Gelukkig is de nacht redelijk goed gegaan en valt het met de misselijkheid van Thomas nu wel weer mee. We beginnen de ochtend wat later dan anders. We hebben Thomas een beetje proberen te foppen. Na de voeding van half 6 hebben we alle luiken pontificaal dicht gedaan, om zo elk straaltje licht zoveel mogelijk buiten te sluiten. Het werkt en we genieten dan ook van een dik anderhalf uur extra slaap. Het ontbijt is weer lachen, gieren, brullen. Thomas is helemaal klaar met de rijstewafels. Hij ziet ons allemaal andere in zijn ogen lekkerdere/spannendere dingen eten: baldadig voert hij de rijstewafel aan Elvis en kijkt ons met een ondeugende en zeer besliste blik aan: IK WIL IETS ANDERS! We introduceren: DE banaan:) Meneer is helemaal in zijn element. Met beide handjes grijpt hij de schil en happen maar!! Meneer bollie bollie weet met dit lekkers wel raad. Tanden?! Helemaal niet nodig! Want een mooie plaatjes levert dit weer op. Ontbijten is zo echt een feest!

Na wat wikken en wegen besluiten we toch naar Valencia te gaan vandaag. We geven de sleutel en een zakje voer af bij Addi (de eigenaresse van de Finca). Elvis wordt later op de dag lekker opgehaald en vertroeteld. Het vinden van een parkeerplaats in de historische binnenstad, practisch naast de Mercado Central (overdekte markthal) blijkt een piece of cake. Zelfs op zaterdag en tegen een heel schappelijk tarief :) We zijn de parkeergarage nog niet uit of we voelen ons hier gelijk al thuis. Heerlijk al die mensen/drukte op straat. Overal leuke koffietentjes en sfeervolle terrasjes! De eerste stop: de markthal. De sfeer, de stalletjes, de drukte doet verdacht veel denken aan Boedapest. Stalletjes met overheerlijke Jambon doet je watertanden, daar gaan de eerste euro’s dan ook gelijk aan op. Fuet met pepers, olijven en verse dadels verdwijnen ook al snel in het bagagenetje van de wandelwagen:) Als een echte Spanjaard haal ik Jeroen al snel over om aan te schuiven bij de tapasbar in het midden van de markthal. Uit mijn Barcelona ervaring weet ik dat je nergens lekkerder kan eten dan hier: verser dan vers en lekkerder dan lekker vind je nergens anders. Eén nadeel: dat weten de Spanjaarden ook. Het is dus heel gewoon om een tweede rij en soms een derde rij te vormen achter de gelukkige mensen die een barkruk hebben weten te bemachtigen. Mijn eerste poging om een barkruk te bemachtigen mislukt: een Spaanse dame gooit haar mega grote achterwerk in de strijd, daar kan ik niet tegenop (al is het alleen maar omdat ik Thomas het goede voorbeeld wil geven…anders…). Het wordt dus tweede rang: maar niet getreurd want het eten blijkt meer dan de moeite waard! Natuurlijk verschijnt dat net als Thomas het ook heeft gehad in zijn wandelwagen. Dus staande, met in een hand wisselt mijn drankje en een vork, op de andere arm Thomas met zijn mond aan de borst genieten we vrolijk verder. Helaas levert dit tafereel ons nog steeds geen barkruk op hihihi. Het is gewoon wachten totdat iemand weg gaan en dan als een haai eropaf springen. Tien minuten later hebben we dan toch geluk en besluiten we gewoon nog wat extra lekkers te bestellen. Een goeie eerste kennismaking met stad!  

Eenmaal weer buiten brengen we een bezoek aan de Lanja de la Seda (de zijdebeurs: plaats waar vroeger de kooplieden van Valencia bijeenkwamen om zaken te doen). Een oase van rust zo naast het bedrijvigheid in en rondom de Markthal. Stiekem hadden we een koffietentje in de binnenplaats van dit gebouw wel kunnen waarderen, dat maakt alles toch net even af. Ik bedoel wat is er nu lekkerder dan met een goede cappuccino in de hand, het zonnetje op je gezicht, te genieten van de rust in een super mooi historisch pand?! Oh ja de alom befaamde en bejubelde fartons (lekkernij die je beslist geprobeerd moet hebben) blijkt niet veel meer dan een slap aftreksel van de Franse croissant met wat poedersuiker te zijn. De rest van de middag is het gewoon lekker slenteren, smal steegje in en volgende uit. De stadplattegrond laten we lekker in de wagen en we zien wel waar we uitkomen. Elke straat lijkt wel weer uit te monden op weer een sfeervol pleintje met dito barretje. Phoe overal wil je wel even stoppen en een tapas proberen. Voor nu houden we het even bij sfeer opsnuiven. Al kunnen we het toch niet laten om bij een authentiek en typisch Italiaans koffiezaakje een stop te maken. Ik snak zo naar een echte cappuccino in plaats van een bakje koffie met slagroom. En lekker dat deze is: het duurde dan ook een dikke 5 minuten voordat de barrista er tevreden mee was :).

