Na het ontbijt namen Ymke en ik zaterdagochtend voor het eerst de bus. Voor tien roepies brengt deze je heel Pondy door. Ja, beste lezer, ik ben al zo bekend in Pondicherry dat ik het bij de gangbare bijnaam noem. Vlakbij het strand stapten we uit en liepen recht tegen een boekwinkel aan waar Father Maria ons toevallig de vorige dag over informeerde. Het boek dat ik van thuis had meegebracht is alweer bijna uit dus ik kocht er twee boeken die mij de komende weken hopelijk wel zoet houden.
Daarna liepen we naar het strand en gingen zitten op een heerlijk terrasje vlak aan zee. U moet begrijpen dat dit in het oude Frans koloniale gedeelte is van Pondy, dus er waren dingen als croissants en Franse frietjes te koop. Het contrast met dit gedeelte van Pondy en de rest is ongelooflijk groot. Voor mij voelt het alsof je even door het zuiden van Europa wandelt —ondanks alle Indiase mensen— en dat is soms wel fijn om te doen. Het is even iets wat meer vetrouwelijks.
We namen toen een Tuk Tuk terug naar het huis. We probeerden wat af te dingen, maar nog zonder succes.
De Father heeft ons een lijstje met bezienswaardigheden in de buurt gegeven voor wanneer we er een dagje op uit willen. Het is wel een beetje vreemd dat hij ons aanmoedigt om weg te zijn van het project, maar ik klaag niet. Ik wil dat Paradise Beach toch wel met eigen ogen zien.
Die zondag vertrokken we met de Father en Anita, een goede vriendin van hem, naar Chennai om een bruiloftsreceptie bij te wonen. Natuurlijk begrepen we er geen snars van omdat het compleet in Tamil was, maar het was toch wel leuk om te zien.
Na de bruiloft gingen we naar een Don Bosco school in de buurt. Hier kregen we wat koffie en een vrucht die ik nog nooit gezien had: custard apple. Helaas heb ik geen foto ervan gemaakt, dus google het maar als u enigszins geïnteresseerd bent.
Op het dak van de school hadden we een geweldig uitzicht op Marina Beach; een van de langste stranden van de wereld. Echter, vlak aan het strand was ook een grote sloppenwijk te zien. Volgens een father van de school wonen er vissers. Dit is een minder smakelijk uitzicht, desalniettemin interessant.
De dag erop (vandaag) hebben we concrete afspraken gemaakt met de directrice van de school bij ons project. We mogen vanaf morgen tekenles geven. Om te beginnen bij first grade, vergelijkbaar met de Nederlandse groep drie. We hebben de vrijheid om zelf een les in te plannen, en we zullen zien of dat geen al te grote ramp wordt.
We gingen naar Pondy centrum om wat tekenspullen voor de les te halen en maakten gebruik van een zogeheten Share Auto. Het is een iets grotere Tuk Tuk waar zo tien mensen in passen. Nee, beste lezer, ik weet wat u denkt. "Dat is een ruime Tuk Tuk." is uw gedachte. Wat ik bedoel te zeggen is... Er wordt zo erg gepropt dat je je spieren niet meer voelt. Maar ik vond het best grappig, en het is spotgoedkoop. Na opnieuw op het strandterras genoten te hebben van de mix van warme zon en frisse zeewind (en wat lekker eten en drinken) namen we een Tuk Tuk terug naar het huis. We stonden bij de bushalte te wachten op de bus, maar een man bood aan om ons terug te brengen voor 150 roepies. We zeiden stug dat het te veel was en toen we dreigden weg te lopen vond hij het opeens niet erg om het voor 50 minder te doen. Een kleine overwinning, maar toch een overwinning. We weten nu hoe we moeten afdingen. Pas dus op, Tuk-Tukkers. Nils en Ymke zijn in Pondy!

Tot snel, beste lezer.
Geschreven door Nils.

Geschreven door Nilsenymkes.reisdagboek