Koninginnerit en mazzel.

Ik stond eerder op dan gebruikelijk. Het is droog en de vooruitzichten in Martigny zijn de eerste uren droog en dan wordt aan het eind van de ochtend regen voorspeld. Dus ontbijten en om acht uur op weg naar de grande Sint Bernard om vervolgens richting Aosta in Italië af te dalen. Ik lever de sleutel van de kamer in en fiets weg. “Hey John, good luck today”, hoorde ik schreeuwen en keek om. Het was Peter, die mij dit toewenste. Het enthousiasme van Peter neem ik als duwtje in de rug mee; hij vertelde dat hij graag mee omhoog had willen fietsen.
Ik rij vandaag alleen op de bewegwijzering. Dus zonder gps. Dat maakt dat ik onderweg mij concentreer op het fietsen, me op de omgeving richt. En niet in de verleiding kom om toch te kijken hoe ver of hoe hoog ik ben. Het grappige is dat onderweg weinig wordt aangegeven. Bij de Timmelsjoch, bijvoorbeeld, staat om de kilometer een bord, zodat je weet waar je bent. En in wezen doet het er niet toe. Je wilt naar boven.

De helikopter met bestrijdingsmiddelen had zijn werkterrein van Montreux naar Martigny verlegd. Vlak achter flats in Martigny, waar ik langs reed, werd druk gevlogen. Bedrijven we op goede wijze de landbouw? En wat is de schade op de lange termijn?

Ik rij gestaag omhoog. Relaxed en rustig is het motto. Als je forceert en niet het goede tempo fietst, blaas je jezelf op. Ik zorg dat ik de juiste cadans vind.
Bijzondere momenten, die me opvallen, leg ik vast. Ik zie nog in Martigny een boom op een kerktoren groeien. Ik denk na over wat de gedachte ervan zou kunnen zijn: een religieus onderzoek of deze boom vanuit de kerktoren tot in de hemel kan groeien? "Op de fiets denk je van alles en ook weer niet teveel, want ie moet verdan".

Het is circa 44 kilometer naar de top van de Sint Bernard en ik klim gestaag omhoog. Van 470 meter naar circa 2500 meter hoogte. De eerste zestien kilometers zijn niet moeilijk en de zon werkt super mee. 't is genieten. En als er even geen verkeer is, “hoor” je de stilte met vogels en krekels. Het rinkelen van de koebellen: af en toe lijkt het of ik een melodie hoor. De koeien ruiken anders, dan ik in Nederland gewend ben. De koeienstront ruikt anders. Of is het verbeelding? Een vrouw die aan de zijkant van de weg Nordic wandelt, haal ik met moeite in. Gestaag omhoog. Geen andere fietsers te zien; wel het nodige verkeer wat langs raast. Een aantal motoren, waarvan sommige met camera’s op hun helmen.

Ik pauzeer bij een gelegenheid en bestel cappuccino. Ik heb dan twee uur gefietst. Ik ben er alleen.

Er komen wat steilere stukken van gemiddeld 8%. Ik gebruik het lichtste verzet. Ik zie de besneeuwde toppen steeds dichterbij komen.
Dertien kilometer voor de top komt een overdekt (“galleria”) gedeelte, tot het begin van de Sint Bernard tunnel. Vanaf dan zijn nog zeven zware kilometers te gaan (meer dan 8%). Je bent boven de boomgrens en de lucht is ijl. Er is weinig gemotoriseerd verkeer en het weinige verkeer maakt des te meer een hels kabaal. Het lijkt wel of het lawaai van auto's en motoren in de galleria wordt versterkt.

Bij een parkeerplaats staat een man te applaudisseren. Ik stop en is Henk en zijn echtgenote Ida uit Amerongen (ook bekend van een berg 😀). Hij overwoog toen hij mij zag om aan te bieden om mijn fiets in de caravan te leggen en mij naar de top te brengen. Hij fietst zelf niet, maar begrijpt de lol. Beiden zijn gepensioneerd en nu vijf weken op vakantie met hun Eriba. Zij hebben oog voor de plantjes, die net onder de sneeuw vandaan zijn gekomen en nu al bloeien: de gentiaan, vrouwenmantel en viooltjes. Het meest verrassende was dat ze vertelden dat de pas nog maar anderhalve dag open is. Ik heb er verder totaal niet bij stil gestaan. Wellicht ook door de afgelopen warme periode. Ik heb mazzel! Ik denk nog even aan Dirk, die ik heb ontmoet en die tien jaar gelden tijdens zijn fietstocht niet over de pas kwam. Dat was ook eind mei/begin juni.


Ik merk dat ik het al goed koud begin te krijgen. De adem condenseert als ik uitblaas. Er staat een aanwijzing van nog vier kilometer en nog 400 hoogtemeters te overbruggen. Het begint inmiddels ook te regenen. Zware regendruppels en de wind neemt in kracht toe.
Ik bereik de top, gelijk met een aantal wandelaars. Er staat een klooster met bijbehorend eenvoudig hotel (Hospice) en kerkje. Ik zou graag binnen willen kijken. Ik vraag aan de broeder, te herkennen aan een witte trui met een groot kruis op zijn borst, of ik binnen mag kijken. “Of course, if the door is open, you are always welcome and if you want you can drink tea.” Ik schuif aan bij een groep pelgrimgangers aan een lange houten tafel. Een Engelsman loopt de Via Francigena van Canterbury naar Rome en hoopt dat in 100 dagen te doen. Het trekt me totaal niet om een nachtje in dit klooster mee te maken.

Ik zie twee Italiaanse fietsers warme kleding aandoen. Ik volg hun met een extra jas, beenstukken, bandana om de oren en mouwstukken om de handen. Het blijkt dat zij in hetzelfde motel in Martigny hebben overnacht. Zij hadden mij ‘s ochtends al gespot. Het eerste stuk dalen we samen af. De sokken er flink in. De eerste kilometers bibber ik van de kou en de regen. Langzaam kom ik in de warmere lucht terecht en is het droog geworden. Ik kan onmeunig genieten van de afdaling met weinig verkeer en goed goed asfalt. Veel te snel bereik ik Aosta.

Ik scoor een eenvoudige overnachting. Morgen maak ik een aanvang met de Via Francigena.

Een stukje geschiedenis: een van de beroemdste tochten over de grote Sint Bernhardpas was die van Napoleon in 1800. Hij ging met manschappen op weg naar Noord Italië om tegen de Oostenrijkers te vechten.

Geschreven door Johns.travels