Het plan voor vandaag: Autotocht van 25 km langs de kust van Xabia met uitzichtpunten “zover het oog reikt” en daarna fietsen langs de haven van Xabia rond de mythische berg Montgó  naar de haven van Denia.

Uitvoering: We beginnen met een supermarktstop voor een zoektocht naar strandhanddoeken. Niet gevonden , maar wel de eerste torró / turón  geproefd; een lekkernij  van amandelen, honing, eiwit en suiker,  waar Xixona (waar onze Finca ligt) om bekend staat. De eerste stop op de autoroute is  de Cala de la Granellla: een rustige baai verborgen tussen enorme steile rotsen, waar je ongestoord zou kunnen zwemmen. Tja het blijkt helaas drukker dan verwacht, ondanks het kiezelstrand en de dinsdagochtend. Wij komen dan ook niet verder dan de parkeerplaats. De kiezels zijn verboden terrein van onze Ellie:( Ach grote ronde kiezels zijn nu ook niet echt ideaal voor Thomas, al ligt de baai wel magisch mooi ingeklemd.   Bij de volgende stop wellicht meer geluk: Mirador del Ambolo. Het bijbehorende Cala del Ambolo is een naaktstrand,  daar doen ze niet zo moeilijk over honden. Bij de mirador heeft Thomas er ineens genoeg van. Flexibel als we zijn, voeden we hem daar gewoon. Picknickkleedje op de grond en meneer is weer helemaal happy. Wat is er nu leuker dan stappen en mama gebruiken als klimtoestel, stampen op mama’s buik en mama een dikke glimlach geven als het je lukt om een paar seconden allen rechtop te zitten. Thomas’ gezicht dat ineens opkijkt met een blik van: ‘kijk dit kan ik ook al’ is onbetaalbaar.  Jeroen en Elvis gaan ondertussen dat naaktstrand zoeken, maar meer dan een steile afdaling en dito klim terug wordt er niet gevonden. De temperatuur heeft ondertussen wel al de 30 graden bereikt. Met Thomas, zonder parasol of schaduw…nee strand is misschien toch niet echt een optie. Het deel van de autoroute dat we gezien hebben is super mooi en biedt nog veel mooie plekjes in het verschiet. Met Thomasje is het echter geen doen: in en uit de auto om al deze mooie uitzichtpunten te bekijken (weer een les geleerd).    Inmiddels is het helaas ook al half 2 geweest. De fietsverhuur is net dicht. Daar kunnen we maar moeilijk aan wennen, die siesta van 14 tot 17 uur. Alle winkels zijn gewoon dicht. Ook in de grote steden. Dat is eigenlijk nu net het moment dat de Bekkertjes en de Mostertjes van alles willen ondernemen:(  We besluiten dan ook maar door te rijden naar het historische en elegante Denia, aan de voet van het natuurreservaat Mongró. De tekst alleen al beloofd veel goeds. De auto kunnen we wederom weer makkelijk kwijt aan de boulevard. De wagen uitklappen, oversteken en dan gelijk maar goed beginnen met een lekker vrolijke alcoholvrije Mojito Coco en Pina Colada  (even iets anders dan de cola en de vruchtensapjes) in de visserswijk Baix la mar. Langzaam slenteren we door leuke smalle straatjes richting het Castello de Deniá dat hoog boeven de stad oprijst (burcht uit de 11/12e eeuw beginnen  die nog duidelijk herinnert aan de islamische tijd). Eenmaal boven heeft Thomas weer honger. Inmiddels zijn we zover dat we dan ook maar gelijk een bankje zoeken en niet het proberen te rekken tot er een mooi terrasje voorbij komt. Wat er natuurlijk wel is, 5 minuten verder lopen  en wel met magisch mooi uitzicht over de haven en stad. Ach wij zijn op dat moment ook al blij met uitzicht op de stenen kasteelmuur (we hebben het slechter getroffen haha). Het Castello is wederom een mooi rustig, sfeervol punt binnen de stad. Om bovenop de kasteeltoren te komen hebben ze ijzeren loopmatten neergelegd, zodat ook mensen met een rolstoel of wandelwagen naar boven kunnen gaan. Elvis vind het maar niets, met zijn kleine voeten kan hij alleen op de ijzeren randjes lopen, anders zakt hij erdoorheen. Hij hupt en zwalkt de eerste meter. Zo zielig. Dan maar hem even illegaal door de ruinie naar boven laten lopen. Natuurlijk maakt hij van deze vrijheid gelijk gebruik om te laten weten dat Elvis ïn the House” is. Tja de King of the castle moet zijn geur achterlaten en hij plast er dan ook rustig op los. Elk stenen pilaartje is de klos…….zucht, maar ergens ook wel weer lachwekkend. De Spanjaarden vinden dat ook, dus geen zorgen. Bovenop vermaakt onze Thomas de overige touristen met zijn gezang; bij nader hadden we best even met de pet kunnen rondgaan, zoveel complimenten krijgen we!Wij genieten ondertussen van het uitzicht van ver zie je de verschillende vissersboten de haven binnen stromen. Oh ja dat was ook een tip: de visafslag waar tussen 17 en 18 uur de vissers terugkeren van zee en hun boten afmeren. Met name de subhastes (visveilingen) zouden een lust voor het oog zijn. Oeps het is inmiddels al 16.30 uur.  Van boven leek de visafslag niet te missen. Eenmaal beneden vinden we hem pas als de klok 17.45 uur aan geeft. Helaas pindakaas…..weinig meer te zien. Dan maar een terrasje opzoeken. Denia zou goed bekend staan bij fijnproevers. Hollandse kibbeling en assortiment frituursnacks op de kaart doen toch anders vermoeden?! Het voordeel is wel dat er standaard wifi is op dit soort locaties dus eindelijk dan even tijd voor een kort skype-gesprekje  met opa en oma Mostert . Thomas blijft de telefoon maar kusjes geven; de stemmen worden door hem gelijk herkend. Leuk!. Jeroen probeert ondertussen een beter  restaurant optie te vinden. Mmh irritant die verouderde reisgidsen. Alles blijkt failliet of gesloten of onvindbaar. Rond 19 uur terrasjes zitten hier gek genoeg overal nog vol met koffie?! drinkende Spanjaarden. Rare volgorde….espresso, bier met tapas en dan diner. We belanden uiteindelijk in een “Korte Putstraat (Den Bosch)” achtige straat. Iets minder toeristen-lok-tentjes dan waar we eerder zaten. De salade vooraf biedt Thomas weer de kans om nieuwe smaakjes uit te proberen. Waar de baby van het Ierse stelletje naast ons een gepureerde prak krijgt, sabbelt Thomas rustig op een stukje avocado en trek hij hele gekke bekken bij de partjes tomaat (dat blijft hij maar een rare substantie vinden). Brood en mammiemelk blijft toch zijn favoriet:)  Helaas blijkt de kok geen raad te weten met de ultra verse vers. Jammer van het lekker ogende visplateau: na een mond vol graatjes, darmkanalen van de gamba’s en jelly achtige mosselen houden we het al snel voor gezien. Gelukkig is er rond 22 uur altijd nog wel een koffiebarretje open, waar Paula de avond toch nog smaakvol probeert af te sluiten. Een grote  punt drie lagen chocoladetaart en een smeuïge chocolademuffin maken heel veel goed:)

Geschreven door JPT