…denk ik…
Zo sloot ik gisteren af. Ruud en Marieke zitten op één lijn: vooral blijven denken, veel te heet om iets te doen. Ik denk dat iedereen die me leest dat denkt. En zo denken we wat af. Toch wilden we wat doen.

En zo begon de dag vroeg, we hebben de wekker gezet om kwart voor zeven. De temperatuur is dan echt heerlijk, fris op je huid, de lucht is droog, de zon nog net niet op. We hebben de hardloopschoenen aangetrokken, we gingen met de hardloop-app van Evy een nieuwe week in en dat betekende inmiddels wel 5 minuten aaneengesloten hollen. Twee keer. En daaraan voorafgaand 4, en afsluitend nog 4. Sjaak is echt een fantastische verkeersleider, zoekt de kleinste paadjes op google maps en zo komen we al hijgend op geweldige gravelpaadjes en door het bos langs de rivier. Het plan was een rondje. Alleen… de oversteek bij de rivier was er niet. Of… nouja… je kúnt zwemmen. Daarover later meer.
We zijn teruggegaan, dan maar een paar chemins waar mensen aan wonen. Als het niet idyllisch door het bos langs de rivier kan, dan maar heuvelop. En de koperen ploert kwam op, tussen de cipressen. Ploert is heet, vrouw hijgt, denkt: waarommmmm, maar dat denk je altijd als je het gáát doen, als je net begonnen bent met te doen. Maar we weten allemaal dat je na afloop denkt: wow-wow-wow.
En inderdaad, precies als andere keren: wij zijn fier op ons. Evy op mij, Sjaak op mij, ik op Sjaak en Fyke was ook blij met deze vrije kuhr, want tijdens het hardlopen mag ze los.
Terug bij de camping, de signoretta’s snurken nog, kreeg ik het lumineuze idee om de verkoeling niet ordinair in het douchehok te zoeken, maar een verfrissende duik in het riviertje te nemen. Eenmaal balancerend op de wortels aan de oever, bij het touw waarvanaf Tarzans stoer zwaaiend in het water kunnen plonzen, kwamen de rillingen al. Kouhouhoud!!! Maar zo verfrissend zei het lieve kind op mijn rechterschouder… Doe het niet, veel te koud mop, brulde de realiteitszin op mijn linkerschouder. En toen dacht ik: ik ben geen watje. Ie-de-reen kan dit. Dus ik dook. Ik kwam boven. En ik dacht: ha heerlijk. Maar meteen daarna dacht ik: DDDDJIEZUSSSSS WAT KKKKOUD!!! Het deed pijn aan mijn polsen, mijn enkels en ik verstijfde helemaal. Ik zwom naar de kant en ik kon er niet uit komen. Klappertandend ben ik tien meter verder gezwommen, waar Fyke er de dag ervoor een veilige op- en afgang vond om haar boei uit het water te vissen. Later die dag hoorden we dat dit water slechts 11-12 graden is. De pijn op mijn huid bleef nog een kwartier aan, en ik was me daar toch blij toen ik onder de hete douche stond!

Maargoed, ik was wel wakker, fris, de bloedsomloop was op gang en we konden met goed fatsoen een heerlijk stokbroodje eten met jam. Koffietje, mmmmm. Daarna heb ik nog even een paar essentials uitgesopt en opgehangen. Onderwijl heeft Sjaak onderzocht waar wij het beste konden gaan kanoën. We gingen met Kano-vert, die stappen iets richting het dorp op (net achter het aquaduct) en die varen tot aan… de camping la Sorguette (waar we 2 dagen geleden stonden) bij Ile sûr la Sorgue. Fyke ging mee. Met al die droogte kan het toch nooit een ruige tocht zijn. We vragen het nog na: il y a beacoup de rapids dan le traject? Mais non, tout est facile. Oke. Het eerste wat we tegenkomen is de glijbaan. We moeten dus verticaal een meter of 4-5 overbruggen. Fyke voor in de boot, ik houd haar tuig vast, het arme beest denkt: whuuuuut the fuuuuuck en ik dacht het ook. Maarja, je kunt die boot dus niet uit. Ik heb met man en macht geprobeerd om geen water te halen, maar dat was schier onmogelijk. We bleven zitten, zijn niet gekapseisd, maar het koppie van ons beessie kreeg wel een flinke golf over zich heen. Ze was bang en plaste. Och, zo zielig. Maar dan hebben wij toch ook een beest dat zich daar overheen kan zetten en uiteindelijk toch in de boot zit, om zich heen kijkt en denkt: ach als het zo is dan is het goed. Die veerkracht is echt bewonderenswaardig, en ontroert me enorm. Ze is een geweldige hond.

Ze was ook blij om weer aan de wal te zijn, dat wel. Mak ging ze mee in de bus, we waren met 10 minuten weer op honk. Daarna was het voor Fyke tijd voor een hele dikke poep. Zegt ze ook tegen ons. Baas, kijk me eens aan, ik wil even de andere kant op. Ze zoekt een bosje uit en gaat door de hurken. Als ze klaar is schudt ze haar veren, schurkt ze met haar achterpoten wat aarde en blaadjes in het rond en ze danst een rondje. Alle kwaaie stoffen eruit, heerlijk!

Bij aankomst op de camping maken we het niet tot aan de camper. We storten ons op het terrasje en bestellen een bier. En nog een. Na een liter is de vochtbalans enigszins hersteld. We trekken ons zwempak aan en binden Fyke aan de buitenkant van het hek om het zwembad vast. Ze zit/ligt als een sfinx en alle badgasten spreken hun bewondering uit vanaf hun ligbedje. Terecht. Ik vind ook dat Fyke moet kunnen meedingen met de verkiezingen van het geweldigste huisdier van het jaar. Ze wint dat met afstand, voor alle jaren dat ze nog te gaan heeft.

Na een klein schoonheidsslaapje maak ik een pasta met tonijn. Ik gooi alles wat ik heb in de pan, ik roer en het wordt wat. Het is niet slecht, we drinken er nog een glas rose bij, en we houden het bij dat ene glas. Tijd om te slapen. Morgen gaan we verkassen.

Geschreven door Sjaak-en-karool.keep.U.posted