De weg der Franken.

Aardige lui van het hotel. Mijn fiets mocht op een binnenplaats staan en gisteravond / vannacht heeft het goed geregend. Zij hebben de fiets onder een afdak op de binnenplaats gezet. Kon ik vanmorgen tenminste op een droge fiets gaan zitten. En dat was om kwart over acht. Het was (nog) droog in een natte en donkere omgeving.
De Teasi leidde mij door een wirwar van straatjes in Massa naar de Via Francigena; met een half uur had ik de eerste klim buiten Massa te pakken. Het rommelde goed in de omgeving. Het onweersgeluid echoëde in de heuvels. Een mooi geluid, als het tenminste op afstand blijft. Dat geluk had ik tot twaalf uur tot aan Lucca en toen ging het helaas goed los.

Massa ligt aan de Middellandse Zee. Ik had er niets van gemerkt totdat ik in de eerste klim de Middellandse Zee zag. Je rijdt deels door een industriegebied. Interessant is om de te zien hoe groot de marmeren blokken zijn, die nog verwerkt dienen te worden.
Je ziet veel tuktuks. Piaggio Ape zoals deze hier in Italië heten. Ze stinken gigantisch. Niet prettig in een klim als deze voor je rijden. En wat ook niet prettig in de klim was, was een inhaalmanoeuvre van Nederlanders met een caravan. Zij haalden mij met een ruime bocht in en daarbij van de gehele weg gebruik makend. Keurig; ze vergaten dat er op een berg ook dalers (tegenliggers) zijn, die volop moesten remmen. Het liep goed af.

Heel veel mooie plaatsjes. Soms in combinatie met moderne kunst, zoals in Pietrosanta.

Alfred en Hilda fietsen de Via Francigena. Tot nu toe heb ik geen andere fietsers gezien. Wel, en in een beperkt aantal, wandelaars: pellegrino’s.
Na een kilometer of dertig komt een (wereld-)fietser mij tegemoet. Kon ook zo een Nederlander zijn. We stopten beiden tegelijk. Best wel grappig dat dat zo spontaan gebeurd. Dutchman? No American. New York.
Colin is in Berlijn begonnen en via Oostenrijk, Kroatië naar Rome gefietst en nu via de Via Francigena naar uiteindelijk Bordeaux. We schudden handen en wisselen wat ervaringen uit. Hij heeft zijn fiets in Berlijn gekocht met in de achternaaf de versnelling met dezelfde mogelijkheden als een derailleur. Bevalt hem goed. Duits design. Het valt hem op dat ik (als Europeaan) op een Amerikaan rij (Trek). We gaan allebei verder in tegenovergestelde richting.

Nog iets wat me al enkele dagen opvalt. Ik fiets de Via Francigena. Vaak keurig gepijld. In de oude tijd (toen horden mensen over deze weg naar Rome gingen) waren er geen verkeersregels. Nu dus wel. En ik word vaak, door de gepijlde route, een eenrichtingsweg, met een rood verbodsbord, ingestuurd. Zelden dat iemand daar een opmerking over heeft. Het lijkt dat erop dat tegemoet komend verkeer met mij rekening houdt. In het begin twijfelde ik tussen wel of niet een doen. Nu ga ik gewoon. Een alternatief overigens, omrijden, vind ik niet zo aantrekkelijk.
Of zou voor de volgers van deze oude weg (de via Francigena) de toen geldende wetten gelden? Doordat het een soort gewoonterecht is geworden? Ik hanteer deze logica... het bevalt me prima.

In Lucca begon het spijtig genoeg hevig te regenen. Ik heb nog wel een rondje over de stadsmuur gefietst. Het heeft bijna anderhalve eeuw gekost om de enorme vier kilometer lange stadsmuren, die de stad helemaal omsluiten, te voltooien. Start in 1600. Na het voltooien van de vijfde poort werden er twee rijen bomen op de muur geplant om een uniek hoger gelegen stadspark te creëren. En ik fietste in druilerige regen er over heen. Van het centrum heb ik niet zoveel gezien. Ik had ook geen zin en geduld om te wachten dat het droog zou worden.
Inmiddels wel stevige trek gekregen. Bij een pizzeria in de buitenwijk van Lucca bestel ik een kleine pizza en insalata. Er wordt nog in zo’n koepelvormige oven gebakken. Daar wilde ik nog een een foto van maken. De chef-kok dacht er anders over. Ik moest voor de oven komen staan om samen met hem op de foto te komen. In hij heeft gelijk: het gaat niet om de oven (het ding) het gaat om de mensen en om de verbinding er tussen.

De route ging vandaag tot een kilometer of zeventig nagenoeg over asfaltwegen of redelijke fietspaden met af en toe een kleine uitzondering. Tot het moment dat er in het parcours nog een origineel stuk Romeins veldkeienweg ligt. In België heb ik een opmerking gemaakt over stroken met kinderkopjes (kasseien). De Romeinse veldkeienweg is van het kaliber "nog een graadje erger". De staat van onderhoud, de regen en de hellingsgraad maken dat ik begon te glibberen. Het leek mij verstandig om de rest van de strook lopend af te leggen. Er waren informatieborden over het verre verleden: zoals de Greppi herberg (wijn, brood en overnachten), een grenssteen, en een brug over de Greppi (een klein riviertje). Je waant je heel even terug in de tijd langs ‘s heeren wegen.

In heb drie kilometer voor San Miniato een b&b gereserveerd. Goed betaalbaar en bestemd voor pellegrino’s. Zo voelt dat voor dit moment in dit prachtige oude stadje ook. Pellegrino John.
Het ontbijt staat voor de volgende dag al klaar. Zoete voorverpakte broodjes en cake.

Geschreven door Johns.travels