Beste lezer,
Deze week is er niet veel gebeurd wat ik echt schrijfwaardig vind, maar ik zal u toch proberen te boeien met wat verhaaltjes van de afgelopen dagen.
Op 5 december werd in Nederland Sinterklaas gevierd. Hoewel hier in India geen piet of sint te bekennen was, hadden wij wel wat heerlijke kruidnoten dankzij het pakket van Ymke's moeder (nogmaals bedankt daarvoor). Ook had ik voor Ymke wat lekkers en een gedichtje in een schoen gedaan en voor haar deur gezet, om maar een klein beetje het sinterklaasgevoel ook hier in Pondy te hebben.
Verder gaven we op de vijfde en zesde van deze maand wat lesjes in Engels en tekenen. Op 7 december namen we de bus naar het Cuddalore Boat House. Eenmaal aangekomen daar begon het te regenen. Het plan was om een rondvaart te maken maar helaas was dit niet mogelijk om welke reden dan ook. Wel ging er een boot naar het beroemde Paradise Beach. We kochten een kaartje en na zo'n twintig minuten op de boot legden we aan aan een geïmproviseerde kade, iets wat zo uit een film zou kunnen komen. Het was een drijvend blok hout met een plastic dak dat werd ondersteund door wat takken, die op hun beurt weer zijn vastgebonden aan elkaar met touw. Het strand was dankzij de regen bijna helemaal leeg. Zover ik kon kijken zag ik zand met hier en daar een parasol gemaakt van palmbladeren en wat houten hutjes waar men eten kan halen. Na een uurtje of twee relaxen op Paradise Beach namen we de boot terug. Maar we zullen zeker terugkeren wanneer het zonniger wordt.
De dag erna werd ik wakker met koorts. Ik was er al bang voor, aangezien veel kinderen het de dagen voor mij hadden. Ik heb in principe drie dagen niets gedaan behalve op mijn bed gelegen en naar beneden gaan voor de maaltijden. Ymke had echter nergens last van en zij is ook alleen op pad geweest om een of andere motivatieles te geven voor kinderen op een hotelschool in het andere Don Bosco huis.
Op zondag 11 december voelde ik mij al beter en we zijn dan ook gelijk naar een bank gegaan om geld te halen, maar zonder succes. We stonden zo'n drie kwartier in de rij alleen maar om erachter te komen dat onze bankpas niet op die automaat werkt. De overheidsbank zou maandag weer een werkende ATM hebben, dus we zouden het de volgende dag opnieuw proberen. Maar natuurlijk verliep het niet zoals wij wilden.
Elke tweede zondag van de maand mogen de families van de kinderen hen bezoeken. Zo ook deze zondag. Peter, een van de jongetjes die een week of twee geleden naar zijn oma ging omdat hij een epileptische aanval had, keerde ook terug. Ik zeg dat omdat ik zo'n aanwezige jongen als Peter best ben gaan missen in de tijd dat hij niet op het project was, en ik vrees mijn terugkeer naar Nederland daardoor. Veel van de jongens hier ga ik missen, dat is zeker.
Orkaan Vartha bracht hevige wind en regen met haar mee, en we wisten dat we op maandag nergens heen gingen. Dat werd dus weer binnen spelen met de kinderen (wat overigens ook hartstikke leuk is).
Dan hebben we vandaag eindelijk geld kunnen halen. Maar nee, beste lezer, zeker niet zonder moeite. De overheidsbank in Jipmer had geen geld meer in de ATM. We wisten dat we dan een bus richting het strand moesten pakken, omdat daar ook een grote bank is. Hier werkten onze passen echter niet, maar dat werd ons gelukkig verteld voordat we in de rij gingen staan. Een ander kantoor van de overheidsbank was vrij dichtbij, dus we liepen daarheen. Na weer een half uurtje wachten hadden we eindelijk allebei 2000 roepies kunnen pinnen. Waarom niet meer, vraagt u? Een regel van de overheid zegt nu dat men elke week 2000 mag pinnen. Niet meer, maar ook niet minder. De ATMs spugen alleen briefjes van 2000 uit. We vierden het met een drankje aan het strand en een Veggie Roll vam de bakkerij en namen de bus terug.
Op verzoek van de moeder van Ymke zal ik even duidelijk maken hoe het zit met families van kinderen. Ik weet natuurlijk niet hoe de thuissituatie van elk individu is, maar ik kan er wel iets over vertellen. Voor zover ik weet is er maar een kind dat totaal geen familie meer heeft. Een groter aantal heeft geen ouders meer, maar nog wel grootouders of een oudere broer. Sommigen hebben ook nog gewoon ouders, maar veel van hen hebben niet genoeg geld om hun kinderen te onderhouden. Ik hoop dat dat iets duidelijker is.
Mijn brieven naar huis zijn aangekomen, wat fijn is. Als antwoord heeft mijn moeder een grote doos gestuurd met allemaal lekkernijen en bruikbare spullen, bedankt mam!
We gaan van de week wat meer doen waarschijnlijk, dus kijk uit naar meer gebeurtenissen in Ymke's volgende blog.

Tot snel, beste lezer.
Geschreven door Nils.

Geschreven door Nilsenymkes.reisdagboek