Vandaag de langste etappe tot nog toe. Een rit over ruim 46km. We rijden met de auto een klein stukje van de camping naar Mimizan plage waar het fietspad van de Vélodysée loopt. We maken de fietsen klaar, kopen een stokbrood voor onderweg en drinken nog een kop koffie/chocolat bij een barretje.

Na ca 15km maken we de lunchstop in Contis plage. Waar we de hele tijd in de zon bij strakblauwe lucht fietsten hangt er hier bij het strand/de oceaan een soort mist. We eten een stokbroodje en de kinderen spelen wat in het mulle zand. Na deze stop stappen we vrij snel weer op de fiets voor de volgende 20km over een stak fietspad door de naaldbossen van Les Landes naar St-Girons-Plage.

Daar hadden we wel een ijsje verdiend. We vinden een barretje met vele soorten ijs. De kinderen kijken er al reikhalzend naar uit en schreeuwen IJS, IJS!! als blijkt dat papa nauwelijks nog contant geld heeft en hier niet met Cart Bancaire betaald kan worden. Teleurgesteld moeten we dus weer op de fiets stappen naar het volgende plaatsje, onze bestemming 10km verder. Daar aangekomen zien we meteen een grote camping liggen aan het meer. We besluiten een kijkje te nemen. Wat blijkt: we worden in het Nederlands ontvangen en hele schappelijke prijzen voor de huur van een mobilhome. We regelen dit meteen voor 2 nachten. Gooien snel de spullen van de fiets, pakken de zwemspullen en snellen ons naar de bar voor een ijsje een biertje en Thomas en Casper vermaken zich vervolgen nog prima een dik uur in het compleet met glijbanen en andere speeltoestellen uitgeruste pierenbadje.

In de avond denken we lekker aan de Poulet Rôti te kunnen. We bestellen er één wachten een kwartiertje en als ik hem ophaal wederom: geen carte bancaire. Jammer dan, geen plaats om te pinnen. Als alternatief trekken we dus maar weer een pot ravioli open en eten er wat droge worst bij (of volgens Casper: Wúúúh! Wúúúh!).

Als de kinderen in badje geweest zijn en in bad liggen gaat Jeroen nog even op de fiets naar het stadje, op zoek naar een pinautomaat. Helaas... alleen wat verdwaalde huizen en dichtgespijkerde winkeltjes. Het centrum is zo dood als een pier en geen pinautomaat te bekennen. Morgen als ik terugfiets naar Mimizan nog maar een poging wagen...

Geschreven door JPT