etensbak bij ons en gieten het tafelwater met veel plezier in die bak. Daar fronste ze over.
We eten heerlijk, alhoewel het er allemaal anders uitziet dan we dachten. Als je slakken bestelt dan verwacht je ze gegratineerd in een schelp. Maar ze lagen wat verloren op een ronde toast. Naast paté en sla. Sjaak had een gevulde champignon besteld, dan denk je dat je een grote portobello krijgt, maar dit was een klein champignonnetje, met sla en kikkererwtjessalade. Daarna hadden we allebei een schapenstoof met amandel en honing. En zalige gegratineerde aardappelen. En als toetje koos ik taart. Daar kwam een kar aanrijden met 12 verschillende gebakken. Ohlalaaaa… Ik koos de citroentaart. Zegt die ober: avec ceci? (Welke nog meer?) Ik dacht hou op met me, maar hij stond erop. Dus ik nam nog een klein pietseltje van de chocolade-koffietaart. Ze hebben me dichtgemetseld. So far voor mijn poging om af te vallen vandaag. Morgen weer een dag denk ik…

Geschreven door Sjaak-en-karool.keep.U.posted