Voor €0,38 per persoon steken we de zee over van Bali naar Java. De twee eilanden liggen op een uurtje varen van elkaar vandaan, maar zijn twee werelden van verschil. Dit komt voornamelijk door de overheersende godsdiensten. Op Bali is het merendeel van de bevolking hindoeïstisch en op Java islamitisch. De voornaamste reden dat we Java willen bezoeken is om langs te gaan bij onze families, maar voor we daar heen gaan willen we nog een uitzonderlijke natuurverschijning in oost-Java aanschouwen.

Blauw vuur en Engelse les
In het plaatsje Banyuwangi hebben we een hostel geregeld. Na onze spullen neer te hebben gegooid en even een dutje te hebben gedaan, vertrekken we te voet richting het kleine centrum van de stad. De eigenaar van het hostel heeft ons gewezen op een kleine streetfood markt waar we eens moeten gaan kijken. Als we die kant op lopen en stoppen bij een telecomwinkel voor een simkaart worden we aangesproken door een man. Hij vraagt wie we zijn, waar we vandaan komen en wat onze plannen zijn. Vervolgens begint hij te vertellen wie hij is. Aan zijn Engels is het niet te horen, maar hij blijkt docent Engels te zijn en zou graag zijn studenten eens gesprekken willen laten voeren met reizigers. Dus krijgen we de uitnodiging om de volgende dag bij hem en zijn studenten te komen eten. We vinden uiteindelijk de markt, eten heerlijke saté en gaan weer terug om nog een paar uur te slapen.

Middenin de nacht gaat de wekker. We trekken onze lange sportbroeken aan, doen daar dikke sokken overheen en halen onze vesten weer tevoorschijn. De eigenaar van het hostel brengt ons naar een parkeerplaats waar meerdere mensen met hun gids aan het wachten zijn tot de poorten opengaan. We krijgen een zaklamp en gasmasker die we tijdens de trekking bij ons moeten houden en moeten gebruiken als dat nodig is. Om stipt 04.00 mogen we beginnen aan de klim van de Ijen vulkaan. De vulkaan staat bekend om zijn blauwe vuur, dat enkel 's nachts te zien is, en de zwavel die in vulkaan te winnen is. Echter is dit alleen maar bij de krater te zien en moeten we daarvoor nog wel drie kilometer omhoog lopen. De gids die met ons meeloopt is een heel aardige man van in de 50 die aangeeft dat we vooral op ons eigen tempo moeten lopen. De jongen uit ons hostel die meeloopt, vindt ons tempo te langzaam en loopt in zijn eentje door richting de krater. Het begin van de klim valt mee, het is een lichte helling en we lopen op redelijk tempo. Maar dat tempo vermindert na 700 meter als de helling steeds steiler wordt. Regelmatig stoppen we even om op adem te komen terwijl de Indonesische zwavelwerkers zonder problemen voorbij wandelen en luie Koreanen in karretjes voorbij geduwd worden. Hoe verder we komen hoe lichter het wordt, we zien de zon opkomen achter de vulkaan. Na een uur en twintig minuten bereiken we de top maar zijn we helaas te laat voor het blauwe vuur. Maar dat doet niet af aan wat we zien in de krater. De inhoud van de krater is helderblauw en door de zwavel komt er spierwitte rook vanaf. Met de zon die opkomt en zijn licht dat er op schijnt, is het een kunstwerk van moeder natuur waar we naar kijken. Hoe meer de zon opkomt, hoe meer rook er gecreëerd wordt en we moeten ons gasmasker opzetten om er geen last van te krijgen. We kijken nog even rond en maken ons klaar voor de 3 kilometer terug naar beneden. Op de terugweg stoppen we nog bij een waterval waar we lekker in het water af kunnen koelen na de trekking voor we uitgeput in ons bed belanden.

Die avond lopen we naar het parkje om de hoek waar we worden opgehaald op twee scooters. We rijden door verschillende wijkjes heen en ik zie mensen naar ons roepen en zwaaien terwijl we langsrijden. Veel reizigers komen enkel naar dit stadje voor de Ijen vulkaan en reizen daarna weer door, waardoor veel lokale inwoners geen toeristen zien. Dat er nu twee toeristen achterop scooters door hun wijken rijden, vinden vele mensen maar al te leuk. Na een kwartier komen we aan bij een huis waar vier studenten op ons zitten te wachten. We stellen ons voor en gaan bij ze aan tafel zitten. De studenten zijn twee jongens en twee meiden van zestien jaar die nog op de middelbare school zitten, maar privéles Engels krijgen omdat ze dat straks nodig gaan hebben voor hun opleiding. Sommigen hebben in hun telefoon een lijstje met vragen opgesteld die ze aan ons willen vragen, terwijl anderen alleen maar nerveus lachen en niks durven zeggen. Het begin is een beetje aftasten, maar uiteindelijk beginnen ze veel vragen te stellen. Ze hebben pas een paar maanden Engels en veel woorden die wij gebruiken begrijpen ze niet dus proberen wij met handgebaren onze boodschappen te versterken. De jongens zijn vooral geïnteresseerd in Juul en de vragen die hij krijgt gaan voornamelijk over sport, terwijl de meiden mij vragen stellen over ons land en ons leven. We merken dat deze kinderen het erg goed hebben voor Indonesische begrippen. Voor het huis staan twee auto's en meerdere scooters, ze krijgen privéles en ze hebben zelf het eten betaald dat wij krijgen. Uiteindelijk voegen ze ons nog allemaal toe op Instagram, maken we foto's met elkaar en hebben we aangegeven dat ze ons zo nu en dan ook berichtjes mogen sturen om hun Engels te blijven oefenen. Dit was een ontzettend leuke ervaring voor iedereen!

Vanuit hier reizen we door naar centraal Java met de trein waar zowel Juul als ik familie hebben. Spannend om iedereen te gaan ontmoeten!

Geschreven door Rugzaktoeristen