De kunst van het balanceren.

Ik verlaat Pienza. Een mooi stadje en kan het niet nalaten nog een foto van Pienza en van de omgeving te maken . In de omgeving herken je de uitgewerkte vulkaan, Monte Amiata.
Ik fiets door de Val d’Orcia naar Radicofani. Een vestingsplaatsje op een berg op circa 800 meter hoogte. Het is zondagmorgen en op de goed geasfalteerde weg kom je nauwelijks verkeer tegen. De klim is prima te doen. Wat ik niet zo vaak doe, is dat ik nog een keer omkijk naar Pienza, wat ook hoog ligt. Wat een mooi silhouet. Dat Toscaanse landschap is echt geweldig.

Ik ben rond tien uur in Radicofani. Meteen gelegenheid voor een kop cappuccino. Ook weer een prachtig fotogeniek dorpje.

Na een kilometer of vijftig is het gedaan met het asfalt en wordt de via Francigena weer over de traditionele wegen geleid. Sommige echt zeer moeilijk berijdbaar. Een aantal is zeer rijkelijk voorzien van gravel of grind. De banden glibberen er soms overeen. Het is de kunst van het balanceren zonder te vallen en voornamelijk met de achterrem bij te remmen. En mocht je eventueel de illusie hebben van haast.... dit soort wegen smoort elke gedachte hieraan. Ik neem rustig de tijd en neem geen risico’s.

Er is een wielergezegde: na elke klim volgt een afzink. Dat klopt en ik had er altijd een idee bij dat de bij de klim geleverde inspanning zich vertaalt in de beloning van de afdaling. Ik heb gemerkt dat deze wetmatigheid bij dit soort weggetjes niet altijd opgaat.😀

Rond een uur of twaalf neem ik een wat langere pauze bij een watertappunt. Ik eet nog wat kersen en er stopt een bestelbusje om water te tappen. Ik kom met de man, Stefano aan de praat. Ik vertel wat ik aan het doen ben en hij staat erop om zijn vader, die in de auto zit, te ontmoeten. De negentig jarige man Enrico heeft in het verleden zelf gekoerst en hij vindt het geweldig dat ik hem de hand schudt. Mooi tweetal vader en zoon.

In het volgende plaatsje, Acquapendente, tref ik twee Nederlanders. Bert en Dinie bieden aan om samen wat te drinken. Zij komen uit Woerden. Zij lopen de via Francisgena in drie gedeelten en zijn nu met het voor hen laatste deel bezig: van Massa naar Rome. Zij hebben inmiddels veertien dagen gelopen. Best wel zwaar om ongetraind elke dag een etappe van tussen de 22 en 32 kilometer te lopen. Om zoveel mogelijk het meeste warme moment vermijden, zijn ze vanmorgen om zes uur begonnen. Om half twee hebben ze hun einddoel voor vandaag bereikt. Ze zijn aan de vroege kant want het hostel, waar ze overnachten is nog gesloten.
Ik kijk vol respect naar de wandelaars met de af te leggen trajecten in de brandende zon en zonder verkoelende rijwind. Bert en Dinie vroegen zij zich af “kun je die steile klimmetjes wel fietsen?” En heb je met die slechte wegen geen lekke banden gehad?
Wat het laatste betreft tot nu toe heb ik gelukkig geen lekke band gehad. Ik heb het bewust er niet over gehad of geschreven, want er is een principe dat alles, waar je aandacht aan besteedt, groeit. Onderweg heb ik nagedacht hoe dat principe werkt bij lekke banden? Ik kwam er niet uit😀.
Na verloop van tijd voegt Joris uit Haarlem zich bij ons. Hij loopt voor de vierde keer het traject Lucca Rome. En tot slot maakt Peter uit Keulen het gezelschap vF’ ers (vF = via Francisgena) compleet. Het was een leuk moment.

Ik fiets verder naar het meer van Bolsena en besluit om een overnachting te boeken in het vijftien kilometer verder gelegen Montefiascone. Daar aangekomen blijkt de overnachting gesloten en telefonisch niet bereikbaar te zijn. Ter plekke geannuleerd en een ander adres in dezelfde plaats geregeld. Ik word door een hartelijke familie ontvangen, die enigszins verrast zijn door het late tijdstip van boeking (half vijf).

Ik zag in Montefiascone een bord staan met Rome 100 kilometer. Daarmede komt het einddoel in zicht

Geschreven door Johns.travels