Maandagmorgen sta ik vroeg op. Ik ben wel nieuwsgierig naar mijn fiets. Dus ik ga om half acht mij fiets ophalen. Ik maak nog wat foto's van de garage op nummer 45. Mijn fiets stond tussen twee nieuwe riksja's.
Geruststellende gedachte, achteraf 😀
Terug naar de b&b en ik meld me voor het ontbijt en vraag waar ik kan zitten. Alles staat al klaar. De jongedame, dezelfde als gisteren, gaf me te kennen dat het nog geen acht uur is. Dan kan de breakfast starten. Dat is over vijf minuten 👎. Dat is geen probleem, omdat ik toch mijn spullen moet pakken. Even na acht uur meld ik me. Dit is ook de eerste overnachting waar ze geen yoghurt hebben; yoghurt is inmiddels mijn favoriet ontbijt geworden. 👎🏿

Rond negen uur op de fiets. Het was half tot zwaar bewolkt. Heel ander weer dan de dagen ervoor. Gelukkig geen regen.
Eerst Florence uit. Met vijf kilometer ben ik al op de Reitsma route. De Teasi heeft mij dusdanig door de binnenstad geleid, dat ik alle eenrichtingsweggetjes in de verkeerde richting moest rijden. Ik was niet de enige fietser, die dat deed. Een slecht excuus, besef ik. Aan de andere kant sluit ik ook graag bij landsgebruiken...... Ik neem af en toe nog een foto in en van Florence. Volgens de routebeschrijving verlaat je snel de stad om van het Toscaanse landschap te genieten. En dat klopt helemaal. Eerst stijg je naar pashoogte: Póggio alla Croce. En er naar toe kom ik in steeds meer bos. Weer zo'n mooie route. Ik krijg steeds meer bewondering voor Hans Reitsma dat het hem gelukt is om zoveel mooie stukken aan elkaar te verbinden. Wat Hans niet in de hand heeft zijn vliegen. Steekvliegen. Gewilde plekken: hoofd en benen. Ik heb er verschillende naar de andere wereld geholpen. De plaag werd eerder meer van dan minder. Ik ga harder fietsen. Schroef het tempo op van 7,5 naar 8,5 km/uur. Lost niets op. Ik raak eerder buiten adem. Het gevolg is dat ik niet rustig klim. Deze draak heb ik niet overwonnen.

Op pashoogte heb je een uitzicht op het dal van de Arno: Valdarno. Door de bewolking is het uitzicht wat minder. Na de afdeling klim ik vervolgens door naar Castelfranco di Sopra. Aan het begin van de klim is de "Balze" te zien: erosieformaties in okertinten. Bij Castelfranco di Sopra volgt de route de Strada di Setteponti (zevenbruggenweg). Het is de oude Etruskische weg van Arezzo naar Fiésole. Deze weg blijft steeds op enige hoogte boven het dal lopen. De Etrusken hebben de weg voorbeeldig aangelegd, want de talloze beekjes worden met minimaal hoogteverschil overgestoken.

Bij Loro Ciufenna is er een steil en deels onverhard weggetje van 600 meter en leidt naar een Romaans kerkdorpje. Ik weet niet of het de bedoeling van de te volgen track op de Teasi is, ik kom in ieder geval op een steil weggetje. En het is zo steil in de afdaling dat ik op het grind wegslip. Een deel is met keien verhard (oude romaanse weg?) en nooit bedoeld om over te fietsen, zeker niet met bepakking.

Conditioneel is het allemaal te doen. Ik sta ' s ochtends redelijk soepel op en fiets gemakkelijk. Ik merk na een pauze dat ik meer moeite heb om dan weer in mijn ritme te komen. Het voortdurend klimmen en dalen, zoals vandaag, begin ik als zwaar te ervaren. Net of die souplesse minder wordt. En 's nachts word ik weleens wakker met het gevoel nog op het zadel te zitten.

Rond drie uur meld ik mij bij de b&b Il Castello te Castiglion Fibocchi. 76 kilometers afgelegd en ook nog 1400 hoogtemeters overbrugd.
De b&b zit midden in het dorpje, naast het voormalig kasteel, op het hoogste punt van het dorp.
De eigenaar, Guido, is een vriendelijke, flamboyante man van 67 jaar. Voormalig advocaat met de titel "meastro".
In tegenstelling tot Florence een uitstekend adres. Een echt antieke, gemoderniseerde inrichting. Voor een nacht mag ik de patroon van het huis zijn. Onze voertaal is gebrekkig Frans en handen en voeten. Ik maak gebruik van de luxe badkamer. De loodgieters zijn net bezig... Het wordt een koude douche. De warmwater voorziening moest worden gerepareerd.

Guido laat me trots een oud boek uit 1669 zien, waarin de geschiedenis van het huis is beschreven. Over de relatie van zijn familie met de Medici uit Florence.

Even na vijf uur word ik opgehaald door René van La Vialla. Een hartelijke hernieuwde kennismaking. René laat mij deze avond Arezzo zien. Bijzonder om zoveel over Arezzo te horen vertellen.
Arezzo is een stad van rond de 100.000 inwoners. De oude middeleeuwse stadskern is geïsoleerd gebleven. Een grote parkeerplaats buiten de oude kern zorgt dat de kern zoveel mogelijk autovrij is. Met lange roltrappen kom je van de parkeerplaats direct in de oude kern.
Gisteren vond hier in Arezzo het jaarlijkse steekspel plaats. Giostra del Saracino ofwel het steekspel van de Saraceen. Het is te vergelijken met de traditionele paardenrennen in Sienna, alleen dan veel kleinschaliger. Het spel vindt plaats op de Piazza Grande, wat merkwaardig schuin afloopt. Medewerkers van de gemeente zijn bezig om het plein weer op ruimen. Tbv de paarden ligt bijvoorbeeld nog overal zand.
Grappig is dat centraal bij elkaar de gebouwen van de gemeenten, provincie en het bisschoppelijk kantoor naast elkaar staan. Loop je gemakkelijk bij elkaar binnen.

We gaan met zijn tweeën in een specifiek Toscaans restaurant eten. Ik laat me door René verrassen door zijn keuze.
René is vijftig jaar en woont sinds acht jaar in Italië. Zijn inmiddels ex-vrouw komt uit Arezzo. René heeft een juridische achtergrond en heeft voor de commerciële richting gekozen. Oorspronkelijk komt hij uit de omgeving van de Alblasserwaard (Bleskengraaf).
Hij vertelde dat het verhaal van de stalling van de fiets in Florence wel typerend is (met name in de grote stad). Van alles beloven en moeizaam nakomen. Dat is een van de zaken waar je als Nederlander in Italië aan dient te wennen. Afspraak is afspraak is niet zo vanzelfsprekend. En bezoek Florence bij voorkeur niet op zondag.

De dinsdag breng ik een bezoek aan La Vialla. Ik ben benieuwd naar het bedrijf. Ik heb besloten een dag langer in Castiglion Fibocchi te blijven. Met Guido dien ik een verlenging te regelen.

Geschreven door Johns.travels