Ik heb inmiddels veertien dagen van de reis erop zitten. En hoelang deze (nog) gaat duren kan ik niet zeggen. Ik wil jullie allen heel hartelijk bedanken voor alle warme, bemoedigende, complimenteuze, onverwachtse, hartverwarmende en lieve reacties via de gmail, Pindat, telefoon of app. Dat had ik niet verwacht. Ik kan niet persoonlijk op elke reactie reageren. Dat heb ik los gelaten. Weet wel dat ik elke reactie, bewust of onbewust meeneem. Behalve de sportieve kant is er een andere kant aan deze trip. Je bent je van heel veel zaken meer bewust, dan tijdens de gewone dagelijkse gang van zaken in het "normale" leven. In die zin, en dat is misschien ook wel cryptisch geschreven "maak ik deze reis niet alleen". Ik voel meer verbondenheid dan ooit te voren.

Op een vraag/opmerking kom ik tzt zeker terug, is deze reis ook een pelgrimsreis? (Vraag van Hans Reinders).

Wat mij opvalt dat ik positieve reacties krijg op mijn stukjes..... Daar ben ik natuurlijk blij om. Ik schrijf, zonder er op dat moment al te veel over na te denken, datgene op, wat die dag zich heeft voorgedaan. Dat betreft uiteraard de reis zelf, maar ook datgene wat iets heeft opgeroepen. Soms misschien wel bijzondere kronkels of opmerkingen. Mijn oproep is, neem het aub ook niet al te serieus.... Als ik mijn eigen verhaal later terug lees, denk ik misschien ook wel... oorzaak drank of toevallig de man met de hamer tegengekomen of aan het tubetje Solutie gesnoven (bandenplakmiddel waaraan hallucinerende werking aan wordt toegeschreven)....😀

Soms neem ik de tijd om nog iets terug te lezen, soms ook niet. Dus ook bijzonder taalgebruik kun je tegenkomen. Bovendien maak ik gebruik van automatische tekst correctie. Vaak wordt het goede woord gekozen en soms ook niet. ...... Soms grappig, en ik kan me voorstellen dat er wat wenkbrauwen worden gefronst.

Verder blijft op mijn wat oudere iPad, Pindat probleempjes geven. Bijvoorbeeld bij teksten van foto's. Als ik teveel foto's heb, dan wordt de app opeens beëindigd en dan ben je je teksten kwijt...ik kan het nu in zekere zin best hanteren door weinig teksten bij de foto's te zetten. Cora: Het prachtige lichtblauwe meer van gisteren is Lago di Tenno (en ik heb nog geen duik genomen, komt misschien wel).



Het bovenstaande is een lange aanloop naar het verhaal van de woensdag:

Ik overnacht in hotel Primo in Riva del Garda. Gewoon een low budget hotel. Je kunt er goed slapen. Sanitair is prima. Als je een stekker uit de stekkerdoos trekt, dan trek je de hele stekkerdoos mee.... It's Italy. En op het ontbijt valt niets op af te dingen. Je kunt lekker op het terras je ontbijt eten. Meer dan genoeg. De temperatuur is aangenaam.
De internet verbinding is alleen hopeloos traag. Over vijf foto's uploaden was de iPad een uur bezig. Daar ga ik dus niet op wachten.

In 2011 heb ik samen met Marcel een fietsvakantie aan het Garda meer gehouden. Dit was een sportvakantie, welke we toen via Cyclotours hebben afgesloten. We logeerden in het Garda BIke Hotel in
Lazise. De eigenaar Nicola fietste zelf mee en we hadden een uitermate geslaagde fietsweek. Het leek mij aardig Nicola weer te ontmoeten. En dat was, volgens de recente mailwisseling wederzijds. Afgelopen maandag had ik het idee dat woensdag een prima dag zou zijn is om te overnachten in Lazise. Ik kreeg een kamer aangeboden. De eerste bedragen waren € 195 en € 175 en het laatste bod was € 150 voor halfpension... Daar heb ik maar bij gelaten en een eenvoudige overnachting (b&b) in Verona geboekt.

