De familie van Juul
Met de trein komen we aan in Sidoarjo, een plaatsje onder Surabaya. Dit plaatsje kent geen groot toerisme zoals de meeste plaatsen die we bezoeken, wat communiceren wat lastiger maakt. Maar met veel handgebaren en soms zelfs Nederlandse woorden die in het Bahasa hetzelfde betekenen, komen we er prima uit. De oom van Juul woont hier en met enkel een straatnaam proberen we hem te vinden. We hebben een hotel geboekt in de buurt, dus te voet lopen we richting de straat waar hij zou moeten wonen. We hebben geen geluk als we de straat helemaal zijn doorgelopen dus lopen we terug naar een dokterspraktijk die nog open is en vragen we of iemand Engels kan. Eén meisje kan een beetje Engels dus met een foto en handgebaren proberen we uit te leggen naar wie we op zoek zijn. Een oudere vrouw wordt erbij gehaald en zij neemt ons mee naar een huis verderop. We kloppen aan en mogen binnenkomen en als Juul met foto's van zijn vader uitlegt wie hij is, barst zijn oom in tranen uit. Volgens mij hebben we ze gevonden! Meteen worden er andere familieleden bij gehaald en ontmoeten we de rest van de familie. Er wordt eten op tafel gezet en we worden door iedereen welkom geheten, maar tot echt een gesprek komen we niet omdat niemand van de familie goed genoeg Engels spreekt en wij Bahasa niet machtig zijn.

Voor de volgende dag nodigen we de hele familie uit om mee uit eten te gaan. Akbar, mijn neef uit centraal Java, is zo lief om ook te komen en te vertalen zodat Juul gesprekken kan voeren met zijn familie. Wat voor mij ook gek is, omdat ik mijn neef nu ook ineens al ontmoet. We eten gezellig met zijn allen en verschillende verhalen over de geschiedenis van de familie worden verteld. Het is interessant om meer te weten te komen over de familiegeschiedenis en ook Tino, de vader van Juul, vindt het fijn om achteraf allemaal te horen. De oom van Juul is erg ontroerd dat wij de moeite hebben genomen om langs te komen en het afscheid voor we verder reizen is dan ook emotioneel.

Mijn familie in Semarang
Samen met Akbar reizen we naar Semarang met de trein. We komen laat aan en Fajar staat al enthousiast klaar om ons te ontvangen. We mogen verblijven in het huis van Norianti, de zus van mijn opa. Sari, Akbar en Fajar zijn haar kinderen en we hebben al jaren contact met hen. In eerste instantie hebben we het idee een aantal dagen te blijven en dan door te reizen omdat we nog meer op Java willen zien, maar mijn familie staat erop dat we langer blijven en samen met hen naar de bezienswaardigheden gaan. Door een tijdje bij hen te verblijven leren we van dichtbij meer over de Indonesische cultuur en gebruiken en zij leren meer over de onze. We hebben veel gesprekken over de verschillen tussen Nederland en Indonesië, over de Islam en over hoe wij in het leven staan. Het is fijn om weer wat diepzinnigere gesprekken te hebben dan het gebruikelijke 'where are you from?' en 'where have you been?'.

In de dagen erna bezoeken we verschillende boeddhistische en hindoeïstische tempels, waaronder de Prambanan en Borobudur, met heel de familie. Voor de kinderen van Sari en het dochtertje van Fajar zijn wij een stel vreemden die ineens bij ze logeren en tasten het contact met ons nog een beetje af. Maar zodra Juul zijn drone tevoorschijn haalt om video's te maken, heeft hij ineens hun volle aandacht. De jongens vinden het fantastisch en staan met open mond te kijken, terwijl Kayla een beetje op de achtergrond meekijkt. Sunny, de jongste van allemaal, denkt dat het een soort vogel is en begint er naar te wijzen en probeert er met een telefoon foto's van te maken. Elke dag wennen ze een beetje meer aan ons en na een paar dagen begint Sunny hele verhalen te vertellen aan 'tante Nomi'. Ze heeft niet door dat ik geen Bahasa spreek en mijn reacties als 'wauw' zijn genoeg om door te blijven praten.

We worden vol enthousiasme rondgeleid door de stad door zowel mijn neven als hun vrienden. We bezoeken klein Nederland en de kerk waar opa en oma in getrouwd zijn en we proeven een beetje van het nachtleven in de stad. We gaan naar een karaokebar en Juul speelt zaalvoetbal met de Akbar en zijn vrienden. Samen met Aisha kook ik opor en ik kook nog twee keer voor heel de familie bij Norianti thuis, terwijl Juul Bahasa leert. Het is een drukke, maar leuke week waar we even helemaal opgenomen worden in de familie. Het is jammer dat we voor een lange tijd weer afscheid moeten nemen en dat de eerstvolgende keer dat we zullen zien, pas over een jaar of twee zal zijn.

Omdat we tien dagen bij de familie gebleven zijn, hebben we geen tijd meer om samen in Java te reizen. Ons visum verloopt bijna, dus we gaan naar Singapore voor een visarun, om daarna meer te zien in Bali en Lombok.

Geschreven door Rugzaktoeristen