We zijn weer terug in Hanoi, als tussenstop voor we naar het zuiden gaan reizen. Door de drukte in de stad en politie overal kan de buschauffeur ons niet afzetten waar hij van plan was, dus worden we met heel veel “aim sowwy, aim sowwy” gedropt ergens in the old quarter in Hanoi. Maar we leven in 2017 dus met een online routeplanner lopen we binnen 20 minuten naar ons hotel.

Hanoi, deel 2
De vorige keer hebben we geen tijd gehad om naar het mausoleum van Ho Chi Minh te gaan dus hebben we dat vandaag op de planning staan. Helaas verslapen we ons en zullen we dit moeten overslaan. Het mausoleum is enkel in de ochtend open, dus de grootste man in de recente geschiedenis van Vietnam die opgebaard ligt sinds 1969 (Ho Chi Minh) gaan we niet bewonderen. Dan maar naar ‘the Temple of Literature’, nu een tempel, ooit de eerste universiteit van Vietnam.

Mijn verwachtingen zijn hoog, omdat vrijwel iedere Vietnamees die we gevraagd hebben wat we moeten bezoeken dit benoemde. Eenmaal de tempel binnen loop je door een lange tuin, die al een tijd niet bijgehouden is, naar gedenkstenen bovenop stenen schildpadden. Alle studenten die ooit gepromoveerd zijn op deze universiteit hebben hun eigen plekje verdiend in deze tuin. Iets verder zie je waar vroeger de kantoren waren van de professoren en waar de lessen gehouden werden. Daar is nu allemaal plaatsgemaakt voor hun Goden. De tempel is mooi om te zien, zeker als je weet dat deze er al bijna 1000 jaar staat (sinds 1072), maar er is buiten dat niet zoveel aan. Jammer.

Tam Coc (Ninh Bình)
Drie uur rijden ten zuiden van Hanoi ligt Ninh Bình met daar vlakbij het dorpje Tam Coc waar we verblijven. Deze streek wordt ook wel ‘Halong Bay on land’ genoemd, omdat hier net zoals daar veel rotsen uit de grond steken.

We verblijven dit keer in een homestay, bij mensen thuis. De gastheer en gastvrouw praten amper Engels wat soms voor grappige momenten zorgt. Zodra we de kamer hebben gezien en we ze duidelijk hebben gemaakt dat we graag een scooter willen huren voor de komende dagen, vraagt gastvrouw Bin meteen: ‘familydiner tonight?’. Dit kunnen we natuurlijk niet weigeren.

Omdat we nog een hele middag voor ons hebben tot het diner besluiten we naar een grot te gaan in de buurt. De grot bleek niet de grootste attractie, maar de draak en tempel op de top van de berg. Jippie, weer een berg beklimmen.. 550 (ontzettend ongelijke) treden. Daar gaan we dan! Uiteindelijk blijkt de klim niet zo heel erg, zeker niet in vergelijking met wat we op Cat Ba beklommen hebben, en het uitzicht is het weer meer dan waard. Op de top staat een gigantische draak waar je naartoe kan klimmen en als ik me omdraai zie ik dat Juul zich er al naartoe haast. Wat een verrassing. Ik klim er ook maar achteraan en we maken samen met een paar andere Nederlanders en Belgen wat foto’s. We genieten nog even van het uitzicht en kijken hoe een jongen zijn drone de lucht in laat vliegen voor we naar beneden gaan. Juul wordt er een beetje jaloers van en denkt er over na om misschien toch ook een kleine drone aan te schaffen (“dan heb je wel de dikste beelden”).

Het family diner is een beetje ongemakkelijk. We zitten aan tafel met de gastheer en gastvrouw en een Frans stel. De gastheer en gastvrouw doen weinig moeite om een gesprek te beginnen of Engels te leren praten dus wij proberen met Google translate en gebaren dingen te vragen. Ik beeld de vraag uit of ze kinderen heeft en de gastvrouw staat meteen op en gaat foto’s halen. Ze heeft twee zoons en een kleinzoon (die de volgende dag op bezoek komen en we ook ontmoeten) en de homestay is vernoemd naar hun kleinkind (Hung Anh). Bij de vraag waar wij wonen, wil ze het antwoord niet van ons aannemen (we zien er denk ik niet Hollands genoeg uit) en ik probeer uit te leggen dat onze vaders Indonesisch zijn. Dat wordt meteen opgepakt alsof wij dan ook uit Indonesië komen en ze vraagt steeds hoe woorden in het Indonesisch zijn en vertelt haar kinderen dat wij uit Indonesië komen. Ach ook goed.

De volgende dag maken we een boottocht in Trang An, een dorpje naast Tam Coc. Een klein Vietnamees mannetje vaart ons tussen de bergen door en door ontzettend lage grotten. Zo laag dat we soms wel 200 meter moeten bukken om onze hoofden niet te stoten. Gelukkig let onze gids goed op ons, want bij elk laag stuk hoor je achter je ineens “LOW!”. Het is een mooie tocht, maar achteraf hadden we de korte route moeten nemen. We hebben houten konten gekregen van die bootjes. Na de tocht lopen we richting een paar restaurantjes. Bij elk restaurant staat een kleine Vietnamees te springen en te zwaaien dat we naar hun moeten komen. We kiezen voor een super enthousiast vrouwtje bij het laatste restaurantje. Na lekker te hebben gegeten, komt het vrouwtje naast me zitten met een blaadje met Engelse woorden. “Help me?”, zegt ze met een gigantische glimlach en ik help haar met woordjes vertalen. Ik moet het woord in het Engels inspreken in Google translate, waarna zij de Vietnamese vertaling ziet en deze kan opschrijven. Vervolgens kan ik nog 5 keer elk woord hardop zeggen waarop zij ze nazegt. Ontzettend leuk om te doen en zij is super enthousiast! Na heel veel afscheidsknuffels krijgen we nog te horen dat er snel een ring om mijn vinger moet want dan kunnen er baby’s in mijn buik komen. En als er dan baby’s zijn moeten we weer langskomen. Nou, dat zal nog wel even duren dan. We stappen op de scooter en gaan weer terug naar de homestay. Wat een leuke dag!

Terug in Tam Coc boeken we de slaapbus naar de volgende bestemming. Phong Nha here we come!

Geschreven door Rugzaktoeristen