De laatste volledige dag in Xixona en omgeving. Gisterenavond hebben we voor vanochtend een mooie wandeling uitgezocht in de omgeving van Torremanzanas. Een leuk (berg)plaatsje op slechts een km of 10 rijden van ons huisje. De spullen die we nodig hadden voor de wandeling hadden we al gepakt dus na een kort ontbijt konden we al vroeg in de auto stappen. Nog voor de zon boven de bergen was besloten we de wandeling te starten met een cafè solo op een terrasje in Torremanzanas. Thomas moest ook nog gevoed worden dus dat ging mooi tegelijk. Toen iedereen er klaar voor was, was het nog de uitdaging om het startpunt van de geel/wit gemarkeerde wandeling te vinden. We vragen en aan de serveerster maar die wist het ook niet. Op basis van de folder uit ons huisje hadden we een idee waar het ongeveer zou moeten zijn. We lopen in de richting waar we denken dat het is en vinden inderdaad een geel/wit gemarkeerd pad waar we aan beginnen. Na enige tijd lopen komen we op de tweede kruising waar we een markering verwacht hadden maar die niet kunnen vinden. We lopen rechtdoor. Op een gegeven moment begint onze route steeds minder op een wandelpad te lijken. Links beneden van ons zien we een verharde weg en wat huizen liggen. We denken de weg te herkennen op ons kaartje. Ook al ligt deze niet op de geplande route besluiten we daar maar naar af te dalen want doorlopen zal ook nergens toe leiden.
We dalen af over de terrassen van de barranco waar we lopen. Soms even goed zoeken hoe we het beste naar een lager gelegen terras kunnen komen bij gebrek aan een pad. Redelijk eenvoudig slagen we daarin en komen we uiteindelijk bij de verharde weg uit die we zagen. We slaan op de verharde weg rechts af en denken dat we daarmee weer op de route zullen komen. We zijn in ieder geval beland in een heerlijk rustige vallei met een drietal huisjes en groene terrassen. Het geeft een heerlijke rustgevend gevoel. We volgen de verharde weg gedurende ca. een half uur zonder ook maar iemand tegen te komen. Op een gegeven moment zien we weer een gele pijl aangegeven staan die we volgen. Het zijn de pijlen van de Camino de Santiago die Jeroen nog goed herkend. Ze zijn echter anders dan de geel/witte markeringen die we eerder volgden maar de markeringen volgen elkaar sneller op. De camino loopt prachtig langs akkers en verlaten huisjes. Als Thomas zich begint te roeren en het ook al tegen twaalven loopt besluiten we even te stoppen bij een olijfboomgaardje met uitzicht op een klein bergdorpje. Thomas kan even spelen op het kleedje, wordt nog een keer gevoed en wij eten een appeltje en schieten wat foto's. Na een minuut of 20 pakken we weer in om verder te lopen naar het bergdorpje en daar te kijken/vragen waar we nu precies op de kaart zitten en verder een plan te trekken. Er beginnen zich ook wat donkere wolken te vormen en daar willen we geen last van krijgen. Aangekomen bij het bergdorpje spreken we de eersts voorbijganger aan. Blijkbaar zijn we weer terug in Torremanzanas. Die hadden we even niet verwacht. Op basis van de paar huizen die we van een afstandje zagen, hadden we eerder een klein gehuchtje op de kaart verwacht. Maar we zagen blijkbaar alleen de bovenkant van het dorp want vanaf die eerste huizen liepen een aantal straatjes stijl naar beneden aan de andere kant van de bergrug. Anyhow, we waren weer terug en snappen niet precies wat we nu van de kaart gelopen hadden maar mooi was het in ieder geval wel en daar gaat het om! We twijfelen nog even om in Torremanzanas wat te lunchen en daarna nog een stukje verder te lopen over het mooie pad maar besluiten toch maar terug te gaan naar de auto. We hebben nog vrij veel restjes in huis die op moeten en voor Thomas is het ook beter als hij nog even lekker kan spelen en in zijn bedje kan slapen. In de middag blijft het gelukkig nog mooi zonnig weer zodat we het badje van Thomas nog voor een laatste keer kunnen vullen. Zodra hij de eerste vermoeidheidsverschijnselen vertoond gaat hij naar zijn bedje. Maar Thomas is niet van plan te gaan slapen en zet het op een huilen. Van het plan om rustig nog wat te lezen (Jeroen) en zelf ook nog wat bij te slapen (Paula) komt daardoor weinig terecht, dus gaan we de spullen maar pakken voor vertrek. Samen steken ze dan maar de handen uit de mouwen. Na een uurtje huilen is Thomas zo moe geworden dat hij alsnog in slaap valt dus kunnen we even rustig doorwerken. Naast het pakken moest ook de buitenkeuken nog schoon gemaakt worden. Dat was best even flink schrobben voor Jeroen, temeer omdat we dat de laatste paar dagen niet echt hebben bijgehouden.

Als we grotendeels klaar zijn met het pak- en schrobwerk roert Thomas zich weer en besluiten we naar Addi te gaan die ons nog had uitgenodigd voor een drankje waarbij we gelijk de eindafrekening in orde konden maken zodat we daar de volgende ochtend geen tijd meer aan zouden kwijtraken. Na nog gezellig wat gekletst te hebben op de veranda van Addi's rode casa is het etenstijd en lopen we naar boven waar we nog een eigen gemaakte pizza op de BBQ gooien. Goed op bakpapier om de buitenkeuken niet opnieuw vuil te maken. Na de deels zwart geworden pizza gegeten te hebben (helaas, buitenkeuken gaat niet altijd goed) pakken we nog wat laatste spulletjes. Dan gaat Paula vroeg naar bed, Jeroen loopt nog even door het donker naar bar beneden om met de wifi verbinding daar nog een leuke chambres d'hôtes voor de maandag uit te zoeken. Nadat dit gebeurd is en hij ook zijn boekje uit het huisje nog heeft uitgelezen zijn we (helaas al weer) klaar voor de terugreis.

Geschreven door JPT