Vrijdagochtend zijn Ymke en ik naar de State Bank of India gegaan om ons waardeloos geld in te wisselen voor papier waar we daadwerkelijk wat mee kunnen kopen. Elke dag mag er 4000 roepies ingewisseld worden. We gaven dus allebei acht briefjes van 500 en liepen naar buiten met 40 hondertjes per persoon. Van de week moeten we nog een keer gaan (en Ymke zelfs nóg een keer daarna) om de rest in te wisselen. Na twee uur in de snikhete zon in de rij gestaan te hebben liepen we terug naar het huis om te genieten van een koude douche en een lekkere lunch.
Die middag gingen wij naar de directrice van de school om te bespreken wat we voor de kinderen kunnen betekenen op maandag, want dan is het Nationale Kinderdag in India. We hebben wat spellen georganiseerd die we met klassen mogen doen, dus ik ben benieuwd of dat een beetje goed gaat.
In de avond kwam Das, onze trouwe Tuk-Tukker, ons ophalen om ons naar het strand te brengen. Hier trakteerden we onszelf op een ijsje en een drankje. Op het terras van het café waar we gingen zitten praatten we over van alles. Sociale problemen, persoonlijke problemen, wat er thuis allemaal nu zou gebeuren enz. We worden steeds meer open naar elkaar toe, wat ik in ieder geval fijn vind.
Zaterdagochtend namen we een Share Auto naar het winkelcentrum van Pondy. We beginnen de stad al zodanig te kennen dat we gewoon weten waar we uit moeten stappen. Ymke wilde gewoon even bij winkeltjes kijken, dus dat deden we. Ymke kocht een rok, en bij de supermarkt wat drinken en zeepjes. Ik ook wat drinken, iets te snacken en tabak (ja, heel interessant allemaal). 's Middags kwamen er weer studenten Engels les geven aan de kinderen. Ymke ging bij een van de groepjes zitten en ik probeerde dat ook, maar realiseerde me al snel dat ik alleen maar als afleiding dien. Ik trok me terug in mijn kamer. Later hoorde ik echter ook van Ymke dat het niet heel succesvol was voor haar.
In de avond ontdekten we dat een paar jongens een vogel had gevangen die waarschijnlijk een kapotte vleugel had. Ze probeerden het dier vrij te laten maar het wilde niet wegvliegen. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ervan terecht is gekomen.
Vandaag, op zondag 13 november, waar het in Nederland twee graden Celsius is, hebben Ymke en ik in de zee gezwommen bij Serenity Beach. Het water was heerlijk, de golven reusachtig en het zand... Nou ja, zanderig. In de ochtend hadden we wat spellen gedaan met de kinderen en rond twaalf uur gingen we meedoen met volleybal. Normaal doen we dit vier uur later, en dan is het prima te doen. Maar dit was gewoon te heet. Iedereen zweette zich al als een otter voor de eerste bal geserveerd was. Maar goed, Prem (een student die mee-eet op het project om de een of andere reden) nam ons 's middags dus mee naar Serenity Beach, a.k.a. Body Beach, (volgens hem). Dat was dus helemaal geweldig. Op de weg terug namen we een nogal volle bus. Ik stond letterlijk in de deuropening met mijn hoofd buiten het voertuig. Dat was al een hele ervaring op zich.
Elke avond na een stranddag vind ik geweldig. Mijn hele lichaam is relaxed en voelt schoon.
Morgen is het hier Nationale Kinderdag. We hebben wat spellen voorbereid en hopen natuurlijk dat het een beetje soepel verloopt. Maar dat gaan we zien.

Tot snel, beste lezer.
Geschreven door Nils.

Geschreven door Nilsenymkes.reisdagboek