Als blonde baby krijg je hier normaliter veel aandacht, maar dat valt in het niet bij de aandacht die onze Thomas krijgt. De helm is het nieuwe blond. Overal waar we komen werpt kind en volwassen wel een tweede en soms derde blik in de wagen en voor iedereen heeft onze Thomas een grote glimlach. Ik bedoel aandacht is aandacht en daar geniet Thomas met volle teugen van :) Het valt ons echt mee, Thomas kan zijn ritme toch aardig vasthouden zo tijdens een stadsbezoek. De laatste dagen bleek dat een heikel punt en daardoor de nachten ook minder aangenaam:( De volgende stop is de Jardines del Reval y Viveros; één van de populairste groengebieden in de stad. Het bied voor ieder wat wils. Grote grasvelden om een potje te ballen of lekker te zonnebaden, voor de kinderen is er een hele grote verkeerstuin aangelegd met stoplichten, mini rotondes en viaducten. Toch kunnen we niet echt een lekker plekje vinden voor onze picknick en zoals gewoonlijk willen we eerst weten of het gras ergens anders toch niet groener is en proberen we Thomas’ geduld nog iets verder te rekken op zoek naar wat volgens het boekje het meest romantische park van de stad is. Romantisch…mmhh…als je afgaat op het grote aantal bruidsparen dat hier rondloopt voor hun trouwfoto’s dan klopt dat. De romantiek wordt echter flink verstoord…out of the blue barst een enorm gejuig los: 60 duizend man uit volle borst. Hahaha een paar blokken verderop blijkt het stadion van Valencia te liggen waar net een voetbalmatch aan de gang is. Wat een enthousiasme, wat een power, dat is wel effe andere koek dan in Nederland. Tja Loesje zou zeggen Love is…..where the heart is (en die lag op dat moment bij Jeroen in het stadion van Valencia hihihi). Voor Thomas is er in de romantische tuin nergens een stukje gras te vinden. Ach we doen niet moeilijk; een kleedje in een perkje met bladeren en hij is weer in zijn element. Lekker uit de wagen en met zijn voeten en handen verkent hij al snel de bladeren. De tijd vliegt voorbij en er is nog zoveel te doen en te zien. We besluiten op aanraden van Wim en Hannie nog een stuk door de Jardins del Turia (een na de overstroming van 1957 drooggelegde rivierbeding; nu een 9 km lang park en recreatiegebied dwars door de stad) te lopen, al blijkt later dat we de verkeerde richting op zijn gelopen (ach nu moeten we nog een keertje terug naar Valencia; wat vervelend :). Ook dit doet weer denken aan het recreatie-eiland in het hartje van Boedapest. Het is lekker druk zo aan het einde van de middag: heel veel sportieve mensen! Paula vergaapt zich nog even aan de gebruinde en zeer gespierde mannen bij de fitnesstoestellen, maar er is meer te zien hihi. Een typisch spaans kinderfeestje is het volgende wat Paula’s oog trekt: met een echtje Pina (een mooi versierd paardje van karton vol met lekkers en kleine speeltjes,dat aan een draad boven een groep kleine kids hangt. De bedoeling is dat de jarige ertegen slaat met een stok en voila daar komt al het leuks naar beneden gedwarreld, compleet met een berg confetti! Leuk om te zien en mee te maken; een leuk ideetje voor Thomas zijn verjaardagsfeestje?!

De oude stad lonkt weer dus tijd om de straatjes met de vele sfeervolle terrasjes weer op te zoeken! De winkels zijn weer open en Paula kan het dan ook niet laten om dat ene kledingzaakje links te laten liggen. Jeroen en aanhang ploffen op het terras en Paula neust lekker in de rekken rond. Gek genoeg zijn het vooral de sieraden die er bovenuit springen. De korte haren vragen om mooie kettingen :) Heerlijk even aandacht voor mezelf! Met zijn allen slenteren we vervolgens in de schemer door alle leuke straatjes; pakken we nog wat lekkere verse tapas  bij een eerder gespot leuk plekje, wat een soort ontmoetingsplek blijkt te zijn voor Valencianen met kleine kinderen; grappig dat wij daar nu juist weer belanden. Met Thomas en onze rode wandelwagen passen we er prima tussen. Genieten, lekker eten en kids gaat prima samen!  Het is bijna jammer dat we de auto weer moeten opzoeken. Om half 12 rijden we het terrein van de Finca weer op. Elvis blijkt lekker de hele middag en avond in het grote huis met de andere honden te hebben rondgedold. Dat was niet helemaal onze bedoeling (Elvis hoefde alleen maar even uitgelaten te worden en dan weer terug naar ons huisje) en we voelen ons best wel een beetje bezwaard dat we zo laat terug zijn :(

Geschreven door JPT