Da Lat
Vroeg in de ochtend stappen we in de bus naar de volgende bestemming: Da Lat. Dit dorp ligt hoog in de bergen en het kan hier soms erg koud worden. Om deze reden hebben tijdens de kolonisatie veel Fransen zich hier gevestigd, het klimaat lijkt het meeste op dat van Frankrijk. Als ik naar buiten kijk zie ik overal Franse balkonnetjes en mooi afgewerkte huizen. De geschiedenis is nog tot op de dag van vandaag goed terug te zien. Eenmaal in het hostel vallen we als een blok in slaap en het enige wat we in de avond nog doen is een rondje over de nightmarket.

Datanla Falls
Als we aan het eind van de ochtend uit bed komen en ontbijten, brandt de zon op onze huid. Vandaag is een heerlijke dag om op de scooter de omgeving te gaan verkennen. De belangrijkste trekpleister van de omgeving is de Datanla waterval. Deze waterval is verstopt tussen de bergen en te bereiken door een heel lange trap of een rodelbaan. Wij kiezen natuurlijk voor de rodelbaan. Het rodelen gaat snel, we razen de ene na de andere bocht door tot we ineens vol op de rem moeten. Voor ons stapte een groep Chinezen in en die domkoppen hebben met zijn allen besloten om achter elkaar stil te gaan staan op de baan om selfies te maken. Pas als we tot stilstand zijn gekomen en we naar ze roepen waar ze mee bezig zijn, lijkt het besef pas bij ze te komen dat wat ze doen wel eens gevaarlijk kan zijn en ze de rit voor anderen verpesten. Door de filevorming op de baan komt de gang er niet meer echt in en sukkelen we door tot het einde. Weggegooid geld, jammer. Gelukkig maakt de waterval het weer een beetje goed. Door de felle zon van vandaag glinstert het neerkomende water prachtig op de rotsen en de spetters die er vanaf komen zijn een heerlijke verkoeling. We lopen nog een heel stuk tussen de bergen en met het water mee naar beneden en gaan met een kabelbaan weer omhoog. De rest van de dag scooteren we nog wat rond en ‘s avonds eten we lekker streetfood op de nightmarket.

Canyoning
Om 06.00 druk ik de wekker af, we moeten opstaan want we gaan vandaag iets spannends doen. Na het ontbijt worden we opgehaald bij het hotel waarna we met zes anderen een half uur rijden richting de bossen. Hier stappen we over op een grote off-road jeep. Waar we de verwachting hadden een klein stukje door het zand te crossen, blijkt de werkelijkheid wat avontuurlijker. We scheuren door modderpaden waar de banden voor de helft wegzakken in de drap, waar we soms het gevoel hebben dat de auto op zijn kant gaat en waar je je vast moet houden om niet uit de jeep geslingerd te worden. Tijdens de rit blèren we mee met de nummers die gedraaid worden. Britney Spears, Bruno Mars en The Spice Girls knallen uit de speakers.

Na een uur komen we aan op de plek waar het allemaal gaat gebeuren. We krijgen een wetsuit aan en alle materialen worden aan ons vastgemaakt. We zijn klaar om te gaan abseilen! Na een beetje oefenen op een stuk aflopende grond, beginnen we met de eerste waterval van 7 meter hoog. Juul gaat als eerste en is binnen no-time beneden. Daarna ben ik en de eerste vijfenhalve meter gaan vlekkeloos, tot ik voel dat ik geen grip meer heb op de stenen en mijn voeten wegglijden. Ik val tegen de rotsen aan en in mijn paniek ben ik even vergeten hoe ik mezelf weer omhoog moest trekken. Daar hang ik dan, anderhalve meter boven het water. Rustig laten ze mij zakken en uiteindelijk kom ook ik beneden. Op mijn beide benen zitten schrammen en blauwe plekken, goed begin Naomi. Maar mijn misstap blijkt niet de ergste te zijn. De vrouw die als laatste gaat heeft spaghettibenen en amper kracht in haar lichaam en lijkt daardoor de grip helemaal niet te kunnen vinden. Vanaf de eerste stap glijdt ze weg en ze valt, een beetje gecontroleerd door de begeleiders, zeven meter naar beneden. Ze geeft echter niet op en begint vol goede moed aan de volgende.

