Passo della Cisa.

Ik verlaat het middeleeuwse dorpje Berceto. De eerste vijftig kilometer naar Aulle zien er qua hoogteprofiel goed uit. Eerst een klein stukje omhoog en vervolgens afdalen. Prima vooruitzicht. Het weer is ook oké. Wat wil je meer?
Ik kom bij een bord waarvan ik denk dat het de pashoogte moet zijn. Ik vraag aan voorbijkomende wielrenner of hij een foto van me wil nemen. Het is Enrico, 19 jaar en student economie. En tuurlijk wil hij mij op de foto zetten. En hij vertelde dat de pas honderd meter verder is met een interessant kerkje. Het is de Nostra Signora della Guardia (Onze-Lieve-Vrouw van-de-Wacht). Hij vertelt veel over de pas. Het is de scheidslijn tussen Emilia Romagna en Toscane. De poort (boog) naast de kerk wordt de "Poort naar Toscane" genoemd. En binnen het kerkje zijn een aantal aardige wieler-relikwieën. En dat klopt. Zo hangt er de trui die Vittoria Adorni in 1965 gedragen heeft toen hij de Giro won. Opgedragen aan Madonna delle Grazie.
Het kerkje blijkt toch open te zijn en we gaan naar binnen. Enrico doet keurig zijn helm af en vraagt om stil te zijn. We bewonderen het kerkje en de relikwieën.
Enrico rijdt op een erg oude fiets. Met de derailleur-handels nog aan de schuine buis gemonteerd en een tellertje aan de zijkant van het voorwiel. De fiets was van zijn vader: en wel een heel bijzondere een Rauler (voorloper van Colnago).
We zien nog een enthousiaste landmeter. Hij wil graag voor zijn collega’s in Nederland op de foto 😀.

We rijden samen tot aan het volgende dorp. Het is een rustige weg. Redelijk goed geasfalteerd en we dalen snel. Enrico vult zijn bidon nog even met bronwater en ik take a picture. Hij vertelt dat zij het afgelopen weekend heftig noodweer hebben gehad. Dat verklaart ook het slechte bospad vlak voor Berceto. Dat was dan plaatselijk; ik had de afgelopen dagen geen last van hoosbuien.

De route vandaag was ongeveer 100 kilometer en kwam door plaatsjes als Terrarogga, Lusuola, Ponzanello, Sarzana, Aulla etc. Alle plaatsjes hebben wel hun mooie doorkijkjes, kerken, bruggen, natuur of historische momenten. Ik fiets door een schitterende Toscaanse omgeving. Alles klopt. Ondanks dat het af en toe er dreigend uitziet, valt er geen regen. (Een heftige onweersbui valt ‘s avonds).
Vandaag was er een steile klim op het moment dat ik zo rond de zestig km had afgelegd. Vijfhonderd klimmeters. En af en toe best steil. Op internet staat voor dit traject te lezen dat geen ervaren fietsers beter de trein als alternatief kunnen nemen. De mooie omgeving en de ervaring van afgelopen weken, maken dat ik redelijk rustig en redelijk “soepel” bergopwaarts op rij.

Vlak voor Massa kom ik voor een gesloten spoorwegovergang te staan. Ook weer echt gesloten. Er staat een rij auto’s al te wachten. Ik kan als fietser mooi “vooraan” gaan staan. Het is dubbelspoor, laat maar zeggen Deventer - Enschede. Na zeker enkele minuten wachten, raakt zelfs het geduld bij een aantal automobilisten op en draaien om. Seinstoring? Niet veel later komt er een trein en gaan de bomen omhoog. Ik ben er inmiddels aan gewend.

Vlak voor Massa, in de laatste tien kilometer, nog een klim. Toen ik dacht het hoogtepunt gehad te hebben, kreeg ik nog een stuk gravel. Ik twijfelde, in een steile afdaling is gravel echt link. Het was een kort verbindingsstukje. Het stuk erna was weer zo steil omhoog dat mijn voorwiel ook omhoog kwam en ik de laatste meters naar boven heb gelopen.

In Massa een prima overnachting gevonden met een pizzeria om de hoek. En dat is wel handig omdat het flink regent.

Morgen en overmorgen staan Lucca en Sienna op de planning.

Geschreven door Johns.travels