De nacht was pittig. Er moest zelfs weer een flesvoeding aan te pas komen om het huilen te doorbreken.  Wel weer een mooi gezicht hoe makkelijk Thomas de fles nu zelf met zijn beide handjes pakt en naar zijn mond brengt, er weer uit haalt en hop er weer in stopt. Hij staat zelf verbaast over dat dit zo soepel gaat. Mama’s hand wordt dan ook resoluut weggeduwd. Ik KAN het ZELF! Ondanks de enorme vermoeidheid zijn dit dankbare momenten en met een lach om mijn mond probeer ik nog een uurtje slaap te pakken. We maken dan  weer dankbaar gebruik van de luiken om zo toch nog tot half 10 te kunnen doorslapen. Ontbijten met een banaan voor Thomas maakt alles weer goed. Wat een lekker ventje! Pepper verschijnt ineens op het randje van het muurtje….onze Elvis blijkt een enorme indruk te hebben achtergelaten gisteren en moet dan ook mee komen spelen. Haha dat is tenminste 1 iemand waar we niet meer naar hoeven omkijken. Om 11 uur doen we de wandelschoenen weer aan en gaan we met zijn allen weer lekker op ontdekkingstocht rondom ons huisje. De route van 3 uur is het plan. Het wordt een dikke twee uur. Vandaag proberen wij ons eens voor de verandering aan Thomas aan te passen ipv andersom. We lopen nog even via het zwembad, in de hoop nog een wifi-signaal op te kunnen pikken. Het loopt allemaal toch weer anders. Onze charmeur weet twee spaanse stelletjes om zijn vinger te winden en voor we het weten hebben we een uitnodiging te pakken om paella mee te blijven eten. Mmhh dat kunnen we toch ook niet afslaan. Thomas vermaakt zich met Acitana (meisje van 6 maanden met al 2 tandjes……en Thomas tot op heden nog nada) en wij proberen met ons beste Spaans en hun beste Engels en de nodige handen en voeten een gesprek te voeren. Het blijken fanatieke boogschieters te zijn. Nu pas valt het kwartje…..dat zwarte silhouet een de overkant van de vallei, waarvan ik bij hoog en laag beweerde dat dat een loslopende hond was, blijkt een plastic zwarte panter te zijn; 1 van de 13 in het bos uitgezette doelen…hahaha. Een aparte sport, die fanatiek door alle vier wordt beoefend. Een fikse regen/hagelbui doet de sfeer nog meer verbroederen. Het tentzeil waar we onderzitten begint al snel op veel plaatsen door te lekken: redden wat er te redden valt en gewapend met poncho en vuilniszakken proberen we in een oude schuur een droog onderkomen te zoeken. Alles nat, maar dat doet niet af aan de sfeer en het lekkere eten dat ik een grote, typische paella pan op tafel getoverd wordt. Wij proberen ook nog een bijdrage te leveren met wat olijven en chips, die gretig aftrek vinden bij de kleine Juan van 3. Paella NEE, gedroogde zwarte olijven JA….haha dat beloofd nog wat met Thomas later in zijn NEE NEE fase. Ik heb al eerder gemerkt dat de Spanjaarden enorm gastvrij zijn. Het opscheppen van een klein beetje paella wordt dan ook niet geduld. Liever eten zij wat minder:) Twee volle borden, een handje druiven en  stuk Tobeleronne chocola later kan ik geen boe of bah meer zeggen. Thomas echter heeft het helemaal gehad. Pogingen van Jeroen om met hem rond te lopen in de draagzak zet ook geen zoden aan de dijk meer. Helaas moeten we dan ook afscheid nemen en terug naar ons huisje lopen. De rest van de dag verloopt moeizaam. Thomas kan de slaap niet meer vatten. Paula kan de tekenen van extreme vermoeidheid ook niet meer negeren en probeert her en der nog wat rust te pakken. Al met al betalen we een hoge prijs voor de spontane JA tegen een gezellige middagje met de Spanjaarden.

Geschreven door JPT