Rome, here I’m.

De afgelopen dagen begon een kies op te spelen. Ik heb er best last van ondanks de aspirine. Kan ook gebeuren.
De gastheer, Aldo, verzorgde een prima ontbijtje waar ik in ieder geval de resterende dertig kilometer kan overbruggen. Doel voor vandaag is camping village Flaminio en zorgen dat de fiets op transport gaat naar Nederland. De firma Soeters is hierin gespecialiseerd. ‘s Middags Rome in en in de loop van woensdag naar huis.
Zo snel gaat het ...... drie weken geleden vertrokken en nu gearriveerd. Het is en blijft een prachtige ervaring.

Ik vertrek rustig. Ik ben me bewust van de landelijke omgeving zo dicht bij Rome. En voor vandaag staan alleen geasfalteerde weggetjes op het menu van de via Francigena. Alle ingrediënten bij elkaar om rustig het laatste stukje naar Rome te fietsen.
De werkelijk is anders. In een flauwe afdaling zag ik een halve drempel in de schaduw te laat. Als je weet dat er een drempel komt, kun je de fiets er wel over “trekken”. Doordat ik de drempel (rioolpijp in het asfalt) niet zag aankomen, ging ik er vol overheen. En op de een of andere wijze ging het achterwiel wat sneller dan de rest, ik leek even te vliegen, salto met het gevolg was dat de fiets bovenop mij lag. Het vlinderstuur heeft de grootste klap opgevangen en is niet meer recht. Ik had een helm op en die is licht beschadigd. De vriendelijke Italianen, Alessio en Claudio en de echtgenote van Alessio ontfermden zich over mij en de fiets. Echt behulp- en zorgzaam. Meteen desinfecterende vloeistof erbij gepakt. Grandioos. En alles (bij mijzelf en de fiets) functioneert nog. Gelukkig dat het zo afloopt. Beschermengel (of Sint Christoffel)?

Ik vervolg de route nadat ik nog goed naar de drempel had gekeken. Weer een ervaring erbij.

En op een gegeven moment kom je op het fietspad naast de Tiber. Een gevoel van herkenning met twee jaar geleden. En dat is ook het gevoel van Yes here I’m en ook van “zo snel”?. Ik laat me met dat gevoel op de foto zetten, door jawel drie politieagenten, die dat graag wilden doen. Ze vroegen hoe de schaafwond was ontstaan. Ik vertelde over een drempel op een plaats waar je die normaal niet zou verwachten. Een van de agenten reageerde met “ typical Italy”. De laatste kilometer rij ik van de Tiber af naar de camping. Om de route te volgen, moet ik de fiets over een vangrail tillen. Blijft een bijzonder land.

Ik boek een vlucht voor morgen naar Amsterdam. Ik ga even douchen en lekker onder een parasol zitten bij de receptie. Het is aangenaam warm en ik heb de behoefte om bij te komen. En ik mag om half drie in mijn mobile home voor de laatste nacht.
Bert en Tineke uit Waalwijk zien mij zitten en vragen of ik gevallen ben. Begin van een leuk gesprek over fietsvakanties. Zij fietsten in zes weken van Waalwijk naar Rome. De Hans Reitsma route. Zij vertelden over hun ervaringen van deze vakantie en over Santiago de Compostela. Je leeft bij de dag en komt, tijdens zo’n trip even anders in het leven te staan. Je leeft veel meer in het hier en nu. Dat is wat er anders is. Je bent met de dag zelf bezig en alles wat op je pad komt.

Aan het eind van dag fiets ik naar het centrum van Rome. Langs de Tiber klinkt zeer luid het nummer High Hopes van Pink Floyd. Ik ben meteen in de stemming.


Ik heb iets met de kerk Santa Maria de Trastevere. Het is een van de oudste kerken in Rome. Ik vind het een bijzondere kerk. En waarom? Ik heb daar geen rationele verklaring voor.
Als je naar het centrum van Rome fietst kun je gebruik maken van het fietspad langs de Tiber. Reuze handig. Zo fietste ik achter een man op e-bike. Zo te zien iemand die vaker in Rome heeft gefietst. Deze fietser achterna want ik volg ook nog de bordjes van de via Francigena. Dwars door voetgangersgebieden. In no time sta ik met de fiets op het Sint Pietersplein.

Ik rij door naar de wijk Trastevere. Ik zijn veel voetgangersgebieden en daar loop ik ook met de fiets aan de hand. Ik dwaal wat rond totdat ik de Sante Maria de Trastevere kom. Ik zie dat ook hier permanente bewaking is van militairen.
Het plein voor de kerk, de terrasjes, de oudheid van alles, de kleuren het blijft me fascineren.
Ik ga naar binnen in de kerk en ga ergens achteraan zitten. Gewoon simpel zitten. Dat ik hier kan en mag zitten heeft betekenis voor mij. Dankbaarheid, weemoed, ervaren zorgzaamheid van onbekenden, de meelevendheid, de liefvolle ontmoetingen. De verbinding met alles en iedereen. Wat een mooie ervaring.

Ik fietste langs de Tiber terug. Veel mensen aan het joggen, hardlopen, fietsen en wandelen. En gezelligheid met kraampjes en terrasjes. Ik fiets extra langzaam om de omgeving zo goed mogelijk in me op te nemen. De Tiber, de bijzondere stroming, watervogels, de bruggen, de leenfietsen, fietsen in het water. Ik doe nog even de laatste boodschappen bij een kleine buurtsuper. En dan weer verder op het fietspad. Een deel van dit fietspad is genoemd naar Laura Garroni een verzetsvrouw. Ik lees haar verhaal op een informatiebord. Boeiend. Achter het bord zijn kinderen aan het volleyballen, verderop zijn mensen aan het paardrijden. Gewoon de dingen van alle dag. Er is zoveel te zien, totdat het pad doodloopt op een vangrail. It’s Italy. Een prachtig land.

Bij aankomst op de camping praat ik met Arno (Wassenaar 59) en Aalt (Ede 54). Beiden hebben de Reitsma tocht achter de rug. De eerste keer en met heel veel plezier in 3 respectievelijk 4 weken. Doen zolang je het nog kunt doen. En met steun van hun beider echtgenotes. Ik heb deze tocht alleen kunnen doen met mijn steun en toeverlaat. Mieke, grazie mille!

Geschreven door Johns.travels