Om negen uur wordt er op de deur gebonkt. Onze bus is er. Shit! Door de wilde stapavond zijn we vergeten een wekker te zetten en hebben we ons verslapen. Ik zeg tien keer sorry tegen het meisje dat bij de deur staat en zeg dat we binnen tien minuten klaar zijn. Dat vindt ze goed en wij beginnen razendsnel alles in onze backpacks te proppen. Vandaag is de een-na-laatste dag van ons visum dus we moeten de grens over naar Laos. Met een tollend hoofd (zijn we nog dronken of is dit een kater?) stappen we de bus in. Op naar Laos! Onderweg stoppen we voor lunch en een bezoek aan de Witte Tempel in Chiang Rai, waar we als een stel zombies foto’s staan te maken. Aan het einde van de middag komen we aan bij het grensdorpje waar we een kamer en eten aangeboden krijgen en we tot de volgende ochtend slapen.

In de ochtend vertrekken we richting Laos. Bij de Thaise grens halen we een stempel om het land te verlaten om vervolgens met een bus naar de Laotiaanse grens gereden te worden waar we ons visum halen voor 30 dagen. Nu staan we in het vierde land van onze reis te wachten op de bus, die wel erg laat is. We hebben een slowboat geboekt die ons in twee dagen van de grens naar Luang Prabang brengt, dus we moeten opschieten. Als we bij de boot aankomen blijken we de laatsten te zijn en worden we met 10 anderen in een kamertje achterin de boot gedumpt. Hier is de motor van de boot en er zijn oude autostoelen geplaatst waar wij moeten gaan zitten. Zeven uur lang in de helse herrie van de motor. De backpackers die bij ons zitten, hebben liters bier ingeslagen en we begrijpen nu waarom. Vrijwel meteen gaat Juul op ontdekkingstocht en vindt een raampje waar een trapje omhoog is. Samen met drie andere jongens verdwijnt hij het dak op. In de tussentijd hang ik uit het raam te kijken naar de prachtige omgeving. We varen over de Mekong tussen bergen door, ik zie kinderen spelen aan de waterkant en Laotiaanse boeren hun vee verzorgen. Zonder de herrie van de motor zou ik hier wel twee dagen van kunnen genieten. De tocht duurt lang, maar met oordopjes en het gezelschap van de andere reizigers komen we de dag prima door. Samen met hen vinden we in het overnachtingsdorpje een hostel en hebben we een gezellige avond. De dag erna staan we vroeg op. We willen vroeg bij de boot zijn voor goede plekken. Twee anderen van onze groep zijn als eerste en hebben 10 plekken kunnen bemachtigen voorin de boot. De beste plekken! Hoewel de ochtend koud begint, komt na een paar uur de zon door. In het zonnetje genieten we van het landschap, de mensen en een biertje. De tijd vliegt om. Als we aankomen springen we in de tuktuk richting Luang Prabang waar ieders wegen zich weer scheiden.

Luang Prabang
Als er een land is waar de Franse invloeden nog het sterkst aanwezig zijn, is het Laos wel. De binnenstad van Luang Prabang is een mix van Franse en Chinese architectuur en bijna volledig intact. Om deze reden staat de volledige oude binnenstad van Luang Prabang op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Maar niet alleen in de architectuur zijn de Franse invloeden terug te vinden. In veel van de mooie gebouwen bevinden zich ambachtelijke bakkerijen en knusse koffietentjes, waar je een heerlijke cappuccino met een vers chocoladecroissantje kunt eten. En zelfs op de avondmarkt, waar Laotiaanse vrouwen hun waren verkopen, kun je terecht voor een baguette met avocado en Franse kaas. Ik ben bang dat de kilo’s die ik ben afgevallen de afgelopen maanden er hier weer aan zullen komen.

De eerste dagen brengen we door aan het zwembad, waar Juul zijn drone uittest, en in koffietentjes. We hebben sinds we aan het reizen zijn nog geen moment genomen om alle foto’s op de harde schijven te zetten dus dat doen we hier onder het genot van een koffie en een gebakje. We ontmoeten verschillende mensen en brengen de andere dagen door met rondlopen door de stad, tempels bekijken en een bezoek aan de Kuang Si waterval. Deze waterval is, in mijn opinie, de mooiste waterval van Azië omdat deze uit verschillende plateau’s bestaat en felblauw water heeft. In filmpjes hadden we deze al gezien en het viel gelukkig niet tegen.

Aalmoes ceremonie
In Boeddhistische landen zijn veel mannen verplicht om een aantal maanden in het klooster door de brengen als monnik. Sommigen verlaten deze spirituele weg weer na die maanden, anderen kiezen er voor het leven voor. In oranje gewaden zie je monniken rondlopen van alle leeftijden, van 12 jarige jochies tot grijze ‘wijze’ mannen. Iedere ochtend gaan monniken de straat op voor de aalmoes ceremonie. Gelovigen zitten dan aan de straatkant met etenswaren die zij uitdelen en die de monniken dankbaar in ontvangst nemen. In ruil voor hun dagelijkse maaltijd (zij eten van de giften van de burgers) bidden de monniken voor het volk.

De ceremonie is helaas een toeristische trekpleister geworden en om die reden zijn er regels opgesteld voor toeristen. Enkele van deze regels zijn ‘sta nooit hoger dan een monnik, je mag niet op ze neerkijken’, daarom knielen de gelovigen naast de weg, ‘maak geen foto’s met flits’, ‘geef enkel een gift uit geloofsovertuiging en dit mag alleen puur voedsel zijn’, ‘blokkeer de weg niet’ en ‘raak geen monnik aan’.

Om half zes ‘s ochtends lopen wij richting het centrum om de ceremonie te aanschouwen. In de rustige straat van ons hostel zitten al wat mensen aan de weg en achter ons komen enkele monniken aangelopen. We snellen ons naar de overkant van de weg en kijken toe hoe de lokale bevolking de mannen in de gewaden voedsel aanbieden. Vervolgens lopen we door naar het centrum. Daar zoeken we een plekje op een kruispunt uit achter een groepje kinderen met mandjes. Ik krijg plaatsvervangende schaamte als ik naar de andere kant van de weg kijk. In een nette rij komen de monniken aangelopen en vrijwel meteen stormen er Chinese toeristen met grote camera’s op af die alle regels aan hun laars lappen. Ze hebben geen greintje respect voor de lokale traditie.

Na een tijdje zien we een rij monniken langs de kinderen voor ons lopen en we zien dat in plaats van voedsel aan te nemen ze voedsel in de mandjes van de kinderen gooien. Omdat monniken het eten van ongelovigen niet mogen nuttigen, geven zij dat weer aan de armen. Plakrijst en snoeprepen eindigen in de mandjes van de kinderen. Tenenkrommend kijken we nog toe hoe Westerse toeristen ongegeneerd foto’s maken van deze kindjes en ze vastpakken om met ze op de foto te gaan zonder ze daarvoor een gift te geven. Ik schaam me voor het gedrag van deze mensen en ben verdrietig dat een mooie traditie zo verpest kan worden.

Ga je nog op reis? Lees je in en respecteer de lokale gebruiken en cultuur. Iets wat wij van nog dichterbij gaan ervaren, want er staat een trekking van drie dagen naar lokale bergdorpjes op de planning!

Geschreven door Rugzaktoeristen