Inmiddels is het alweer 29 augustus, maar wegens weinig wifi en even weinig zin om te schrijven hebben jullie geen dagelijkse update gehad. Ik ga even door waar ik was gebleven en ik doe net of het de ochtend van 27 augustus is. Whatskeburt? Nou even moesten de neuzen weer dezelfde kant op.

Het was gewoon kouhoud in Vianden. En we hadden stomme buren, die het nodig vonden om stroomkabels te leggen over ons leefgedeelte, en dan met regelmaat even daarlangs te lopen. En een andere buurman en zijn vrouw ook rookten sigaar. Kringelde zo ons wagentje in, getver.
Het was sowieso een reisdag, maar de bedoeling was geweest om naar Boerschijt te gaan. Dat schrijf je anders, maar je zegt het zo, en gezien de Nederlandse emoties en omgekeerde vlaggen kan ik dit wel even zo spellen. We gingen er namelijk toch niet heen. Zontechnisch loste dat namelijk niets op en als het net zo idyllisch was als Vianden (not) dan is overslaan geen doodzonde.

We reden naar Echternach, dat ligt echt strak aan de Duitse grens. Een deel van de stad is zelfs in Duitsland gelegen, daar heet het Echternachbruck. Er staat een mooi douanehuisje bij de brug, we zijn daar wegens verdwaling een paar keer langsgereden, want de camping van onze keuze lag aan het eind van een weggstopte afrit. De camping was tegen de berg op, en dat betekende dus ook vrij steile opgang, in zn eerste versnelling en bidden dat je geen tegenligger krijgt. We kregen plaats 179, dat was op ongeveer ¾ van de helling. Een mooie camping, met compartimentjes, waardoor je niet het gevoel hebt dat je op een grote camping staat. Het enige was dat we echt muy ver weg stonden van alle sanitair. En ernaartoe moeten betekende klimmen en klauteren.

‘s Middags zijn we met Fyke naar het stadje gelopen. Blij met de bruis van een braderie, er werd gegeten en gedronken in de straten, er waren winkels en dat maakt mij toch wel blij. Want ik heb nou eenmaal in Dwingeloo ook geen Kalverstraat-achtige shopperella mogelijkheden, en etalages kijken vind ik al leuk.
Op de markt stond een kraam met Corsicaanse delicatessen. Man laat ons proeven, en het gaat van lekker naar lekkerder naar lekkerst. Zijn vrouw met kefteckel op schoot kakelt ook leuk mee. Hoe bewaar je dit dan, we zijn op vakantie… nou in een theedoek mevrouw, kan een jaar zo bewaard worden. Ik verifieer nog even of die worst dan niet vanzelf wegloopt, maar nee hij blijft eatable. Tja, dan moet er zo’n lekker stukje komen. Ik dacht meteen… oe… een stapje achteruit. Laat Sjaak maar. Ik heb namelijk vorige vakantie 2 plakjes nougat gekocht in Colmar. Ik moest toen 53 euro pinnen. Ik heb daar nog ademnood van, en ik zag in deze interactie een soort van echo from the past. Dus dat mes belandt op die worst; “zegt u maar hoeveel”. Ja zegt Sjaak tegen hem: da’s goed. Ik help er nog een centimeter of twee van af. De man snijdt, de man weegt en vraagt “wilt u pinnen”? In deze communicatie wordt een stapje overgeslagen. Namelijk het bedrag. Ik zag het wel op zijn Berkel weegmachine, maar voor Sjaak moet het te snel zijn gegaan, of het zat buiten zijn koker. Wat doe je op zo’n moment? Ach, je legt je pas op het pinbetaalapparaat. We drentelen verder en ik vroeg aan Sjaak: heb je nog gezien wat je betaald hebt voor de worst? Nee dus. Dus ik zei: het is vakantie, en vast lekker voor thuis. En het was eenenvijftig euro.

Tijd voor een lekker glas wijn op het plein. And so we did. Daarna hebben we heerlijk gegeten bij een Portugees restaurant. Echt zalige cevice en daarna een berg gegrilde vis. Nog een dubbele espresso toe en daarna zijn we langs de rivier teruggelopen naar de camping. Best een romantisch pad, schaars verlicht en het ruisen van het water. En fijn ook om even de benen te strekken na zo’n copieuze maaltijd.

Tijd om te slapen, want morgen is het weer wandeldag!

Geschreven door Sjaak-en-karool.keep.U.posted