Beste lezer,
Het spijt ons zeer dat we niet heel frequent uploaden. De dagen gaan echter zo snel voorbij voor ons gevoel dat we er niet echt altijd tijd voor kunnen vinden. Maar hier is het volgende hoofdstuk van onze beleving in Tamil Nadu dan.
We hebben aardig wat dingen gedaan met of voor de kinderen de afgelopen week. Om te beginnen gingen we maandag 21 november inkopen doen bij het lokale winkelcentrum Pothys. We waren namelijk van plan om voor alle jongens pannenkoeken te bakken. We kochten vier pakken pannenkoekenmix en dachten dat we zodra we terug waren aan de slag konden. Maar de kok had al plannen voor het eten die dag. Hoewel we duidelijk maakten dat iedereen maar een klein pannenkoekje zou krijgen, zei Father Maria dat we ons plan maar beter voor de volgende dag moesten bewaren.
De volgende dag liepen Ymke en ik naar de bank waar we eerder al wat geld hadden ingewisseld. We hadden beiden nog steeds oude bankbiljetten op zak waar we graag vanaf wilden. We waren erg blij om te zien dat er geen rij was toen we aankwamen bij de bank, maar dat gevoel verdween als sneeuw voor de zon toen we een klein bordje voor de deur zagen waarop stond 'No exchange of old bills'. Toch liepen we naar binnen om het zeker te weten, maar natuurlijk was het zo. We werden naar de UCO bank vlakbij het strand gestuurd. Daar stond wel een enorme rij, maar we dachten in ieder geval dat we goed zaten. Toen kwam een bewaker vragen wat wij hier kwamen doen en wij legden onze situatie uit. De bewaker zei dat we naar het postkantoor moesten. Redelijk geïrriteerd kwamen we daar aan na zo'n tien minuten lopen. Hier stond weer geen rij, en we vreesden het ergste. De zeer onvriendelijke medewerker aan het loket zei dat wij een Indiaas legitimatiebewijs moesten laten zien. Ik ging in discussie maar de man bleek niet geïnteresseerd. U snapt, beste lezer, dat ik nu boos begon te worden. We werden van hot naar her gestuurd. Echter hoorde een hele aardige man (van wie ik helaas de naam vergeten ben) mijn gesprek met de medewerker. Hij had wél een Indiaas legitimatiebewijs en zei dat als ik hem mijn oude biljetten gaf, hij mij de nieuwe zou geven. Nu ik het zo schrijf had ik toendertijd misschien wat wantrouwiger moeten zijn, maar de man leek oprecht, en dat was hij. Ik had nu 2000 roepies op zak waar ik daadwerkelijk wat aan had. Ymke wilde toch nog proberen om geld in te wisselen bij de UCO bank en ik ging akkoord ook al wist ik bijna zeker dat het tevergeefs zou zijn. Maar het lot was met ons, een geweldige bankmedewerker vertelde ons dat er eigenlijk geen geld meer gewisseld mocht worden, maar hij was toch bereid ons te helpen. In een keer hadden we al ons geld terug. Na regen komt zonneschijn, zo blijkt.
Terug op het project gingen we wat spellen spelen met de zevende en achtste klas, en daarna was het tijd om pannenkoeken te bakken. We maakten gebruik van een hete plaat die simpelweg verhit werd door brandend hout. De rook die eraf kwam was niet heel geweldig, maar het was een hele leuke ervaring om zo te koken. We maakten zo'n 100 pannenkoekjes en deelden ze uit aan de kinderen. Ze genoten ervan en riepen allemaal 'Thank you!' in koor (hoewel ze waarschijnlijk verplicht zijn om dat te doen).
De week was verder niet heel speciaal. We gaven wat tekenlessen, speelden volleybal en spellen met de kinderen en gingen af en toe Pondy in om wat dingen te kopen.
Dat was tot zondag, toen we samen met Brother Kolas en Warden Anthony 72 kinderen meenamen naar het strand. De bus was tjokvol, maar de reis was toch heel leuk. In het park gingen we wat spellen doen met de jongens en op het strand genoten we allemaal erg van de wind, de zee en het zand. Bij de bushalte op de terugweg moesten we erg lang wachten, omdat de meeste bussen die kwamen al bijna vol waren. Na zo'n drie kwartier stonden we allemaal in de bus terug naar huis.
Nu ik gewend ben aan de eerder zo vreemde cultuur van Tamil Nadu heb ik het erg naar mijn zin hier. De kinderen zijn geweldig, het eten is geweldig en het weer is geweldig. Het enige wat minder is, is dat ik het alleen via dit medium met u kan delen, beste lezer. U zou deze plek met eigen ogen moeten zien om hetzelfde als wij te ervaren. Tot die tijd, mocht hij ooit komen, kunt u de foto's hieronder bekijken.

Tot snel, beste lezer.
Geschreven door Nils.

Geschreven door Nilsenymkes.reisdagboek