Ik vertrek om half negen. Vandaag weer in Vechtstromen tenue na twee dagen Cannondale/Vredenstein te hebben gepromoot. Ik ga eerst "terug" naar het centrum van Riva del Garda. Er zijn veel fietsers (racefiets/mountainbikes) en veel mensen zijn relaxed aan het joggen. Gewoon een ontspannen sfeer. Ik fiets rustig door een park en kom bij het haventje van Riva. Een paar oude dametjes zitten op een bankje aan het water. Ik besluit ook op een bankje te gaan zitten en het rustgevende Gardameer te ervaren. Prachtig weer, aangename temperatuur, het is rustig, er is water en het water wordt omgeven door hoge imposante bergen. Wat kan een mens zich op een ochtend meer wensen?

Ik pak de fiets en fiets relaxed richting Verona. Ik probeer zoveel mogelijk het fietspad, wat bij het Gardameer ligt, te volgen en niet de grote weg. Gezien de commotie die ik af en toe veroorzaak, zal ik ook wel het voetpad hebben gebruikt. Toch ontkom ik er niet aan om op een gegeven ogenblik de brede oeverweg te volgen. Op zich een brede weg, maar tot Malcésine zijn er drie korte onverlichte tunnels en een schaars verlichte tunnel van bij twee kilometer lang. Beruchte tunnels.
Ik heb mijn helm op en ik doe het fietsachterlicht aan. Ik merk enigszins een vorm van spanning als ik een tunnel in rij. In de lange tunnel bijvoorbeeld heb je geen zicht op de ondergrond. Gewoon vertrouwen dat het goed komt. Vooral "gas" geven, dan ben je er zo snel mogelijk uit.
Voor de rest, rij ik een relaxed tempo en geniet van alles rond en op het Gardameer.

Vlak voor Cassone haalt een Nederlandse VW-cabriolet mij in. De dame naast de bestuurder zwaait vriendelijk. Nederlanders herkennen Nederlanders...... De wagen stopt, de dame herkende ik niet een, twee, drie. De dame en partner mij wel vanwege het Vechtstromenshirt......Henk en Anita Lansink. Hoe bestaat het? Zo iets voorzie je niet.
Het is temeer bijzonder omdat Henk met zijn dochter volgend jaar van plan zijn om naar Rome te fietsen.
Op een terras van een hotel drinken we cappuccino. Henk en Anita verblijven aan de andere kant van het meer en zijn op de weg naar Garda. We hebben het over van alles en nog wat. En zeker over lange afstandsfietsen. Henk neemt het eerste deel van de Reitsma trilogie (Amsterdam naar Garmisch Partenkirchen) mee. Scheelt mij een boel gewicht en Henk heeft al deel 1 en kan zich al in de reis verdiepen. Toeval bestaat niet?
Het blijft een gedenkwaardig en zeker bijzonder moment. Dat verzin je niet. Ik had eerder een vader of moeder of kennis van een collega uit een Brookhuis bus verwacht. 😀

Ik rij verder. Als ik Garda passeer let ik speciaal op een witte VW cabriolet of een man met ook het geboortejaar 1955 met hoed en met een jong uitziende dame aan zijn zijde. Zij zijn me niet opgevallen.
Bij Bardolino verlaat ik het Gardameer en rij ik een kilometer of vijftien om de Reitsma hoofdroute op te pakken. En dat gaat via een paar klimmetjes, waar ik nu niet meer warm of koud van word.
De Reitsma route volgt het Canale Biffis, die mooi strak in beton in het landschap is gelegd. Een soort Omleidingskanaal (zoals bij de Dinkel). Ik bewonder nog een stuw zoals het Schuivenhuisje bij Denekamp. Om drie uur bereik ik relaxed na deze bijzondere dag Verona om drie uur. Dat is vroeg voor mijn doen.

Ik zoek de b&b da Virginia. Ik kom in geweldig huis terecht in een nauw straatje. In mijn beeld echt Italiaans. De gastvrouw is een wat oudere "mama", waarvan de gastvrijheid van afspat. Ze doet alles op het mij zoveel mogelijk naar de zin te maken. Mijn fiets mag mee naar binnen naar een soort woonkamer.
Ze spreekt enkel Italiaans en ik spreek geen Italiaans. En toch begrijpen we elkaar. Toen ik bijvoorbeeld vroeg waar ik mijn was kon doen en waar ik de was kon ophangen. Liet ze me zien waar ik kon wassen, de was kon ophangen en kwam ze ook later met wasknijpers. Tegen deze gastvrijheid en entourage kan geen duur hotel tegenop.

