Ho Chi Minh
In het zuiden van Vietnam ligt een gigantische metropool met de meeste Westerse invloeden van alle steden in heel het land. Naar Ho Chi Minh komen tegenwoordig veel internationale zakenlui en een hoop backpackers, maar ooit was dit de standplaats van de Amerikanen tijdens de oorlog. Waarschijnlijk dat daarom de wolkenkrabbers en fastfoodketens hier als paddenstoelen uit de grond schieten. In de stad wonen 11 miljoen mensen en ieder die het kan betalen en mag rijden, heeft een scooter. Omdat er zo’n 7,5 miljoen scooters door deze stad razen, wordt Ho Chi Minh ook wel de scooterhoofdstad van de wereld genoemd. Een auto kopen is hier vrijwel onbetaalbaar omdat er een berg van belastingen bij komt kijken. Van het geld waar wij in Europa 3 ‘gemiddelde’ auto’s van kunnen kopen, kunnen zij er één aanschaffen. En dan te bedenken dat de prijs van 1 auto in Europa eigenlijk al te hoog voor de meeste Vietnamezen is. Scooters zijn veel goedkoper, flexibeler en de stad is erop gemaakt: overal kun je komen met de scooter en overal kun je ze parkeren. Het oversteken werkt overigens hetzelfde als in Hanoi, als je op een matig maar gelijk tempo naar de overkant loopt, rijdt iedere scooter om je heen.

Cu Chi tunnels
Om kwart over zeven staan we klaar om opgehaald te worden om naar de Cu Chi tunnels te gaan. We zitten nog geen twee minuten in de bus als ik naast me zacht gesnurk hoor. Juul is gisteravond gaan stappen met een paar jongens en kwam om half zes met zijn zatte harses de kamer binnen wandelen. De twee uur durende rit is lekker rustig voor mij.

Eenmaal bij de tunnels worden we rondgeleid door een gids. Je mag hier niet zonder gids rondkijken, omdat er mogelijk nog onontdekte boobytraps kunnen liggen. De tunnels zijn op drie niveaus gegraven: drie, zes en tien meter diep. Op deze verdiepingen zijn huizen, ontmoetingsplekken, ziekenhuizen en opslagplaatsen te vinden. Het hele leven van een groot aantal Vietnamezen speelde zich in deze 250 km lange tunnels af. Voor de Amerikanen was het lastig de ingangen van deze tunnels te vinden en als ze deze al vonden onder stapels bladeren pasten ze er zelf niet doorheen. De ingangen zijn namelijk 20 bij 25 centimeter, precies het formaat waar een kleine uitgehongerde Vietnamees doorheen past. Naast de ingangen waren er twee andere uitgangen die bedekt moesten worden: de zuurstoftoevoer en de afvoer van rook van het koken. De Vietnamezen maakten mierennesten na en lieten daar de zuurstofleidingen uitkomen, geen Amerikaan die het in zijn hoofd haalde daar dichtbij in de buurt te komen. De afvoeren van rook werden bedekt met speciale niet-ontvlambare bladeren, zo ontsnapte de rook heel geleidelijk en zag het er niet verdacht uit. Toen na een lange tijd de Amerikanen het zat waren dat ze de tunnels maar niet konden vinden, zetten ze honden in om ze op te sporen. Dit leidde tot ontdekking van sommige ingangen en de verwoesting van delen van de tunnels. Het grote verschil tussen de Amerikanen en Vietnamezen was dat Amerikanen zich wasten met zeep en de Vietnamezen met natuurproducten. Al snel stalen de Vietnamezen zoveel mogelijk zeep en andere persoonlijke eigendommen van hun vijand en smeerden de ingangen van de tunnels daarmee in. Geen hond die nog een tunnel vond, want het enige wat ze roken was de geur van hun eigen baasjes. We hebben de optie om in een speciaal voor toeristen verbrede tunnel te kruipen. Hoewel we 60 meter door mogen gaan, vinden we het na 20 meter wel goed geweest. Aan het einde van de tour is er nog de mogelijkheid om met geweren te schieten. Terwijl ik bij elke knal een meter de lucht in schiet, wordt de glimlach op Juul’s gezicht steeds groter. Niks geraakt, maar het geld zeker waard.

