Op en fietse

wie döt mij wat, wie döt mij wat
wie döt mij wat vandage
‘k heb de banden vol met wind
nee ik heb ja niks te klagen
wie döt mij wat, wie döt mij wat
wie döt mij wat vandage
'k zol haost zeggen, jao het mag wel zo

Marcel, ik heb er de nodige keren aan dit versje gedacht. De banden vol met wind en ik heb ja niks te klagen. Zo was het echt.

Het vandaag de laatste volledige etappe. En wat gingen de afgelopen weken snel voorbij en beleef je elke dag intensief. En elke dag is ook weer verrassend anders.
Het schrijven van dit reisverslag is mijn verwerking van de dag. Ik denk er niet teveel bij na bij wat ik opschrijf. En als ik het heb opgeschreven en upload dan laat ik los. Dan ben ik het kwijt. Dan is er voor mij ruimte voor een nieuwe dag. Simpel.

De dag in Montefiascone begon goed. Er stond een Italiaans zoet ontbijt klaar, waar ik dusdanig veel van heb genomen dat ik twee dagen voor moet fietsen om alle ingenomen calorieën te verbranden. Heel veel gebak variaties. Wel lekker. Gezond?

In het dorp Montefiascone hingen vlaggetjes uit. Veel huizen waren er mee versierd. Allerlei kleuren. Nader bekeken ging het om vlaggetjes van Madonna del Pojaccio. Ik heb nog een poging gedaan om te achterhalen waar deze Madonna mee verbonden is en het niet kunnen vinden. De vlaggetjes hingen ook bij een Mariabeeld. Naast dit beeld loopt de via Francigena steil omhoog. In dit gedeelte is er een andere variant veldkei (basaltblokken) gebruikt. Groot formaat en gelegd zonder waterpassing of door de eeuwen heen onregelmatig verzakt. Het was meteen in het begin een proeve van bekwaamheid.
Ik passeerde een pellegrino, die mij maande om vooral voorzichtig te rijden. Een andere groep pellegrino’s bleef staan om te kijken of ik kon blijven fietsen. “You prefer walking”? En toch rij je dan nog altijd sneller dan je kunt wandelen. Drieënhalf kilometer in een half uur.
En ook aan deze strook komt een eind. Het landschap begint te veranderen. Minder Toscaans.

Na circa vijftien kilometer gefietst te hebben kom ik in Viterbo. Ontzettend druk en meerbaans wegen. Ik geef duidelijk in het verkeer aan welke richting ik kies. De automobilisten en scooters houden rekening met de bepakte fietser.
Ik word in Viterbo verrast wat er allemaal te zien is en ook hoe ze de oude stad autovrij hebben gemaakt. Knap, indrukwekkend en vooral heel mooi.

Zo kom ik ook door Vertalles een half uur verder fietsen. Ook weer een leuk dorpje.
Het spoor kom ik nog een keer tegen en natuurlijk (speling van het lot?), waren de bomen dicht. Minuten gewacht. Ik vroeg me wel al af “en als dit het nou echt een storing is, hoe ga ik dat oplossen”. Mooi omdat vandaag nog een keer mee te maken.

Ik toer ook door meer bosrijke paden. Soms lijkt het dat je in zuid Limburg op een soort holle weg fietst. Beide kanten van de weg hoge taluds.

Ik pauzeer in een parkje in Capanca. Relaxed spelende kinderen, moeders of opa’s met kinderen en nu ook een fietser die zijn middageten op eet. En dat allemaal onder het toeziend oog van een oude Maria prent, die in de poort is opgehangen.

‘s Middags regent het even. Het heeft bijna geen betekenis. Ik schuil en na een half uur stap ik op weer op de fiets. Na een kwartiertje kon het regenjasje weer uit.

Het blijft goed opletten. De Via Francigena volgt een smal paadje naast de snelweg. In eerste instantie merkte ik het niet op en toen ik op de afslag echt op de snelweg terecht kwam, ben ik "toch maar" gekeerd.

En voordat ik het hooggelegen Campagnano di Rome, wil binnenfietsen (steil omhoog 25%) staat er een hek. Het is verboden om verder te gaan en het is met een oranje hekwerk afgesloten. Ik fiets een kilometer terug en kan via Google Maps geen eenvoudig alternatief vinden. Ik heb geen zin om zomaar wat te proberen. Dus nogmaals steil omhoog. Het hek iets verplaatst en lopend verder. Niemand aan het werk of überhaupt iets te zien. Ik kom vrij snel bij het andere hek wat ik ook iets op zij schuif. Gefixed.
Ik fiets door naar Formello, waar ik om vijf uur aankom, grenzend aan Rome. Ik heb een b&b in een wijk met veel automatische toegangspoorten en veel blaffende honden. Het lijkt wel of je geleidelijk in een andere wereld terecht komt.

Ook op maandag zijn hier veel restaurants gesloten. Ik regel mijn avondeten via een supermarkt.

Inderdaad “het is geen straf om door deze omgeving te toeren”.

Geschreven door Johns.travels