’Hoogtepunt’ van Taman Negara
Vroeg in de ochtend word ik wakker en kijk ik naast me de kamer in. Juul en Sinjo slapen nog, maar ik zal ze wakker moeten gaan maken voor een tour door Taman Negara. Dit is het oudste regenwoud ter wereld en we hebben een kleine bungalow vlakbij de rivier tegenover het woud. Als we al ontbijt bij een accommodatie hebben, is dit vaak heel eenvoudig maar dat is hier niet het geval. Er staat een buffet op ons te wachten met sambalrijst, eieren, donuts en fruit. Goed begin van de dag! Vrijwel meteen als we het park inkomen merken we op wat ons al eerder verteld is: Maleisië is een meer ontwikkeld land dan de vorige landen die we hebben bezocht. Er is een grote entree bij het park met aangelegde paden en tuintjes, een souvenierwinkel en moderne toiletten. Ook als we beginnen aan de tour en de gids vertelt dat je de top kunt bereiken met een trap merken we het verschil. De gids, een man van eind 50, is gek op de natuur en laat ons verschillende trucjes zien die je kunt toepassen in de jungle. Zo moet Juul een bepaalde plant fijnknijpen en water toevoegen tot er een zeepachtige substantie ontstaat. “Shampoo!”, roept de gids. Maar ook planten die werken als pleister of helpen tegen uitdroging wijst hij allemaal aan. De planten lijken zo erg op elkaar dat ik waarschijnlijk shampoo op iemands wond zal smeren. Uiteindelijk bereiken we de top en lopen we nog een stukje verder voor mooie panorama’s terwijl de gids op zijn gemakje een peuk op steekt.

Middenin de jungle is op 20 meter hoogte de Canopy Walk. Dit is een touwbrug tussen de bomen door. Dat je er niet overheen moet lopen met hoogtevrees merkten we aan de Belgische vrouw voor ons. De brug is gemaakt van ladders die met touwen aan elkaar vastgeknoopt zijn en daar omheen zijn netten gespannen zodat je niet naar beneden valt. Het waggelt ook allemaal een beetje en ik kan me voorstellen dat de Belgische mevrouw dit niet zo leuk vindt, maar haar kinderen trekken haar mee dus ze zal het moeten afmaken. Ondertussen proberen wij aapjes te spotten, omdat de gids ons gratis bier heeft beloofd als we er eentje kunnen vinden. We eindigen de brug zonder bier.

In de avond lopen we mee met een nightwalk, waar over wordt gezegd dat je meer dieren kunt spotten dan. In onze groep zit een jongen met het syndroom van down en hij vindt alle dieren die we tegenkomen geweldig. Wij werden minder enthousiast van de spinnen en kakkerlakken. Wat we voornamelijk gespot hebben waren homo sapiens in hun natuurlijke habitat, lopend in groepen, schijnend met hun zaklantaarns op zoek naar insecten. Wat zijn we toch kuddedieren.

Orang Asli
“Prepare to get wet”, zegt de gids. Ach, het zal wel meevallen denken wij als we de boot instappen. We zijn gisteren ook al het water opgegaan met de boot en het water was niet zo wild. Maar we varen verder dan gisteren en als we een stroomversnelling in gaan en de boot iets naar beneden duikt, zie ik een golf op me afkomen die we nooit kunnen ontwijken. Shit. We zijn doorweekt van top tot teen en de gids ligt helemaal in een deuk: “I told you so”. Om het nog even af te maken houdt hij zijn arm zo in het water dat we weer de volle laag over ons heen krijgen. Hij lacht nog harder.

We gaan naar de Orang Asli, de oorspronkelijke bewoners van dit gebied, en ik denk dat ze gewend zijn aan blanke toeristen die zeiknat hun dorp bezoeken. De stam die in dit dorp leeft, kiest ervoor om zo te wonen. Ze wonen in houten hutjes, leven van de jacht en geloven in de geesten van de natuur. De overheid heeft hen al gratis medische zorg en huizen aangeboden, maar alles wordt afgeslagen. Ze geloven in de kracht van de natuur en hun medicijnman zorgt voor de zieken. Toch komt er elke maand een dokter van de overheid langs om de zieken te controleren. Diezelfde geesten van de natuur zorgen voor de doden. Als iemand overlijdt, wordt het lichaam hoog in de bomen gehangen (waar dit is, weten alleen de leden van de stam) omdat dit dichter bij de geesten is. Het lichaam wordt dan volgens hun geloof meegenomen door de ‘holy spirits’. Toeristen mogen elke dag 1,5 uur hun dorp bezoeken en zij laten dan demonstraties zien in vuur maken en blaaspijp schieten. Het geld dat ze daarvoor krijgen gebruiken ze om zakken rijst of kleding van te kopen. Wij mogen ook proberen te schieten met de blaaspijp maar zijn er duidelijk niet zo goed in. We maken wat foto’s en Juul laat zijn drone op. Alle kinderen uit het dorp reageren op het geluid van de drone en komen hun huis uit om te kijken wat er gaande is. Even zijn ze allemaal in de ban van het vliegende onbekende.

Cameron Highlands
Hoog in de bergen liggen de Cameron Highlands. Het is hier weer een stuk frisser dan in andere delen van het land, dus we halen onze vesten weer tevoorschijn. De grootste attracties van deze omgeving zijn de theeplantages en we boeken dan ook een tour die ons hier naartoe brengt. De plantages stammen af uit de tijd dat de Britten Maleisië als kolonie hadden en thee als belangrijkste handelsproduct gold. Tegenwoordig bezorgen de plantages nog steeds veel Maleisische inwoners werk, maar wordt het product enkel nog verkocht in eigen land. De plantages durven we mooier te noemen dan de rijstvelden van Sapa, omdat deze vol en groen zijn en meerdere dimensies hebben. We bezoeken de fabriek waar de thee gemaakt wordt, kopen heerlijke ijsthee en lopen door het mossige bos. De volgende dag schijnt de heel de dag de zon en gaan Sinjo en Juul erop uit op de motor terwijl ik de dagboeken bijwerk. Met de drone hebben zij nog hele mooie beelden geschoten.

Omdat Maleisië een heel interessante geschiedenis heeft waar ook de Nederlanders hun bijdragen aan hebben geleverd, is de volgende bestemming de plaats waar je het meest terug kunt zien van de Koloniale periodes van Maleisië. Volgende stop: Malakka,

Geschreven door Rugzaktoeristen