25 jaar!
Mijn verjaardag is een leuk klein feestje. Een heerlijke massage zorgt ervoor dat ik weer helemaal zen ben na het drama van gisteren en we gaan uiteten bij een wat chiquer restaurantje. We hebben afgesproken met Nina en Demi, die ook in Luang Prabang zijn, om mijn verjaardag mee te vieren. We eten heerlijke steak en een verjaardagstaart, drinken, lachen en kletsen en voor we het weten is het al laat op de avond. Het is hier een dingetje om na het sluiten van de barren nog te gaan bowlen, dus al bowlend sluiten we mijn 25e levensjaar af.

Vang Vieng
Met zijn vieren reizen we door naar Vang Vieng, een klein dorpje in een prachtige omgeving in centraal Laos. Naast dat de natuur hier prachtig is, is dit ook het Chersonissos voor de Koreanen. De kroegen staan vol met Koreaanse jongeren die zich volgieten met alcohol twee weken lang en dan met een kater in het vliegtuig naar huis stappen.

De eerste dag stappen we op de scooter om een blue lagoon te bekijken, maar als we daar aankomen blijkt daar een zwembad van te zijn gemaakt met banden waar je in kan drijven en plateaus van waar je het water in kunt springen. Het water is wel onwerkelijk blauw, maar meer lijkt er niet van dit natuurwater meer over te zijn. Gelukkig zijn er nog een grot en uitkijkpunt, dus daar lopen we heen. De grot blijkt echter een klein gat in een rots te zijn zonder enige verlichting en daar pas ik voor. Ik let op de spullen als de andere drie naar binnen klimmen. Na een dik halfuur komen ze terug omdat er spinnen groter dan je hand binnen zaten en het toch te eng werd om door te gaan. Als ik dat hoor, ben ik blij dat ik buiten ben gebleven. Het uitkijkpunt is een stukje klimmen, mijn favoriete bezigheid (not), maar de moeite zeker waard. Vanaf het punt kijken we over de rijstvelden en bergen heen. Het levert prachtige foto’s op. In het donker rijden we daarna terug naar Vang Vieng, waar Juul en Nina verleid worden door het Loatiaans-Koreaanse nachtleven, terwijl Demi en ik ons bed opzoeken.

Autoband op het water, biertje in de hand
De derde dag blijkt de beste dag om te doen waarvoor we naar Vang Vieng zijn gekomen: tuben! Ik schrijf ons ‘s ochtends in op de lijst en met zijn drieën trekken we Nina uit bed, die in een coma lijkt te liggen. Tuben is het in een autoband over de rivier drijven van bar tot bar. Ooit was dit een walhalla voor feestende backpackers, maar nadat hier zes jaar geleden veel doden zijn gevallen (stomdronken over een rivier drijven is best gevaarlijk), zijn veel barren gesloten. Tegenwoordig mogen er elke dag nog maar twee of drie barren open en zijn er niet meer zoveel toeristen als voorheen.

Als we bij de rivier aankomen, doen we al onze spullen in onze (eigen!) drybag en knopen we deze aan de band. Na 50 meter drijven wordt er een touw naar me gegooid. Deze pak ik vast en ik word naar de bar toegetrokken. Oké, kort maar krachtig. We bestellen een drankje en kijken bij de rivier naar de mensen die voorbij tuben en kajakken. We zitten er nog geen tien minuten en een jongen valt uit zijn tube en begint te spartelen met zijn handen en voeten. Shit! Iedereen zit rechtop en begint te roepen, deze jongen kan niet zwemmen! Binnen no-time is er iemand bij hem die hem uit het water redt. Vijf minuten geleden hadden we het er nog over dat we niet begrijpen hoe op zo’n rustige rivier mensen kunnen verdrinken, nu zijn onze meningen 180 graden bijgesteld. Later zien we de jongen kotsen achter de bar. Van angst of alcohol?

