Amai zunne.

Om zeven uur sta ik op. John de Coninck vraagt wat ik wil hebben als ontbijt. Er is onvoldoende brood maar dat is snel geregeld omdat de bakker om de hoek is. John trekt zijn jasje aan en ik ga met hem mee. Het is een moderne bakker om de hoek. Zelfbediening. En allerlei varianten. En het is vers gebakken. Je ruikt de geur van vers gebakken brood. Het is slim bedacht en het doet me enigszins denken aan een automaat met ballen gehakt, kroketten enz.
Met zijn tweeën halen we nog zoveel mogelijk herinneringen aan de familie op. En ook hoe je zo vitaal oud wordt. “Ik weet het ook niet, John”. Opvallend vind ik de enorme geïnteresseerdheid van John in alles.
Met Jan de vorige avond gesproken over het thema “consumptiemaatschappij”. Jan heeft als hobby filosofie. Ongelofelijk veel (studie-)boeken over dit thema. Het aandoen van Mechelen was voor mij de schakel tussen het verleden en het heden. En per slot van rekening heb ik een kwart Belgisch bloed. 😀

Om negen uur neem ik afscheid en ik kom Mechelen gemakkelijker uit dan ik erin kwam. Op circa 100 meter van de Kruisveldstraat loopt de Geerdegemvaart en deze volg ik naar Leuven. Van Leuven fiets ik naar Hoegaarden. In Hoegaarden pak ik de route Amsterdam - Barcelona weer op.
Ik daal af over een straat met kinderkopjes, wel twee kilometer lang. De fiets wordt uitputtend getest op loszittende onderdelen. Ongeveer halverwege zie ik het kerkje van Hoegaarden “mooi fotomoment”. Een wat oudere man komt naar me toe en we raken aan de praat. In onvervalst Vlaams vraagt hij wat ik aan het doen ben en waar de reis naar toe gaat. “Amai zunne en als ge dan pech krijgt, hoe komt ge dan weer terug?” Vorig jaar was der ‘n Hollander die helemaal te voet was. Hij gaf mij als tip mee om terug te fietsen en dan kon ik via een macadam weg ook Hoegaarden bereiken. Deze logica ontging mij want voor mij gevoel was ik halverwege de weg met kinderkopjes. Het was wel een heel leuk gesprek en de tachtiger vond het prima om op de foto te komen.

In Hoegaarden tussen de middag een Hoegaarden biertje gedronken. Eentje kan geen kwaad. Ik ben er al om twaalf uur.

Van Hoegaarden naar Namen (door de Haspengouw) volg ik de RAVeL. Réseau Autonome de Voies Lentes. Het traject van RAVeL is ongeveer 2000 kilometer “trage wegen” in Wallonië en voorbehouden aan niet gemotoriseerd verkeer. Jaagpaden en voormalig tram en treinbeddingen zijn hiervoor gebruikt. Ik volgt nu het traject van een voormalige spoorlijn. Kaarsrechte stukken door een glooiend landschap. Al na 100 meter passeer ik ongemerkt de taalgrens. Af en toe kruis je een andere weg, die altijd voorrang heeft. Ik werd gewaarschuwd om niet zo maar door te rijden. Ik fiets zeer relax naar Namen. Wat ik als bijzonder heb ervaren dat ik heel vaak voorrang krijg. Automobilisten stoppen (en dat gebeurt in Nederland zelden). Echter ook in België weet je het niet zeker ...sommige automobilisten rijden toch door.. Ik laat het er niet op aan komen.

Van Namen naar Dinant (28 km) fiets ik langs de Maas. De kwaliteit van het fietspad wisselt erg. Soms liggen er stroken kinderkopjes als cultureel erfgoed (denk ik dan maar). Het effect is dat je vertraagt en dat het allerbelabberdst fietst.
Onderweg zie je van alles. Er staat een prachtig kasteel met een mooi park aan de andere kant van de Maas. En ik fietste langs een omgebouwde boot die op het droge ligt en ik vermoed is omgebouwd tot een b&b. Ik dacht fotomoment en keerde weer om. Ik had niet gezien dat een dame voor het schip lag te zonnen en bedenkelijk mijn kant op keek. Paparazzi.

Ik overnacht na 120 kilometer in Dinant bij hotel Aquatel in de Rue du Velodrome. Amai zunne dat klinkt vertrouwd...

Geschreven door Johns.travels