De tweede waterval is 18 meter hoog en het abseilen gebeurt volledig in de stroom van het water. Na deze abseil moet je je omdraaien en je je op je rug een paar meter door het water laten meevoeren. Door wat ik net heb gezien vind ik het toch wel spannend, maar zowel bij Juul als bij mij gaat het snel en goed. Dan is die vrouw weer aan de beurt. Wij zitten beneden aan de waterkant te kijken. Ze staat bovenaan de waterval en begint aan de afdaling, maar ze lijkt geen knijpkracht te hebben om het touw strak te houden en haar benen glijden weer weg. Omdat ze teveel achteruit hing en vrijwel meteen bij het uitglijden het touw loslaat, hangt ze ondersteboven. Ze gilt het uit van angst. De begeleider boven trekt meteen het touw strak zodat ze in ieder geval weer recht hangt, maar ze is te bang om verder te gaan dus klimt de andere begeleider naar boven om haar naar de kant te trekken. Ik raak er best wel van overstuur, want dit zou mij ook kunnen overkomen. Met mezelf maak ik de afspraak om rustig en geconcentreerd te blijven als ik wegglijd en ik laat Juul me nog eens stap voor stap uitleggen wat ik dan moet doen. Hoewel de spanning in mijn lichaam oploopt, gaat de derde abseil van 25 meter ook helemaal prima. Voor Juul lijkt alles appeltje-eitje, hij abseilt als een aap naar beneden.

Uiteindelijk komen we aan bij de grote finale. De waterval waar we naartoe gewerkt hebben, een 65 meter hoge afdaling. Als ik naar beneden kijk, krijg ik het benauwd. De eerste 25 meter is een helling van 70%, bijna recht naar beneden dus, en de rest van de afdaling is 30%. Bovenaan zie je niet waar het einde is en de instructeur die beneden staat, is vanaf dit punt niet meer dan een zwart stipje. Terwijl de anderen één voor één naar beneden gaan, word ik overmeesterd door spanning. Er lopen tranen over mijn wangen. Wat als bij mij hetzelfde gebeurt als bij die vrouw en ik hang daar op 50 meter hoogte? Kan ik vertrouwen op mijn eigen kracht? Zelfs Juul geeft toe dat hij deze waterval wat spannend vindt. Na veel getwijfel sta ik ineens aan de rand van de waterval met alle materialen vastgemaakt. Ik moet gaan afdalen. Als ik de eerste meter gemaakt heb, besef ik dat er geen weg terug meer is en ik concentreer me volledig op mijn techniek. Boven me zie ik Juul zijn duim opsteken. Ik kan dit! Na 30 meter goed te zijn afgedaald voel ik mijn voeten wegschieten en voor ik het weet hang ik aan het touw. Mijn paniek is weg en de stappen die ik met Juul heb doorgenomen, voer ik één voor één uit. Ik sta weer in positie. Tien meter later gebeurt hetzelfde met één voet en ineens sta ik in een split. Ook hier krijg ik mezelf uit en ik klim rustig naar beneden. Ik heb het gered! Beneden zitten vier meiden uit Nieuw Zeeland die als eerste zijn afgedaald en ze zetten hun stopwatch aan om Juul te timen. “He is so fast everytime, we want to time him”, zegt één van hen. Als we vervolgens naar boven kijken zien we dat hij aan zijn afdaling begint en zoals voorspeld gaat het soepel en redelijk snel. Na 5 minuten en 2 seconden staat hij beneden met een grote glimlach. Dit was zo gaaf! Als laatste springen we nog van 5 meter hoog het water in, wat niks meer voorstelt na de abseil van net. Met een voldaan gevoel en trots op onszelf stappen we weer in de jeep en zingen we mee met Justin Bieber en de Backstreetboys. Wat een dag!

Op naar één van de laatste stops van Vietnam: Ho Chi Minh City (Saigon)!

Geschreven door Rugzaktoeristen