Na twee drankjes stappen we weer in de band naar de volgende en ook meteen de laatste bar. Het is maar een kilometer drijven maar er staat amper stroming dus hebben we alle tijd om op het water filmpjes te maken, naar de andere kant van de rivier te peddelen met onze handen, andere backpackers te ontmoeten en als een treintje op elkaar in te haken. Het water is niet diep, de bodem is vaak gewoon te zien dus iedereen die uit zijn band kiepert, zit er ook zo weer in. Bij de laatste bar eten en drinken we wat en in de avond hebben we nog een feestje in de stad. Dit was een heerlijke dag!

De volgende dag reizen we weer door met zijn vieren. We reizen via de hoofdstad Vientiane. Nina en Demi reizen meteen door naar Thakhek en Juul en ik fietsen nog een dagje de stad door. We bezoeken de Laotiaanse Arc du Triomphe, fietsen langs het paleis van de president en bezoeken tempels. Er is weinig verkeer dus de stad voelt heel erg als een dorp aan. In de avond pakken we de nachtbus, zodat we morgen weer kunnen aansluiten bij Demi en Nina.

Go to Asia they said, it will be warm they said
Rondom het dorpje Thakhek is fantastische natuur en daar loopt een bekende route die veel reizigers afleggen als ze in de buurt zijn, de ‘Thakhek-loop’. We huren een scootertje en dumpen onze backpacks voor drie dagen bij de scooter verhuurder. Tussen de bergen door rijden we naar de eerste stop, een saaie grot en een prachtig stuk natuur waar Juul fantastische dronebeelden van maakt. Daarna vervolgen we onze weg langs uit de grond stekende rotsen, prachtige rijstvelden en stukken water waar boomstammen uitsteken. Jammer is dat de Laotiaanse chauffeurs vreselijk rijden, meerdere keren worden we bijna de weg afgereden door pick-ups of vrachtwagens. De route is top, maar de temperatuur vreselijk. Hoe meer we de bergen in rijden, hoe minder ik mijn handen en voeten voel en we zitten op een gegeven moment vloekend op de scooter. Mijn God, wat koud! Als we aankomen bij het hostel voor de overnachting zitten er al veel mensen rond het kampvuur en we rennen er meteen op af zodra we van de scooter stappen. Dat wordt morgen even warmere kleding aanschaffen, want dit kunnen we niet nog een paar dagen zo. We genieten van het vuur en een lekkere barbecue en slapen in een heerlijk warm bed.

De tweede dag komen we langs een winkel waar we voor een paar euro handschoenen, sokken en een dikke trui aanschaffen. We zijn er helemaal klaar voor! De route is perfect voor Juul om zijn drone te gebruiken dus regelmatig stoppen we om foto’s en filmpjes te maken van de natuur en even te genieten van een drankje of om een potje kaart te spelen. In de avond slapen we in een authentiek Laotiaans dorpje bij een familie thuis, waar we voor 5 euro per persoon een bed, avondeten en ontbijt krijgen. Dat er een muizenfamilie onder ons bed leeft waar we meerdere keren van wakker worden, zullen we maar even vergeten.

De laatste dag bezoeken we de Konglor grot die heel bijzonder moet zijn. We krijgen een reddingsvest, een hoofdlamp en slippers en stappen in de boot. We worden door een volledig donkere grot gevaren met als enige licht onze hoofdlampen. Een leuke ervaring, maar het duurt een uur en dan moeten we ook nog een uur terug. Uit verveling begint Juul zelfs een spelletje te spelen op zijn telefoon. We zijn blij als we eruit zijn en door kunnen. De rest van de dag is weer filmpjes en foto’s maken en uiteindelijk in één keer over de ‘snelweg’ door naar Thakhek. Met harde konten dineren we ‘s avonds in een restaurant aan de Mekong met uitzicht op Thailand. De rivier is op dit stuk de grens tussen de twee landen. We belanden ‘s avonds uitgeteld in bed. Wat een drukke week!

De volgende dag is het tijd om Demi en Nina uit te zwaaien. Zij gaan naar Bangkok en dan terug naar huis, hun reis van drie maanden zit erop. Houdoe meiden, het was gezellig! En wij maken ons klaar voor de laatste twee bestemmingen van Laos: Pakse en Don Det!

PS. Het uploaden van foto’s lukt niet zo goed, dus ik kan jammer genoeg niet meer laten zien.

Geschreven door Rugzaktoeristen