Ik was vroeg, dus ik ging zo rond vijf uur Verona bezichtigen. Het is voor het eerst tijdens deze fietstocht dat ik een stad echt wil bezoeken. De b&b is dicht bij het centrum en ik struin wat toeristische bezienswaardigheden af. En wat schetst mijn verbazing..... Ik zie Ronald uit Veghel op terrasje Christien op de foto zetten. Ik zie het en zorg dat ik achter Christien in beeld kom. Verrassend hen te treffen. Dat is wederzijds omdat ze hadden verwacht dat ik verder zou zijn.Toeval bestaat niet?
Ik drink ook een glaasje aperol mee. We hebben elkaar best nog wat te vertellen. Ze zien er jeugdig uit en zijn 66 en 68 jaar. En dan blijkt dat de vader van Christien bij het waterschap de Dommel heeft gewerkt als opzichter in de buitendienst. Ze vertelde dat haar vader een motor tot zijn beschikking had om het buitenwerk te controleren. Ik het geheugen van Christien staat gegrift dat al haar vader de Dommel overstak, dat hij zijn hoed afdeed. Uit respect.
Ik weet nu ook sinds vandaag dat Henk Lansink een hoed draagt en ik veronderstel dat hij bij de opening van de Doorbraak uit respect voor dit bijzondere project zijn hoed graag wil afzetten..😀

We besluiten om met zijn drieën te gaan eten in een bij lokaal goed bekend staand restaurant. Die tip heb ik via mij gastvrouw gekregen. Een mooie afsluiting van deze heel bijzondere, wonderlijke dag, waarbij ook nog eens 90 kilometer relaxed zijn afgelegd.



Het is een lang verhaal geworden. Ik er is iets wat ik nog wil toevoegen aan het verhaal van gisteren. Het is persoonlijk en heb ik enige aarzeling om het op te schrijven. Ik zet me over de drempel heen.

Ik heb meer dan dertig jaar geleden de Tireno-Adriatico gereden. Van Rome naar de Adriatische kust en weer terug naar Rome. Ik ben o.a. In Aquila, Monte Cassino en de Abruzzen geweest. Ik heb over de Campo Imperatore gereden, een hoogvlakte in de Abruzzen van circa 15 kilometer lang.

Ik reed gisteren over de Campo Carlo Magno. De mijn gedachten gingen door de Campo Carlo Magno terug naar de fietstocht vanuit Rome. En ik moest aan Monte Cassino denken. En denkend aan Monte Casino zie ik weer het moment uit de film die over The Wall is gemaakt, wat op mij erg veel indruk heeft gemaakt. Roger Waters die op erebegraafplaats van Monte Casino, waar zijn vader ligt begraven, het nummer "outside the Wall" op trompet speelt. Het nummer is op YouTube terug te vinden. De hele scène symboliseert voor mij op indrukwekkend en aangrijpende wijze de waanzin van oorlog.
Dus naast When I'm sixty four en Heroes is er een derde nummer: Outside the Wall.
https://www.youtube.com/watch?v=BYpnW52dnzY Indrukwekkend.
En ik kan het fluiten. En ook vandaag fluit ik dit liedje. Ik weet zeker dat mijn gezinsleden mij nog liever horen fluiten dan zingen. 😀



Toevoeging 2:
(aanvulling Hans Reitsma): "het Canale Biffis is tussen 1928 en 1943 aangelegd om het dal van de Adige ten noorden van Verona te bevloeien. Het 47 km lange kanaal begint in Ala, waar het gevoed wordt met water uit de Adige en mondt bij Verona weer uit in dezelfde rivier. Er zit bij elkaar voor 8,5 km tunnels in het traject plus een aquaduct bij het dorpje Ragano. Bij Bussolengo wordt ook nog electriciteit opgewekt met het water van het kanaal.
In de provincies Bolzano en Trento loopt een doorgaand fietspad langs de Adige, waarschijnlijk omdat daar toch al schouwpaden voorhanden waren en zo niets onteigend hoefde te worden. In het noorden van de provincie Verona zijn die schouwpaden er niet; de Adige maakt hier ook een minder gereguleerde indruk met meer natuurlijke oevers. Daarom heeft men als vervolg op het fietspad langs de Adige tussen de provinciegrens en de stad Verona waar mogelijk een fietspad langs het Canale Biffis aangelegd. Waar dit een tunnel induikt moet de fietser over een kleinere of grotere bult"".

Geschreven door Johns.travels