Mekong Delta - Can Tho
Om half zeven gaat de wekker, alweer een vroege ochtend. We hebben een tweedaagse tour geboekt naar de Mekong Delta, het gebied waar de rivier de Mekong zich vertakt naar de zee toe. Na een busritje stappen we uit en lopen we over een smal paadje tussen de kokosnootbomen door naar een klein familiebedrijf. De familie houdt bijen en maakt producten van de honing. We slaan allebei het aanbod om een bijennest vast te houden af en gaan aan een tafel zitten waar ons verschillende soorten fruit en honingthee wordt voorgeschoteld. Tijdens het eten worden we getrakteerd op een optreden met lokale muziek, gespeeld op zelfgemaakte instrumenten. Na het optreden worden we naar kleine bootjes geleid waarna we een tocht maken tussen de waterkokosnoot bomen. We stappen uit bij een fabriek waar ze de kokosnoten verwerken: de vrucht voor snoep, melk, olie en ijs, de stam voor eetstokjes, de bladeren voor daken van huizen en de resten om vuur mee te stoken. Niks wordt verspild.

We hebben, onbewust, een tour geboekt met een geüpgradede lunch. De helft van de groep krijgt simpel noedels en nasi, terwijl er bij ons op tafel borden met zeevruchten, groenten, loempia’s en een gigantische vis wordt gezet. De vis staat rechtop omdat hier geloofd wordt dat als je hem kantelt, de boten van de mensen die hem eten ook zullen kantelen. Met een volle maag bezoeken we nog een pagode met drie gigantische boeddha’s, waarna we naar ons hotel worden gebracht voor de overnachting.

Na een korte nacht zitten we om zes ‘s ochtends aan het ontbijt. Vandaag bezoeken we de drijvende markt in het plaatsje Can Tho aan de Mekong. Terwijl we varen, weerkaatst de opkomende zon mooi op het water. Dat het vroeg in de ochtend is, is niet te merken. We varen de markt op en gelijk leggen kleinere boten vast aan de onze. “Mango, mango!!”, “pineapple here!!” en “coffee, cold drinks, coffee, cold drinks!!” wordt over het water geschreeuwd. Elke boot heeft een lange stok met daaraan het product wat ze verkopen eraan hangen. Zo weet je waar op het water je welke goederen kunt kopen. We kopen een mango en eten verse ananas terwijl we tussen de bootjes doorvaren.

Als we aanmeren hebben we de mogelijkheid een stukje te fietsen. We zijn nog geen minuut onderweg en Juul valt al bijna van zijn fiets omdat hij te druk is met foto’s maken. Multitasken is ook niks voor mannen. We fietsen langs een lokale gebedsplaats. Hier staan bomen waarvan de takken alle mogelijke richtingen uit groeien en daardoor een beetje magisch overkomen. Het lokale geloof beschrijft dat hier de geesten van de voorouders rondzweven en zij je wijsheden doorgeven door middel van dromen en visioenen. Het omhakken van deze bomen zou de poort naar de geestenwereld sluiten. De tour eindigt bij een rijstnoedelfabriek waar we stap voor stap gedemonstreerd krijgen hoe deze gemaakt worden. Als we in de avond terugkomen in Ho Chi Minh checken we in in een ander feesthostel en nemen we nog deel aan de kroegentocht. Goed zat en gelukkig kruipen we ‘s nachts in ons bed.

War museum
Voor we doorreizen naar Cambodja wil ik nog langs het war museum. Hoewel er een heel eenduidig beeld wordt geschetst van de oorlog, geeft het je wel een indruk van de levens die erdoor verwoest zijn. Het museum presenteert alles vanuit een slachtofferrol en voor een groot deel was Vietnam ook het slachtoffer in de oorlog. Als we binnenlopen worden we eerst geleid langs een expositie die de protesten vanuit heel de wereld tegen de oorlog tentoonstelt. Eenmaal boven worden de beelden killer en misselijkmakender. De onmenselijke manieren waarop burgers behandeld werden, monsterlijke manieren waarop veel Vietnamezen aan hun eind kwamen en de schade die het tot de dag van vandaag heeft achtergelaten, worden zonder censuur geëxposeerd. Ik loop met een brok in mijn keel de zalen door tot ik een paar beelden zie die me zo raken dat ik in huilen uitbarst. Met opgedroogde tranen en een misselijk gevoel, loop ik alle zalen af. Buiten staan nog legervoertuigen en wapens die in beslag zijn genomen van de Amerikanen na de oorlog. We lopen hier nog tussendoor voor we teruggaan om wat te eten en de bus naar Phnom Penh te pakken. Gelukkig is het een lange rit waar ik rustig even kan nadenken over wat ik heb gezien.

Na vijfenhalve week zit ons avontuur in Vietnam erop en steken we de grens over naar Cambodja. Vietnam wat was je mooi en wat was je een fantastisch begin van onze reis!

Geschreven door Rugzaktoeristen